Σύγχρονα ελληνικά θεατρικά έργα από τη Θεσσαλονίκη

Με στόχο την ανάδειξη της ελληνικής δραματουργίας και της θεατρικής γραφής συγγραφέων που ζουν και δημιουργούν στη Θεσσαλονίκη, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος ξεκίνησε την πρωτοβουλία με τίτλο –Αναλόγια Σύγχρονων Ελληνικών Θεατρικών Έργων «Φωνές της πόλης».

Στο σύνολό τους 5 συγγραφείς οι οποίοι συνδέονται με την πόλη της Θεσσαλονίκης θα παρουσιάσουν έργα τους στο Φουαγιέ της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών.

Στις 11 Ιουλίου, την τελευταία ημέρα των «Αναλογίων», η Πένυ Φυλακτάκη θα παρουσιάσει το έργο της «Μια αγχόνη και μια κρέπα, παρακαλώ».

Η Πένυ Φυλακτάκη είναι θεατρική συγγραφέας και μεταφράστρια από τη Θεσσαλονίκη.

Διδάσκει Θεατρική Γραφή στο Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Δημιουργικής Γραφής του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας και στο Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Δημιουργικής Γραφής του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου.

Είναι αριστούχος του Τμήματος Αγγλικής Γλώσσας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, κάτοχος Μεταπτυχιακού Διπλώματος στη Μετάφραση (MA in Translation) από το Πανεπιστήμιο του Surrey και Διδακτορικού Διπλώματος στη Θεατρική Μετάφραση και Διαπολιτισμικές Σπουδές από το Τμήμα Αγγλικής Γλώσσας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Έχει τιμηθεί με Κρατικό Βραβείο Θεατρικού Έργου από το Υπουργείο Πολιτισμού και έχει εκπροσωπήσει την Ελλάδα στο Φόρουμ Σύγχρονης Δραματουργίας «Αφιέρωμα στα Βαλκάνια» του Ελληνικού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου με το έργο της «Το Κτίριο» το 2014.

Το τελευταίο της έργο «Φύκι στο Βυθό» τιμήθηκε από την Ένωση Ελλήνων Σεναριογράφων και παρουσιάστηκε στα πλαίσια του Greek Play Project στη Νέα Υόρκη.

Έχει συνεργαστεί ως μεταφράστρια με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, τον Οργανισμό Προβολής Ελληνικού Πολιτισμού και το Τελλόγλειο Ίδρυμα Θεσσαλονίκης και το Ελληνικό Κέντρο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου.

Σχετικά με το έργο, παραθέτω τα λόγια που βρίσκω στην ιστοσελίδα του ΚΘΒΕ:

«Στην καρδιά του απόλυτου σκότους κάποτε κρύβεται το απόλυτο φως · όσο φτάνεις να το αγγίξεις, τόσο σε κυκλώνει το σκοτάδι. Η αίσθηση ενός ύμνου για τη ζωή σ’ έναν κόσμο βουτηγμένο στο θάνατο με διαπέρασε με τη δύναμη του ηλεκτροσόκ, όταν πρωτοδιάβασα "Το Μαγαζάκι των Αυτοκτονιών". Και τότε εκείνο το μακρινό σουρεαλιστικό σύμπαν, εκείνος ο αρρωστημένος κόσμος που διψάει για προβολή και επιτυχία ακόμα και στον τρόπο που θα πεθάνει, έγινε τρομακτικά παρών. Και το μαγαζάκι της οικογένειας Τιβάς μεταπλάθηκε στο δικό μας εδώ και τώρα, στην πολυχρησιμοποιημένη -σαν φτηνή γυναίκα- έννοια της «κρίσης», από άλλη όμως γωνία ιδωμένη.

Πέρα από τη στυγνή πραγματικότητα, μήπως η δυστυχία είναι κολλητική; Ή ακόμα χειρότερα, μόδα; Και τι γίνεται όταν ξαφνικά βρεθεί κάποιος που πολεμάει για ένα χαμόγελο; Για ένα χέρι βοήθειας που το απλώνει αβίαστα; Για μια αγάπη που είναι εκτός μόδας, εκτός εποχής, εκτός ορίων; Λογικά θα τον κλωτσούσαμε σαν περιθωριακό, τρελό, ίσως και επικίνδυνο. Όπως κάναμε 2018 χρόνια πριν…»