Η βραδιά του Αλκίνοου

Δεν χρειάζεται συστάσεις, δεν χρειάζεται να πεις το επίθετο του, δεν χρειάζεται να σε πείσει κανείς για το ήθος και την αξιοπρέπειά του. Ούτε φυσικά για το ταλέντο του. Ο λόγος για τον Αλκίνοο, που δίνει ελάχιστες συνεντεύξεις, που βγάζει δίσκο μόνο όταν έχει κάτι ουσιαστικό να πει, που δεν του αρέσει να συνεργάζεται επί σκηνής, που έχει πολιτική άποψη και δεν διστάζει να την εκφράσει. Μετά τις πολύ επιτυχημένες συναυλίες του στην Κύπρο, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης επιστρέφει στην Αθήνα για μια μοναδική συναυλία την Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής.

Μαζί με τη «Μικρή Βαλίτσα» του αλλά και το υλικό των προηγούμενων δίσκων του ο τραγουδοποιός θα ανέβει στην σκηνή για να παρουσιάσει μια διαφορετική μουσική εμπειρία. Μέσα από νέες ενορχηστρώσει,ς που βασίζονται αποκλειστικά στη χρήση εγχόρδων και νυκτών, τα αγαπημένα τραγούδια θα πάρουν νέα μορφή. Πρωταγωνιστής σε όλα αυτά το τρίχορδο μπουζούκι του Αλκίνοου, όργανο που χρησιμοποιεί για πρώτη φορά σε συναυλίες του.

Την σκηνή μοιράζονται μαζί του τέσσερις σολίστ που, λειτουργώντας ως ένα σύνολο με διαφορετικές μουσικές αναφορές αλλά κοινή αισθητική, δημιουργούν ένα ιδιαίτερο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα: ο Γιώργος Καλούδης στο τσέλο και τη λύρα, ο Μανόλης Πάππος στο μπουζούκι και στο λαούτο, ο Φώτης Σιώτας στο βιολί και τη βιόλα και ο Δημήτρης Τσεκούρας στο κοντραμπάσο. Και επειδή ανυπομονούμε ήδη γι αυτό το live, ας θυμηθούμε οχτώ από τα καλύτερα τραγούδια του Αλκίνοου Ιωαννίδη, ένα από κάθε δίσκο, και ας ελπίσουμε να τα ακούσουμε όλα στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής.

Στην αγορά του Αλ Χαλίλι - Στην αγορά του κόσμου, 1993

Πρώτη εμφάνιση του Αλκίνοου στη δισκογραφία σε ένα δίσκο που υπογράφει τη μουσική και τους στίχους ο Νίκος Ζούδιαρης. Η «Ζήνωνος» και «Το όνειρο» είναι μερικά από τα τραγούδια που αγαπήθηκαν στην πορεία αλλά οι στίχοι «Ο άνεμος θα καίει στη γη του Νείλου…» θα μας θυμίζουν πάντα την πρώτη φορά που συναντήσαμε τον τραγουδοποιό.

Δεν μπορώ - Όπως μυστικά και ήσυχα, 1995

Δεύτερη συνεργασία με τον Νίκο Ζούδιαρη σε έναν δίσκο που πλησιάζει πολύ το ύφος του ίδιου του ερμηνευτή του. Μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά του τραγούδια όπως το «Βόσπορος» και το «Ήρθε ένας μάγος» συμπεριλαμβάνονται σε αυτή τη δουλειά αλλά το «Δεν μπορώ» θα είναι για πάντα στις καρδιές μας.



Βυθός - Ο δρόμος, ο χρόνος και ο πόνος, 1997

Πρώτο δείγμα γραφής του καλλιτέχνη με 13 τραγούδια που αγαπήθηκαν από το κοινό και πέρασαν γρήγορα στις playlist μας. “Edgar Allan Poe”, «Καθρέφτης», «Εχω μια λέξη», «Ησυχία» αλλά και το προσωπικό μου αγαπημένο «Βυθός» δύσκολα λείπουν από κάποια συναυλία.



Αδιέξοδο -Ανεμοδείκτης, 1999

Και αν στους προηγούμενους δίσκους είχαμε απλώς υποψίες για το ταλέντο και τη μουσική του μεγαλοφυϊα, στον Ανεμοδείκτη σιγουρευτήκαμε. Μια δουλειά που ακούγεται ολόκληρη, 12 τραγούδια το ένα καλύτερο από το άλλο. Ξεχωρίζω το «Αδιέξοδο» μόνο και μόνο για τη συμμετοχή του Διονύση Σαββόπουλου και της Ελευθερίας Αρβανιτάκη. Συνεργατές και φίλοι του Αλκίνοου από τότε και για πάντα.



Απόγευμα στο δέντρο, Οι περιπέτειες ενός προσκυνητή, 2003

Η πορεία είναι από εδώ και πέρα είναι μόνο ανοδική. Ενορχηστρώσεις και συνθέσεις που δείχνουν δουλειά και επιμονή στη λεπτομέρεια, ερμηνεία όλο και πιο μεστή. «Ο προσκυνητής» για τους λιγότερο φανατικούς ακροατές, το «Γιατί δεν έρχεται ποτέ (όταν σε θέλω)» για τους πονεμένους, το «Απόγευμα στο δέντρο» για τους πιο ψαγμένους. Όλα ένα κι ένα.



Νανούρισμα - Που δύσην ως ανατολήν, 2006

Τρία χρόνια μετά την τεράστια επιτυχία του «Προσκυνητή» και ο Αλκίνοος πάει κόντρα στο ρεύμα και κυκλοφορεί ένα δίσκο με παραδοσιακά τραγούδια της Κύπρου. Δύσκολο άκουσμα αλλά με εξαιρετικά συναισθηματική αξία και το τελευταίο κομμάτι «Νανούρισμα» να συγκρινεί ιδιαίτερα.



Πατρίδα - Νεροποντή, 2009

Ο τραγουδοποιός κάνει άλλα τρία χρόνια να βγάλει δίσκο, αυξάνει συνεχώς την αγωνία μας, αλλά στο τέλος μας ανταμείβει. 15 κομμάτια αυτή τη φορά, με υπέροχες στιγμές όπως το «Μη με κλειδώνεις» και το αυτοβιογραφικό «Ήταν ανάγκη». Αδύνατον όμως να προσπεράσεις την «Πατρίδα», με τον Αλκίνοο να περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο το δράμα των προσφύγων, και το «Όχι δεν καταλαβαίνω που πατώ και που πηγαίνω» να μας θυμίζει πόσο πολύ αγαπάει τον Διονύση Σαββόπουλο.



Πάντα θα ξημερώνει -Μικρή βαλίτσα, 2014

Ο τελευταίος δίσκος του Αλκίνοου, η δουλειά του που δεν χορταίνουμε να ακούμε ζωντανά το τελευταίο διάστημα. Ακόμα χρειάζεται καιρός για να αποφασίσουμε το απόλυτα αγαπημένο μας αλλά το «Πάντα θα ξημερώνει» ανοίγει τον δίσκο αυτό και δείχνει να δίνει το έναυσμα για πολλές πολλές ακροάσεις.