Ανάμεσα στον έρωτα και τον πόλεμο

Ο Χρήστος Καρασαββίδης ανήκει στην πολύ νέα γενιά ηθοποιών με ιδιαίτερο συγγραφικό ταλέντο. Απόφοιτος του Θεάτρου Τέχνης, μετράει λίγα μόλις χρόνια στον χώρο και έχει ήδη παρουσιάσει δύο θεατρικά του έργα. Το τελευταίο, οι «Περσινές Βροχές», ανεβαίνει σε δική του σκηνοθεσία κάθε Σάββατο και Κυριακή στο θέατρο 104. Είναι ένας μονόλογος που ακροβατεί ανάμεσα στον έρωτα και τον πόλεμο διατρέχοντας 25 χρόνια ιστορίας, από το τέλος της Μπελ Επόκ και την αυγή του Α' Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου.



«Είναι η ιστορία μίας κοπέλας κοντά στα εικοσιπέντε, που καλείται βίαια, λόγω της έναρξης του πολέμου, να χάσει ό,τι θεωρούσε μέχρι τότε δεδομένο: μια Μπελ Επόκ που βύθιζε στα όνειρα τον κόσμο, έναν έρωτα που σε μια στιγμή βρέθηκε από την αγκαλιά της στη μάχη, μια ζωή που αλλιώς είχε ονειρευτεί. Σε μια συνεκδοχή κάθε στιγμής του πολιτισμού, η κοπέλα αυτή θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε νέος άνθρωπος, δίπλα ή μακριά μας, που άλλα του υποσχέθηκαν, σε άλλα πίστεψε, για άλλα τον προϊδέασαν και άλλα βρέθηκε να ζει», μου λέει ο Χρήστος.

Κάπως έτσι, μέσα από ένα παιχνίδι με τη μνήμη, τον χρόνο και το βίωμα, οι «Περσινές Βροχές» συνομιλούν με το σήμερα και το πάντα. Και ο έρωτας; Τι ρόλο παίζει ο έρωτας; «Το μόνο φυλαχτό όλων των γενεών που έζησαν εκείνα τα χρόνια ήταν ο έρωτας. Έστω και στις πιο βίαιες εκφάνσεις του», επισημαίνει ο Χρήστος. «Ο έρωτας είναι η κινητήρια δύναμη της ίδιας της ζωής αυτής της κοπέλας. Καλομαθημένη απ´ την ανεκλάλητη ομορφιά μιας περιόδου που προηγήθηκε μέχρι την έναρξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου -το σημείο που ξεκινά και ξετυλίγεται και παραστασιακά η ιστορία της- ζούσε στην ονειροπόλα συνθήκη πως δεν έχουμε να φοβόμαστε τίποτα, μέχρι που έγινε η ρωγμή της Ιστορίας. Ουσιαστικά οι "Περσινές Βροχές" είναι ένας μονόλογος που εστιάζει στον έρωτα και τον τυλίγει με τον πόλεμο. Μπορούν οι έρωτες να κρατήσουν για πάντα αν το ένα απ´τα δύο κομμάτια λείπει;».

Οι «Περσινές Βροχές» είναι ένα έργο ποιητικού ρεαλισμού. Για τον Χρήστο ποιητικός ρεαλισμός είναι «το να μιλάς για αγάπη όταν γύρω σου υπάρχουν πτώματα». Όπως χαρακτηριστικά μου λέει: «Ποιητικός ρεαλισμός είναι τα σονέτα του Σέξπιρ. Είναι τα πρώτα πλάνα των ταινιών του Ζαν Ρενουάρ. Είναι η σκακιστική τακτική του Κασπάροφ. Δε νομίζω πως υπάρχει κάποιος ιδεατός ορισμός. Μέσα μου βαθιά, ως πιο ταιριαστό παράδειγμα, βρίσκω τη φράση του Αϊνστάιν, ο οποίος θέλοντας να περιγράψει τον ορισμό της Θεωρίας της Σχετικότητας είχε πει πως "Όταν έχεις το χέρι σου σε βραστό νερό, ένα δευτερόλεπτο μοιάζει σαν μία ώρα. Όταν μια ωραία γυναίκα σου κρατάει το χέρι, μία ώρα μοιάζει σαν ένα δευτερόλεπτο". Ο ποιητικός ρεαλισμός στις "Περσινές Βροχές", πέρα από τον τρόπο γραφής, έγκειται και στον τρόπο με τον οποίο το αντιμετώπισα σκηνοθετικά. Βεβαίως πέρα και πάνω απ´όλα, τίποτα δεν θα έβγαινε όπως το είχα φανταστεί, αν δεν είχα τη χαρά και την τιμή να παίζει στο έργο μου η Δώρα Παρδάλη, συμφοιτήτριά μου στο Θέατρο Τέχνης και μια απ´τις καλύτερες νέες ηθοποιούς που έχω γνωρίσει».



Το έργο του Χρήστου γεννήθηκε με αφορμή τη συμμετοχή του πέρυσι στο Studio Νέων Ελλήνων Συγγραφέων που διοργάνωσε το Εθνικό Θέατρο. «Μου ζητήθηκε να παραδώσω ένα κείμενο πεντακοσίων λέξεων. Η πρώτη μου επιλογή ήταν να είναι μονολογικό και να διαδραματίζεται σε μια εποχή που δεν έχω ζήσει, με κίνητρο να είμαι πιο ελεύθερος στον τρόπο γραφής και το περιεχόμενο. Βρήκα πως η μάχη ανάμεσα στα πράγματα για τα οποία είναι ικανοί οι άνθρωποι και εκείνα που τελικά κάνουν είναι μαγική. Κάπως έτσι, από τέσσερις παραγράφους, γεννήθηκαν οι “Περσινές Βροχές”».

Με αφορμή τη συμμετοχή στο Studio Συγγραφής του Εθνικού Θεάτρου τον ρωτάω αν θεωρεί ότι η Πολιτεία στηρίζει τους νέους συγγραφείς. «Ουσιαστική στήριξη της Πολιτείας δεν υπάρχει όχι μόνο στους νέους συγγραφείς, αλλά ούτε στους νέους ηθοποιούς, ούτε στους νέους καλλιτέχνες συλλήβδην. Φυσικό επακόλουθο μιας χώρας που, στην ουσία, δεν αναγνωρίζει ως κανονικά επαγγέλματα τον ηθοποιό, τον συγγραφέα, τον σκηνοθέτη, τον ζωγράφο και κάθε άλλο άνθρωπο της τέχνης -ανθρώπους οι οποίοι είναι κομμάτια όχι μόνο της κοινωνίας, αλλά και της οικονομίας της. Λέμε πως σε συνθήκες κρίσης ο πολιτισμός κι οι τέχνες ανθούν, αλλά περισσότερο από μια αόριστη ευχή αυτό οφείλεται στο γεγονός πως ψάχνουμε διεξόδους είτε από την πλευρά των δημιουργών που βρισκόμαστε εμείς, είτε από την πλευρά των θεατών, ισορροπώντας ανάμεσα στην ανυπόφορη καθημερινότητα και την ονειροπόλα ζωή», μου απαντά.



Ίσως αυτή η ανάγκη ισορροπίας να κάνει τον Χρήστο να προχωρά με βήματα γοργά στον θεατρικό χώρο και να ετοιμάζει ήδη τα επόμενα θεατρικά του «χτυπήματα». Αυτά περιλαμβάνουν ένα ακόμα καινούριο έργο του με τίτλο «Μη χορέψεις», στο οποίο και θα πρωταγωνιστεί από τον Γενάρη στο Bios, αλλά και το πλέον αιρετικό έργο του Μαρκήσιου Ντε Σαντ «Φιλοσοφία στο Μπουντουάρ», που θα σκηνοθετήσει τον Μάιο στο Ίδρυμα Κακογιάννη σε διασκευή του Ηρακλή Λογοθέτη.