Οι γυναίκες του Σάββα

O Σάββας Γεωργιάδης γεννήθηκε στη Λεμεσό το 1975. Σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας με καθηγητή τον Δημήτρη Μυταρά, απ’ όπου αποφοίτησε με άριστα. Έχει πραγματοποιήσει μέχρι σήμερα εννέα ατομικές εκθέσεις και έχει λάβει μέρος σε αρκετές σημαντικές ομαδικές. Η έκθεσή του με τίτλο «Women/Γυναίκες» παρουσιάζεται στην Γκαλερί Ευριπίδη έως τις 7 Ιανουαρίου. Έργα του βρίσκονται στο Μουσείο Μπενάκη, στο Μουσείο Βορρέ και σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Κατά την περίοδο 2006-2007 πραγματοποίησε αντίγραφα για τις ανάγκες των γυρισμάτων της μεγάλου μήκους κινηματογραφικής ταινίας “El Greco”, του Γιάννη Σμαραγδή.

Ο ίδιος αναφέρει για την έκθεσή του «Women/Γυναίκες»: «Στην τελευταία μου ατομική έκθεση, τη δέκατη κατά σειρά, με τίτλο «Women/Γυναίκες», που παρουσιάζεται μέχρι τις 7 Ιανουαρίου στην Γκαλερί Ευριπίδη στο Κολωνάκι, επικεντρώνομαι -με τρόπο ευλαβικό θα μπορούσε να πει κανείς- στα γυναικεία πρόσωπα, τα οποία ζωγραφίζω με ακραία συνέπεια, αναπτύσσοντας μια προσωπική θεωρία για το πορτρέτο, την οποία διακρίνουν έντονα προσωπικά και μεταφυσικά στοιχεία.



»Κάθε πορτρέτο μου αποτελεί ένα “ψυχογράφημα”, όπου η μορφή λειτουργεί σαν καθρέφτης για την ίδια την ψυχή. Η συναισθηματική απόσταση ως σημείο των καιρών, μετατρέπεται σε δημιουργική αφορμή, τόσο δυνατή αλλά συνάμα και βασανιστική όσο και η επικοινωνία. Πηγή έμπνευσής μου, η ταινία του Carl Dreyer, “Το πάθος της Ιωάννας της Λωραίνης”, του 1928, όπου ο Δανός κινηματογραφιστής χρησιμοποιεί με επαναστατικό τρόπο, για την εποχή του, τα κοντινά πλάνα, για να αναδείξει τα πάθη και τις δοκιμασίες της ηρωίδας του. Όπως και στην ταινία του Dreyer, έτσι και στη ζωγραφική μου, τα συναισθήματα είναι εκκωφαντικά ηχηρά, όσο ηχηρή είναι και η οδυνηρή γεωγραφία των πορτραίτων, όπου αποτυπώνεται ακόμα πιο έντονα η ίδια η ζωή.

»Ουσιαστικά, αντιμετωπίζω το πρόσωπο ως εσωτερικό τοπίο, ως σημείο αναφοράς για να αναδείξω εκείνα που αντιλαμβάνομαι και κυρίως αυτά που διαισθάνομαι κάθε φορά, με μια έντονα αφηγηματική διάθεση. Τα μοντέλα μου ζουν ανάμεσά μας, είναι γυναίκες της διπλανής πόρτας, είναι συχνά μια φίλη ή μια γνωστή, που δραπετεύει από τα στενά όρια της καθημερινότητας και απαθανατίζεται, μέσα από την προσωπική της αφήγηση. Η ένταση, ο αυθορμητισμός, η χαρά, αλλά ιδίως το πάθος για τη ζωή αποτυπώνονται στη νέα μου δουλειά, όπου οι “Γυναίκες” έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο…

Η αξία της τέχνης σήμερα έχει αλλάξει σε σχέση με το παρελθόν;
Η αξία της τέχνης στην ουσία της παραμένει διαχρονικά ίδια. Η τέχνη συντροφεύει τον άνθρωπο από την εποχή των σπηλαίων μέχρι τις μέρες μας, γιατί ουσιαστικά συνδέεται με την ανάγκη του για δημιουργία, εξωτερίκευση και επικοινωνία. Η τέχνη προσδιορίζει σε μεγάλο βαθμό και τον εκάστοτε πολιτισμό. Η καλλιτεχνική δημιουργία αντικατοπτρίζει το βιοτικό και μορφωτικό επίπεδο κάθε γενιάς και καταδεικνύει τους προβληματισμούς και τις ανάγκες της εποχής της. Σήμερα, η τέχνη είναι ακόμα πιο αναγκαία, καθώς βοηθάει τον άνθρωπο να «ανασάνει» από την δύσκολη καθημερινότητα και τα προβλήματά της ή αν θέλετε ακόμα και να «ξορκίσει» τους φόβους του. Πρόκειται για τη δική μας σφραγίδα στο σύγχρονο πολιτισμό. Στο πλαίσιο αυτό κάθε εποχή χαρακτηρίζεται από τις δικές της ανάγκες και τους δικούς της κανόνες ακόμα και στην Τέχνη, όπως άλλωστε και ολόκληρη η κοινωνία. Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η τέχνη είναι τρόπος και στάση ζωής, μας χαρακτηρίζει και μας ξεχωρίζει σε κάθε βήμα μας, είτε στην ιδιωτική είτε στη δημόσια ζωή μας.



Τι χρώμα θα έβαζες στο σήμερα και γιατί;
Όπως και η ζωή έτσι και το σήμερα έχει πολλές αποχρώσεις. Εξαρτάται από το πώς αντικρίζεις τα πράγματα και τις καταστάσεις και πώς αντιλαμβάνεσαι τις δυσκολίες. Όσο δύσκολη και γκρίζα αν φαίνεται κάποιες φορές η πραγματικότητα, σίγουρα δεν μπορεί να συγκριθεί με το χαμόγελο ενός παιδιού ή το ελληνικό φως. Επομένως, οι εικόνες που κουβαλάμε μέσα μας, τα βιώματά μας και οι παραστάσεις μας, διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο και στον τρόπο, που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο γύρω μας. Ακόμα, όμως, και στο πιο γκρίζο τοπίο πάντα υπάρχει χρώμα, αρκεί να μπορούμε να το διακρίνουμε, και αυτό απαιτεί επιμονή και φυσικά την αντίστοιχη παιδεία….

Καλλιτέχνης γεννιέσαι ή γίνεσαι;
Η πρώτη απάντηση που μου έρχεται στο μυαλό ακούγοντας την ερώτησή σας, είναι ότι ο καλλιτέχνης γεννιέται. Η τέχνη σίγουρα ενυπάρχει μέσα μας, αλλά χρειάζεται και πολύ προσπάθεια και δουλειά για να μπορέσει να αποδώσει και να ωριμάσει. Το ταλέντο είναι καταλυτικός παράγοντας, αλλά χωρίς αφοσίωση και επιμονή δεν μπορεί να αναδειχθεί. Μερικές φορές, πιστεύω, ότι η τέχνη είναι «ευχή» και «κατάρα», καθώς δεν σε αφήνει ποτέ ήσυχο.

Πώς θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου και πώς χαρακτηρίζεις τη ζωγραφική σου;
Αφηρημένο για τους άλλους, γιατί το μεγαλύτερο μέρος της σκέψης μου είναι στη δουλειά μου, σε αντίθεση με τη ζωγραφική μου, που πιστεύω ότι είναι κάτι συγκεκριμένο. Η ζωγραφική μου εμπεριέχει ασυνείδητα και πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία, τα οποία αντιλαμβάνομαι αφότου ολοκληρωθεί ένα έργο και όχι κατά την διάρκεια της δημιουργίας.

Πιστεύεις ότι η Αθήνα είναι μια παραγωγική πόλη στην τέχνη;
Εξαρτάται από ποια οπτική γωνία βλέπει κανείς την πόλη του. Εάν καταφέρεις να αναδείξεις τις αρετές μιας γκρίζας πόλης, και να βρεις τα χρώματα, που κρύβονται κάτω από την καταχνιά της, τότε η Αθήνα ναι, μπορεί να γίνει μια παραγωγική πόλη και στην τέχνη. Σίγουρα το έμψυχο υλικό δεν λείπει, αντιθέτως υπάρχουν σημαντικοί Έλληνες δημιουργοί, που πολλές φορές, όμως οι συνθήκες δεν τους επιτρέπουν να προχωρήσουν ή να αναδείξουν το έργο τους.



Πρέπει να είσαι πολύ τρελός ή πολύ πλούσιος για να γίνεις ζωγράφος;
Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Εξαρτάται από το κίνητρο που έχει κανείς για να ασχοληθεί με την τέχνη. Εάν το κίνητρο είναι μόνο η φήμη ή τα χρήματα, τότε η πορεία προδιαγράφεται φθίνουσα. Η ισορροπία και ο ρεαλισμός προθέσεων, σκέψεων και κινήσεων, είναι απαραίτητος για να μπορέσει ο καλλιτέχνης να διαρκέσει στο χρόνο. Σίγουρα ο δρόμος δεν είναι εύκολος. Χρειάζεται πολύ προσπάθεια, πείσμα, υπομονή αλλά και τύχη, για να μπορέσεις να τα διατηρηθείς στον χρόνο.

Ποια είναι τα ερείσματα-έμπνευση στη δημιουργία ενός έργου σου;
Πάντα, η πρώτη μου επαφή με το μοντέλο είναι καθοριστική. Το βλέμμα, επίσης, είναι καθοριστικό. Οι γυναίκες που απεικονίζονται στην τελευταία μου έκθεση έχουν μια έντονα ανακριτική διάθεση στο βλέμμα τους, αλλά και μια λάμψη στη ματιά τους, που αφήνει πάντα την έννοια της ελπίδας και της λύτρωσης.



Τι σε εκφράζει σήμερα και τι όχι;
Πρώτα απ΄ όλα με εκφράζει η τέχνη μου. Μέσα από αυτή εκφράζομαι και επικοινωνώ με το κοινό. Δεν με εκφράζει η μοιρολατρία, που αντικρίζω συχνά γύρω μου, και η έλλειψη συλλογικού πνεύματος και συλλογικής συνείδησης. Σε αυτό το κομμάτι πιστεύω ότι η τέχνη έχει τη δυνατότητα να παίξει σημαντικό ρόλο και να φέρει πιο κοντά τους ανθρώπους, δίνοντάς τους αισιοδοξία και έναν κοινό στόχο, που δεν είναι άλλος από την βελτίωση της ζωής τους.

Και τέλος θέλω να μου πεις ένα παράδειγμα προς μίμηση και ένα γεγονός που δεν θα ξεχάσεις.
Ναι, ο Πικάσο θα μπορούσε να είναι ένα αιώνιο παράδειγμα προς μίμηση. Γιατί μέχρι τα βαθιά του γεράματα (έφυγε πλήρης ημερών στα 93 του) διαρκώς γεννούσε καινούργιες φόρμες και ανανέωνε την ζωγραφική του!
Αυτό που δεν θα ξεχάσω είναι η πρώτη μου επίσκεψη στη National Portrait Gallery, όταν σαν νεαρός καλλιτέχνης ήλπιζα ότι κάποια στιγμή θα φιλοξενήσει έργο μου, ελπίδα και φαντασίωση, που πραγματοποιήθηκε πολλά χρόνια αργότερα, με αφορμή την έκθεση BP portrait awards 2004! Εκτέθηκε εκεί!