Υλικά ονείρου και μνήμης

Μια παράσταση πολύ προσωπική, αρκούντως οικογενειακή και ενσυνείδητα χειροποίητη στη λεπτομέρειες της. Ένα προσωπικό στοίχημα με πολύ τραγούδι και λόγο, από ένα καλλιτέχνη με πολυσχιδείς δραστηριότητες στο χώρο του θεάματος- ακροάματος αλλά και γερές αποσκευές με μνήμες. Η παράσταση – την είδα το βράδυ της Τρίτης στα ξεκινήματα της- ήταν ένας δημιουργικός συνδυασμός ενός προσωπικού μονολόγου με στοιχεία εθνογραφικού / λαογραφικού ντοκιμαντέρ. Σε αυτό ταίριαξε και ο λόγος του Καρούνη – ξερικός όπως και η Λακωνική γη αλλά με συναίσθημα όπως οι οδηγίες του Παπά, τα μοιρολόγια των γιαγιάδων, η φροντίδα της μάνας, το βούρκωμα του πατέρα, το άγγιγμα του αγαπημένου προσώπου- με την ματιά και το στήσιμο ενός αυθεντικού Αρβανίτη των καιρών μας, του Χρήστου Δήμα. Ο τελευταίος με απλά υλικά χτίζει …υπερπαραγωγή αλήθειας και ανθρωπιάς μακριά από το λούσο των εξεζητημένων παραστάσεων αποκλειστικά φεστιβαλικού ύφους και σκοπιμότητας…

Ο Ζαχαρίας Καρούνης ανέβηκε στη σκηνή για λίγες μόνο παραστάσεις (κάθε Δευτέρα και Τρίτη) με το «Είμαι» - τίτλος δανεισμένος από την ποιητική συλλογή του αδελφού Γιάννη- στο Θέατρο Ροές στο Γκάζι. Μαζί του, ο σκηνοθέτης Χρήστος Δήμας αλλά και οι μουσικοί: Νίκος Βελώνιας στο πιάνο, ο Δημήτρης Μπρέντα στη γκάιντα, το κλαρίνο και το καβάλ, ο Θοδωρής Κουέλης στο κόντρα μπάσο και ο Κωνσταντίνος Καλατζής στα κρουστά.



Σε ένα ενημερωτικό σημείωμα διαβάζω για την παράσταση: Το «Είμαι» είναι το ριζικό του καθένα από εμάς ξεχωριστά , είναι όσα ζήσαμε και ίσως μας λείπουν, είναι αυτά που μας διηγήθηκε η γιαγιά μας και τα ξεχάσαμε.

Ο ουρανός, η θάλασσα, το βουνό, η γη, τα πουλιά, το μανιάτικο μοιρολόι, τα παραμύθια , η μάνα, το τραγούδι, τα πανηγύρια, οι ψαλμοί, το παιχνίδι και μετέπειτα η πόλη, η μοναξιά, οι συνεργασίες, οι σχέσεις που χάνονται, η αγάπη, όλα αυτά που είμαστε που φέρουμε σαν εμπειρίες, αυτά τα στοιχεία συνιστούν το «Ειμαι» , αυτά τα στοιχεία συνόδευσαν και το Ζαχαρία Καρούνη στην μέχρι τώρα πορεία του. 

Ο Χρήστος Δήμας με την ιδιαίτερη σκηνοθετική και κινηματογραφική του ματιά, πότε εξαϋλώνει τις μορφές και πότε τις φέρνει πρόσωπο με πρόσωπο με τον ερμηνευτή να του ψιθυρίσουν τα αρχέγονα μυστικά τους, δημιουργεί μια ατμόσφαιρα ονείρου , μνήμης και πραγματικότητας. 



Στο «Ειμαι» θα παρακολουθήσουμε το Ζαχαρία Καρούνη να μας αφηγείται και να μας τραγουδάει με τον μοναδικό του τρόπο τραγούδια της παράδοσης έτσι όπως του τα δίδαξε η δασκάλα του Δόμνα Σαμίου, τραγούδια μεγάλων συνθετών όπως του Σταύρου Ξαρχάκου με τον οποίο έχει στενή συνεργασία τα τελευταία χρόνια , αλλά και τραγούδια από τα βαλκάνια και από την τελευταία του δισκογραφική δουλειά σε μουσική δική του με τίτλο Αποστολή. Τέσσερις σολίστες μουσικοί καταθέτουν το μουσικό τους κόσμο στο τελετουργικό του Είμαι και συμβάλλουν καταλυτικά στην απόδοση των κειμένων και των τραγουδιών».

Και όπως λέει ο ίδιος ο Χρήστος Δήμας: «Ο Ζαχαρίας κουβαλά υλικά ονείρων και μνήμης». Με τον Χρήστο γεννηθήκαμε στην ίδια πόλη, μεγαλώσαμε στην ίδια γειτονιά πίσω από το ιερό του Αγίου Γεωργίου– με διαφορά δεκαετίας και πλέον καθότι εγώ είμαι μεγαλύτερος του σε ηλικία – , οι πατεράδες δούλευαν στο ίδιο εργοστάσιο – στου Αγγελόπουλου-, σκορπίσαμε σαν τους απόκληρους της Δήμητρας και των Ελευσινίων Μυστηρίων, χαθήκαμε στους δρόμους του κόσμου, ξαναβρεθήκαμε χρόνια μετά να σέρνουμε στο διάβα μας τις ίδιες αγάπες. Το βράδυ της Τρίτης κατάλαβα ότι οι αγάπες μας σμίγουν – και οι δικές μου, και οι δικές του και του φίλου μας , του Ζαχαρία. 

Ας μου επιτραπεί να παραθέσω ένα μικρό κείμενο γραμμένο από τον σκηνοθέτη Χρήστο Δήμα: «Μεσημέρι… έχω βρει το καταφύγιο μου κάτω από το τραπέζι της κουζίνας του σπιτιού της οδού Παγκάλου, και διαβάζω εγκυκλοπαίδειες και Τρουένο. Βλέπω την μάνα μου να απλώνει το αλεύρι και να φτιάχνει με το ζυμάρι δίπλες. Ο πατέρας μου ο Βάκος είναι κι αυτός εκεί. Έχει γυρίσει από το μεροκάματο της Χαλυβουργικής… μυρίζει σαπούνι Παπουτσάνης … διαβάζει την Ελευθεροτυπία του… δεν ξέρει πως στο δικό του ριζικό είναι γραμμένο να εκπαιδευτεί στο να κρύβει τα δικά του βουρκώματα , κάθε φορά που θα αποχωρίζεται γιους, κόρες και εγγόνια σε αεροδρόμια και λιμάνια».

Και ας κλείσουμε με τον Καρούνη και το θεατρικό του υβρίδιο που μέλλει να αγαπηθεί καθώς προασπίζει την μέθοδο της αγάπης που ενώνει τα διεστώτα – ακόμη και αν αυτά είναι οι φθόγγοι: ντο, ρε, μι, φα, σολ, λα, σι, ντο, από την μια και νη, πα, βου, γα, δι, κε, ζω, νη, από την άλλη. Κάπου, ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση, κάπου εδώ …