Ο νομπελίστας Πατρίκ Μοντιανό 50 χρόνια πριν

Αν έχετε «μπουχτίσει» από τα επετειακά αφιερώματα στα media για τα 50 χρόνια του Γαλλικού Μάη σας προτείνω μια αλλαγή διάθεσης μέσα από την ανάγνωση ενός βιβλίου που έρχεται από την Γαλλία.

Πιο συγκεκριμένα η πρόταση δεν είναι αλλά να διαβάσετε ένα μυθιστόρημα που βασίζεται σε πραγματικά πρόσωπα και ιστορικά γεγονότα αλλά είναι από την αρχή μέχρι το τέλος η έμπνευση της 49χρονης δημοσιογράφου και συγγραφέως Πολίν Ντρεφύς. Τίτλος του βιβλίου, Γεύμα στα Οδοφράγματα (εκδόσεις Πατάκη, σε εξαιρετική μετάφραση από τα γαλλικά του Ανδρέα Παππά).

Στο σημείωμα του μεταφραστή διαβάζουμε: «Τα (δημόσια) πρόσωπα που αναφέρει η Pauline Dreyfus στοΓεύμα στα οδοφράγματαείναι όλα υπαρκτά, είτε πρόκειται για διάσημους πελάτες του ξενοδοχείουMeurice (Salvador Dali, Jean Paul Getty, Florence Gould)είτε για συγγραφείς (Paul Morand, Jacques de Lacretelleκ.ά.), παρόντες στο γεύμα για την απονομή του βρα-βείου Roger Nimier το 1968.

O Roger Nimier (1925-62)υπήρξε ένας από τους συγγραφείς που ανήκαν στην ομάδα των λεγόμενων Ουσάρων (Les Hussards), οιοποίοι οφείλουν μάλιστα την ονομασία τους στο έργοτου Ροζέ Νιμιέ Ο γαλάζιος ουσάρος(Le Hussard bleu,1950).

Οι Ουσάροι ήταν συντηρητικών ή και αντιδραστικών πεποιθήσεων συγγραφείς, επίγονοι και υποστηρικτές εν πολλοίς του Charles Maurras και της Action Française, σφοδροί πολέμιοι των αριστερών διανοουμένων και ιδεών, και ειδικότερα του Σαρτρ και της ομάδας του περιοδικού Les Temps modernes.

Επίσης, πράγματι το βραβείο Roger Nimier είχε απονεμηθεί το 1968 στον νεαρό τότε Patrick Modiano (βραβείο Νομπέλ 2014), για το βιβλίο του La place del’Étoile. Ο αμφίσημος τίτλος του βιβλίου του Μοντιανό (η γνωστή πλατεία του Παρισιού όπου η Αψίδα του Θριάμβου, αλλά και κάτι σαν «η θέση του αστεριού»)παραπέμπει σε ένα χαρακτηριστικό περιστατικό: όταν ένας Γερμανός αξιωματικός, στο κατεχόμενο Παρίσι, ρώτησε έναν νεαρό Eβραίο «πού βρίσκεται το Étoile»,εκείνος απάντησε «εδώ», δείχνοντας το κίτρινο άστρο που ήταν υποχρεωμένος να φοράει στο πέτο του. Όσο για την ιστορία της Ντόρας Μπρυντέρ, με την οποία και κλείνει το βιβλίο, βασίζεται επίσης σε πραγματικά περιστατικά, που ώθησαν τον Μοντιανό να γράψει τοβιβλίο του με αυτόν τον τίτλο (Dora Bruder, 1997)».

Στο εκδοτικό σημείωμα που φιλοξενείται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου διαβάζουμε: « Μάης του 1968, Παρίσι, οδοφράγµατα, κι όµως, όλα τα κοκτέιλ δεν είναι κοκτέιλ µολότοφ. Όχι µακριά από το Καρτιέ Λατέν, όπου οι φοιτητές στήνουν οδοφράγµατα, το θρυλικό ξενοδοχείο Meurice έχει ουσιαστικά καταληφθεί από το προσωπικό του, που εφαρµόζει την τόσο της µόδας τότε «αυτοδιαχείριση». Θα µπορέσει, άραγε, να γίνει εκεί η απονοµή του βραβείου Ροζέ Νιµιέ σε έναν νεαρό συγγραφέα, είκοσι δύο µόλις ετών, που λέγεται ΠατρίκΜοντιανό;

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, η απονοµή του βραβείου, χορηγός του οποίου είναι η ζάπλουτη Αµερικανίδα Φλόρενς Γκουλντ, συνοδεύεται από γεύµα στο Meurice. Να, όµως, που η απονοµή συµπίπτει φέτος µε τη φοιτητική εξέγερση. Πώς θα επηρεαστούν από τα γεγονότα επιφανείς πελάτες όπως ο Σαλβαδόρ Νταλί και ο Ζαν ΠολΓκεττύ, «ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσµο», αλλά και συγγραφείς όπως ο ΠολΜοράν, ο Ζακ Σαρντόν ή ο Αντουάν Μπλοντέν; Αλλά και πώς θα τις ζήσει αυτές τις µέρες, «που συγκλόνισαν τη Γαλλία», το ξενοδοχείο Meurice; Μια διασκεδαστική όσο και αιχµηρή σάτιρα της γαλλικής δια-νόησης, αλλά και της ανθρώπινης µαταιοδοξίας γενικότερα».