Ωδές για το «Μπλε Σύννεφο»

Περασμένες 9, βράδυ Τρίτης 18 Ιουλίου- στην πίσω αυλή του Μουσείο Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών επικρατεί το αδιαχώρητο. Μια γλυκιά βραδιά με τέλειο φόντο το κτήριο που είναι γνωστό ως «Οικία Κλεάνθους» ή «Παλιό Πανεπιστήμιo» στην Οδό Θόλου αριθμός 5 στις ανηφοριές της Πλάκας, κάτω από την Ακρόπολη. Μια συναυλία με μια γυναικεία φωνή και μια κιθάρα: Η ερμηνεύτρια Κυβέλη Καστοριάδη και ο δεξιοτέχνης μουσικός Ορέστης Καλαμπαλίκης. Ένα ταξίδι από τον Μάνο Χατζιδάκι και τον Leonard Cohen στους Serge Gainsbourg, Boris Vian και τον Γιάννη Αγγελάκα. Μια βεντάλια με τραγούδια και μουσικές του Κόσμου για μια βραδιά ξέχειλη από το ταλέντο και την αθωότητα αλλοτινών εποχών, όταν ο στίχος ήταν σκέτο ποίημα που άντεχε στο χρόνο και η σύνθεση προσωπική υπόθεση των δημιουργών. 



Η Κυβέλη Καστοριάδη (η μικρότερη από τις δύο κόρες του Κορνήλιου Καστοριάδη) και ο Ορέστης Καλαμπαλίκης, είναι ένα απίστευτο παρεάκι πάνω στη σκηνή – που ο ένας συμπληρώνει τον άλλο και οι δυο τους κεντούν σε ένα καμβά, που έχουν με κόπο διαμορφώσει, επιστρατεύοντας αποθέματα συσσωρευμένη γνώσης.   

Το βράδυ της Τρίτης 18 Ιουλίου η Κυβέλη και ο Ορέστης με την κιθάρα του παρουσίασαν στο αθηναϊκό κοινό και την πρώτη κοινή δισκογραφική προσπάθεια – Songs for a Blue Cloud. (14 τραγούδια), που κυκλοφορεί από την εταιρεία “Μικρή Άρκτος”.  

Η Κυβέλη Καστοριάδη γράφει για το άλμπουμ: «Καθώς κοιτάζαμε με τον Ορέστη τον απελπιστικά γκρι και βροχερό ουρανό του Παρισιού, μέσα στον οποίο άνοιγε ξαφνικά ένα μπλε παράθυρο, εμπνευστήκαμε το όνομα του άλμπουμ. Ένα συννεφάκι λίγο blue, με βαριά καρδιά, είναι κάτι όμορφο που αξίζει να του αφιερώσεις αυτά τα τραγούδια ελπίζοντας ότι θα του ξαναδώσουν την απαλή του λευκότητα. Κι όμως, δεν έχω πολλές ψευδαισθήσεις. Όπως το σύννεφο, έτσι και αυτά τα τραγούδια ταλαντεύονται ανάμεσα στη βροχή και στο χαμόγελο, ανάμεσα στη διάψευση και στην ανάγκη να πεισθείς ότι όλα τελικά θα πάνε καλά, αν και γνωρίζουν ότι το παιχνίδι ήδη έχει πιθανώς χαθεί. Δεν πρόκειται όμως εδώ για μηδενιστική απελπισία. Τραγουδούν αυτά τα τραγούδια, μάλλον την ελπίδα που γραπώνεται από μικρά τίποτα, φαινομενικά μηδαμινά: ένα κοριτσάκι που ρωτάει, ο άνεμος που ανακατεύει τα μαλλιά, ένα βλέμμα, ένα δάκρυ στην άκρη του ματόκλαδου που αρνείται να κυλήσει, ένα ρεφραίν που κολλάει επίμονα. Λοιπόν, εσύ, το σύννεφο, τι κι αν είσαι γκρι, λευκό, μπλε ή μαύρο, shine on!» και ο Ορέστης συμπληρώνει: «Πιστεύω πως το σημαντικότερο στοιχείο σε ένα τραγούδι (ή τουλάχιστον σε αυτά που παρουσιάζονται σε αυτήν εδώ τη δουλειά) είναι ο λόγος. Οι διασκευές λοιπόν αυτές έγιναν με βασικό σκοπό να αναδειχθεί η ουσία του κάθε τραγουδιού, όπως την αντιλαμβανόμαστε η Κυβέλη και εγώ. Μια διαδικασία επίπονη αλλά και βαθιά ευχάριστη, δημιουργική: έχοντας πρώτα συμφωνήσει μέσα από συζητήσεις και δοκιμές για την κατεύθυνση που θα έπαιρνε το κάθε έργο, αποπειράθηκα από μεριάς μου να δημιουργήσω ένα μουσικό πλαίσιο το οποίο να υποστηρίζει τη φωνή και ταυτόχρονα να αναδεικνύει τις μοναδικές ποιότητες της κιθάρας, προσπαθώντας –κινούμενος μέσα στους περιορισμούς του οργάνου– να κρύψω τις αδυναμίες της».

Η καλοκαιρινή περιοδεία των δύο τους συνεχίζεται. Επόμενοι σταθμοί, η Πάτρα (Παρασκευή 21/7) και το 60ο Φεστιβάλ Φιλίππων στην Καβάλα (Τρίτη 1/8). Ακολουθούν, η Βέροια, η Θεσσαλονίκη αλλά και η Κρήτη.