Η Τάνια στο Ηρώδειο

Όσοι βρεθήκαμε σε κάποια από τις δύο αυτές μοναδικές βραδιές στις αρχές Ιουλίου στη Μικρή Επίδαυρο, ξέρουμε ότι αυτή τη συναυλία–μουσική παράσταση δεν πρέπει να τη χάσετε! Και είναι ευτύχημα που η Τάνια και οι εξαιρετικοί μουσικοί της κατάφεραν να τη φέρουν στην Αθήνα και στο Ηρώδειο.

Δεν πρόκειται για μία κλασική συναυλία. Η Τάνια Τσανακλίδου –αυτή η φωνή που κουβαλά μέσα της, θαρρείς, όλο το φως και το σκοτάδι μας και σε κάθε ράγισμά της φωλιάζει ο πιο κρυφός μας καημός– διαλέγει περίπου 30 τραγούδια από το θέατρο και τους δίνει ξανά λόγο ύπαρξης.

Όχι, δεν πρόκειται για τραγούδια που σημάδεψαν απαραίτητα την κοινή πορεία του θεάτρου και της μουσικής στη μεταπολεμική Ελλάδα. Είναι τραγούδια που σημάδεψαν την ίδια την Τάνια. Είναι μία καθαρά υποκειμενική επιλογή κι αυτό της χαρίζει και μία αναπάντεχη πρωτοτυπία. Τουτέστιν, ίσως τα περισσότερα από αυτά τα τραγούδια ηχήσουν ως άγνωστα στα αυτιά του ευρέος κοινού, αλλά είναι βέβαιο ότι αξίζει να τα ακούσετε.



Στις 8 και 9 Ιουλίου η Τάνια παρέα με πέντε πραγματικά εξαιρετικούς σολίστες (Τάκης Φαραζής, Παναγιώτης Τσεβάς, Παρασκευάς Κίτσος, Τάσος Μισυρλής και Γιάννης Παπαζαχαριάκης, που επιμελήθηκε και τις υπέροχες ενορχηστρώσεις) μας σαγήνευσε, μας ταξίδεψε, μας συγκίνησε, μας ταρακούνησε, μας μέθυσε, ελάφρυνε την ψυχή μας αυτές τις δύο ώρες που κράτησε η συναυλία της στο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου. 

Ανεπιτήδευτη, όμορφη μέσα της και έξω της, φωτισμένη μοναδικά από τα μαγικά φώτα του Περικλή Μαθιέλη, με φόντο αυτό το μοναδικό φυσικό τοπίο της Μικρής Επιδαύρου και το φεγγάρι να μας κοιτάζει από ψηλά, κατέθεσε την αλήθεια της, όπως μόνο εκείνη ξέρει να κάνει.

Ναι, αυτό είναι το συγκριτικό πλεονέκτημα της Τάνιας. Είναι αληθινή. Δεν καμώνεται. Ερμηνεύει και το ζει κάθε τραγούδι, κάθε λέξη. Κι εδώ είχε έναν παραπάνω λόγο να το κάνει. Γιατί δεν τραγούδησε χιλιοειπωμένα της τραγούδια. Τραγούδησε αυτά που πόθησε η ψυχή της. Και η ενέργειά της παρέσυρε τα πάντα. Κι εμάς μαζί.

Από το «Ω καλή μου ξανθιά» του Χατζιδάκι στους «Όρνιθες» μέχρι τον «Μορμόλη» του Σπανού, που πρωτοτραγούδησε εκείνη το 1973 (και από τότε είχε να το πει)… Από την «Κρουαζιέρα του διαδρόμου» του Κραουνάκη στο «Έκτο Πάτωμα» του 1992 μέχρι το «Τραγούδι της λίμνης» της Καραϊνδρου από τον «Γλάρο» που σκηνοθέτησε ο Ντασέν για το Εθνικό το 1988. 

Από το «Μανούλα μου» της Οδού Ονείρων μέχρι τα «Κουμπάκια ανάμεσα» που έγραψε ο Κυπουργός για τη φωνή της Χαρούλας για το «Σκλαβί» της Ξένιας Καλογεροπούλου το 2000. Κι ύστερα μια συνταρακτική ερμηνεία στο «Του έρωτα μέγα κακό» του Κραουνάκη από τη «Μήδεια» του Βουτσινά και του ΚΘΒΕ το 1990. Κι άλλα πολλά και πολύτιμα…

Το «Μείναν τα τραγούδια μόνα» είναι μία ολοκληρωμένη μουσική παράσταση. Έστω κι αν δεν έχει πρόζα, παρά μόνο κάποιες εμβόλιμες αφηγήσεις της Τάνιας, καθώς αναπολεί στιγμές, τραγούδια κι εποχές. Είναι μία ολοκληρωμένη μουσική παράσταση, γιατί έχει συγκεκριμένο στίγμα. Δεν είναι μία απλή παράθεση τραγουδιών. 

Είναι λες και τα τραγούδια να δραπέτευσαν από τις παραστάσεις τους και να ήρθαν και να συνάντησαν την Τάνια για να τα βγάλει από τη λήθη και να τους ξαναδώσει φωνή. Είναι σαν 30 μικροί μονόλογοι. Είναι, αυτό που λέμε, μια ευτυχισμένη στιγμή. Και για την Τάνια και για εμάς. Γι’ αυτό και στις 5 Σεπτεμβρίου αξίζει τον κόπο να είστε στο Ηρώδειο.