«Η ενασχόληση της οικογένειας με την οινοποιεία ξεκίνησε το 1875, την εποχή που οι αμπελώνες άνηκαν στις οικογένειες μεγαλοκτηματιών Σκουζέ και Καμπά, όταν τα παιδιά του προ-προπάππου Γκίκα εργάζονταν σε αυτούς ως επιστάτες και αμπελουργοί».
Ξεκίνησα να γράψω ένα κείμενο για ένα μικρό οικογενειακό οινοποιείο στα Σπάτα το οινοποιείο Γκίκας. Αλλά, διαβάζοντας και αναζητώντας στοιχεία η πρόταση ήρθε από τον φίλο Αγγελο Δαμουλιάνο του botilia.gr- διαπίστωσα ότι ανεξαρτήτως του μεγέθους εκείνο που μετρά είναι ο χρόνος και μαζί του, η παράδοση που έχει δημιουργήσει στο πέρασμα του. Αυτή ήταν η πρώτη προεισαγωγική παρατήρηση.
Η δεύτερη έχει να κάνει με την ύπαρξη του Αττικού Αμπελώνα ο οποίος παρά τις καταστροφές του παραμένει ο πρώτος και με διαφορά μεγαλύτερος στη χώρα μας. Ένας αμπελώνας που έρχεται από τα βάθη των Αιώνων ένα σημείο αναφοράς για τον Πολιτισμό σε ολόκληρη της Ευρωπαϊκή Ήπειρο. Επιπλέον, ένας αμπελώνας δίπλα σχεδόν στο Κέντρο της Πρωτεύουσας μιας Ευρωπαϊκής χώρας που συνεχίζει να καλλιεργείται και να μας δίνει άφθονα τα αγαθά του.
Η τρίτη παρατήρηση έχει να κάνει και με το αμπέλι και με το κρασί και τα δύο μαζί αποτελούν έναν από τους πυλώνες της παραγωγικής δύναμης της Αττικής. Δεκάδες οινοποιεία σε απόσταση αναπνοής από το μεγάλο Αεροδρόμιο των Σπάτων είναι επισκέψιμα και με καλές και ενδιαφέρουσες παραγωγές κρασιών διαμορφώνοντας ένα ισχυρό πεδίο για την ανάπτυξη του θεματικού τουρισμού, του οινοτουρισμού.
Κλείσιμο
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Διαβάζω στο site: «Οι εύφορες κοιλάδες της ηπειρωτικής Ελλάδας φιλοξενούν μερικούς από τα καλύτερους αμπελώνες της χώρας. Για πάνω από 150 χρόνια, τέσσερις γενιές της οικογένειας Γκίκα δημιουργούν εξαίρετες ποικιλίες κρασιών από αυτή την ευλογημένη περιοχή.
Η ενασχόληση της οικογένειας με την οινοποιεία ξεκίνησε το 1875, την εποχή που οι αμπελώνες άνηκαν στις οικογένειες μεγαλοκτηματιών Σκουζέ και Καμπά, όταν τα παιδιά του προ-προπάππου Γκίκα εργάζονταν σε αυτούς ως επιστάτες και αμπελουργοί. Αυτή ήταν η αρχή μιας μεγάλης αγάπης για την οινοποιεία, καθώς τα παιδιά εξελίχθηκαν σε ειδικούς του κλάδου.
Όταν οι ιδιοκτήτες της γης αποφασίσανε να την πουλήσουν στις αρχές του 20ου αιώνα, η οικογένεια Γκίκα επένδυσε στους αμπελώνες που είχε μάθει να αγαπά και να φροντίζει. Η παράδοση της αμπελουργίας συνεχίστηκε κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα περνώντας τα μυστικά της από γενιά σε γενιά. Καθώς η πόλη της Αθήνας επεκτεινόταν και μαζί της και ο κλάδος της οινοποιείας στις τριγύρω περιοχές, η οικογένεια Γκίκα μετέφερε τους αμπελώνες της από την Αττική πεδιάδα των Σπάτων» στη περιοχή των Ερυθρών (στο Κριεκούκι) στους πρόποδες του Κιθαιρώνα – ένα μέρος αρχαίας λατρείας του Διονύσου, θεού του οίνου κατά τη μυθολογία.
Από το 2000 η μεγαλύτερη κόρη του οινοπαραγωγού Ανδρέα Γκίκα ολοκλήρωσε τις οινολογικές σπουδές της στη Bordeaux και την Toulouse και συνέχισε δουλεύοντας για ένα έτος στο Πανεπιστήμιο του Κρασιού της Suze la Rousse, στην καρδιά των γνωστών γαλλικών αμπελώνων της κοιλάδας του Rhône και στη συνέχεια, επέστρεψε στην Ελλάδα. Η νέα υπεύθυνη παραγωγής.
