Από μικρός στο επιχειρείν

Ο Ανδρέας Κωνσταντινίδης είναι 46 ετών και είναι εμπορικός διευθυντής σε εταιρεία που ασχολείται με την τεχνολογία, τις τηλεπικοινωνίες και το ίντερνετ. Συναντηθήκαμε στο Γκάζι, ήρθε στην ώρα του και δεν κρατούσε χαρτοφύλακα - ούτε φορούσε το κοστούμι του. Η ζωή του είναι απλή και ήρεμη: τα τελευταία χρόνια συγκατοικεί με τον σκύλο του, τον Andy, ο οποίος «βρέθηκε στον δρόμο μου πριν πέντε χρόνια. Εκτός όλων των άλλων, εκτελεί χρέη φύλακα στο σπίτι κατά τις ατελείωτες ώρες που εργάζομαι». Στη ζωή του δεν είναι ο άνθρωπος που θέλει να είναι μόνος του - μόνος σου δεν περνάς καλά ούτε στον παράδεισο λένε. Κατά συνέπεια εδώ και πολλά χρόνια δεν είναι μόνος του, αλλά δεν αποτελεί και τον τυπικό χαρακτήρα που αναζητά τον έγγαμο βίο.

Στέλεχος που ξεκίνησε την πορεία του στις πωλήσεις μέσω door-to-door περί το 1990, έχει στη φαρέτρα του μία πλούσια εμπειρία από διευθυντικές θέσεις πωλήσεων και εκπαίδευσης σε διακεκριμένες εταιρείες. Ταυτόχρονα, είναι ο συγγραφέας του πρώτου ελληνικού οδηγού πωλήσεων από τις εκδόσεις ΓΑΛΑΙΟΣ, ενώ έχει συγγράψει περισσότερα από 300 προϊοντικά εγχειρίδια πωλήσεων.

Στην ερώτηση πόσο εύκολα μπορεί να αναπτυχθεί μία νέα επιχείρηση σήμερα ή πόσο εύκολα μπορεί μία μεσαία επιχείρηση να ανέλθει στο βάθρο των μεγάλων, ο Ανδρέας μού απαντά: «Κάτι τέτοιο είναι εφικτό, αλλά τολμώ να πω ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο. Και οι δυσκολίες συνίστανται σε όλο το περιρρέον περιβάλλον του επιχειρείν. Πέρα από τα γνωστά της κρίσης που μαστίζει την ελληνική οικονομία, η ανάπτυξη μίας μικρής ή μεγάλης επιχείρησης -όσο οικονομικά εύρωστη κι αν είναι, όσο υποσχόμενη και σταθερή στην ποιότητα των παρεχομένων υπηρεσιών και την υψηλή εξυπηρέτηση των πελατών της κι αν είναι- έχει να αντιμετωπίσει αρκετές δυσκολίες. Ενας παράγοντας είναι το κράτος, όπου οι υπάρχοντες μηχανισμοί δεν διευκολύνουν την ανάπτυξη».

Στην ερώτηση με ποιο τρόπο μπορεί ένα κράτος να αλλάξει φιλοσοφία απέναντι στο επιχειρείν, ο Ανδρέας μού απαντά με ένα παράδειγμα. «Ενα κράτος μπορεί να αλλάξει φιλοσοφία απέναντι στο επιχειρείν, όταν αντιληφθεί ότι το υγιές επιχειρείν αποτελεί τον σημαντικότερο πυλώνα της οικονομίας. Η θέσπιση ενός σταθερού και δίκαιου φορολογικού συστήματος αποτελεί σημαντικό παράγοντα τόσο στην ανάπτυξη του νέου επιχειρείν, όσο και στη συντήρηση του υφιστάμενου. Επιτρέψτε μου να δώσω ένα παράδειγμα που συνάδει με τη σημερινή οικονομική κατάσταση και την αυξημένη ανεργία των νέων: για να ξεκινήσει σήμερα ένας νέος ή μία ομάδα νέων μία επιχείρηση, ανεξαρτήτως του κεφαλαίου που απαιτείται, με τον πρώτο μήνα λειτουργίας της και πριν προλάβει να δημιουργήσει έσοδα, μπαίνει σε έναν ξέφρενο ρυθμό εξόδων και εισφορών που δημιουργούν δαπάνες οι οποίες τις περισσότερες φορές δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν.

»Αυτό για τους νέους αποτελεί έναν σημαντικό αποτρεπτικό παράγοντα. Ενα κράτος που στηρίζει το επιχειρείν θα πρέπει να δίνει κίνητρα και περιόδους χάριτος ειδικά στις σημερινές εποχές, ώστε οι νέοι να τολμούν και σε αυτό το εγχείρημα να έχουν το κράτος με το μέρος τους. Αν αυτοί οι νέοι πετύχουν, θα μπορέσουν μετά την περίοδο χάριτος να συνεισφέρουν στο κράτος ακόμη και αν χρειαστεί να αποπληρώσουν το όποιο λογικά συσσωρευμένο ποσό εισφορών. Αλλά ακόμη κι αν δεν χρειαστεί να το πληρώσουν, θα έχει ήδη συνεισφέρει το κράτος ώστε να δημιουργηθεί μία υγιής επιχείρηση που συνεισφέρει πλέον κανονικά όπως όλες οι άλλες.

»Σε περίπτωση που η επιχείρηση δεν πετύχει, δεν υπάρχει λόγος το κράτος να δημιουργεί με το καλημέρα φυγόδικους νέους οι οποίοι προσπάθησαν μία φορά και δεν τα κατάφεραν, γιατί αυτό τους οδηγεί στη συρρίκνωση και στον μαρασμό. Το να δώσεις ευκαιρίες ανάπτυξης του επιχειρείν, είναι πασίδηλα πιο κερδοφόρο από το να μην το ενθαρρύνεις αυξάνοντας την ανεργία μέσα από τον φόβο της αποτυχίας ή τον φόβο των υπέρογκων συσσωρευμένων υποχρεώσεων. Αν θέλετε να το δούμε ακόμη πιο βαθιά, το κράτος θα μπορούσε να στηρίξει τη νεανική επιχειρηματικότητα χωρίς κανένα κόστος και αυτό μέσα από τα εργαλεία που ήδη έχει, εκμεταλλευόμενο την περιουσία που κάθεται άπραγη. Θα μπορούσε λόγου χάρη να αποτελέσει στέγη για εκατοντάδες startup επιχειρήσεις, συνεισφέροντας ακόμη πιο αποτελεσματικά στην επιτυχία τους και συμβάλλοντας στη δημιουργία ακόμη περισσότερων υποχρεώσεων.



»Σε ό,τι αφορά τον κλάδο των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, το κράτος θα μπορούσε να αλλάξει φιλοσοφία στο επιχειρείν μέσα από τη σωστή και δίκαιη αντιμετώπιση των αρμόδιων οργάνων, εξασφαλίζοντας έτσι τον θεμιτό ανταγωνισμό και προωθώντας το μοντέλο των υγιών επιχειρήσεων». Αυτό όμως δεν θέλει και ένα στοιχειώδες επίπεδο εκπαίδευσης; Ο Ανδρέας γέλασε και θυμήθηκε τα παιδικά του χρόνια, τα ζόρια του όταν ήταν παιδί στο σχολείο. «Για μένα ως παιδί, η εκπαίδευση του σχολείου δεν ήταν και το καλύτερό μου. Ναι, σε πείσμα αυτών που απορρέουν από το γνωμικό “ο πιο καλός ο μαθητής”, δεν υπήρξα ποτέ αυτό που λέμε επιμελής, τακτικός, λάτρης του σχολείου και των σχολικών χρόνων. Για κάποιο λόγο, το σχολείο δεν κατάφερε να με κερδίσει και ναι, δεν πήγαινα εκεί με χαρά. Αυτό συνέβαινε έντονα κατά τα πρώτα εύθραυστα χρόνια και διήρκεσε έως και την πέμπτη δημοτικού. Τότε αποφάσισε να ασχοληθεί με αυτό το “περίεργο και άτακτο παιδί” η δασκάλα μου, η κυρία Αικατερίνη Σπυροπούλου, χρησιμοποιώντας ως μοναδικό της όπλο για τη διαπαιδαγώγησή μου τα γλυκά της λόγια και όχι την ξύλινη βέργα της. Μέθοδο που ακολούθησαν και λίγο αργότερα στα χρόνια του γυμνασίου και κάποιοι άλλοι -λίγοι- εκπαιδευτικοί που τιμούσαν έμπρακτα την ετυμολογία της λέξης του επαγγέλματός τους.



»Στον αντίποδα όλων αυτών, όταν άρχισα να ασχολούμαι με την επιχειρησιακή εκπαίδευση φρόντισα να αποβάλλω τα αναποτελεσματικά μοντέλα της βαρετής και ανούσιας εκπαίδευσης και να μεταλαμπαδεύσω με αγάπη και πάθος την όποια γνώση. Οι επιχειρήσεις, ως επί το πλείστον, αγνοούν την ανάγκη για ουσιαστική εκπαίδευση, όπως ακριβώς κάνει και το κράτος για τα μαθητευόμενα παιδιά της. Έτσι η εκπαίδευση τις περισσότερες φορές είναι τόσο επιφανειακή που έχει το χαρακτήρα του “get the shit done” και όχι το χαρακτήρα της ουσιαστικής, της βαθιάς, της αποτελεσματικής παιδείας. Γενικά προσωπικά πιστεύω ότι η παιδεία στη χώρα μας σε όλα τα επίπεδα ευθύνεται και για τη σημερινή μας κατάσταση. Και όσο η παιδεία δεν αλλάζει προς το καλύτερο, τόσο ο Έλληνας θα παλινδρομεί ανάμεσα σε εφήμερες φούσκες, δανεικά, δανειστές και κρίσεις».

Ο Ανδρέας Κωνσταντινίδης είναι σίγουρα ένα πρόσωπο που τα έχει καταφέρει στο επιχειρείν. Τους τελευταίους 18 μήνες έχει αποσπάσει από την αγορά πέντε επαίνους στην εξυπηρέτηση πελατών και τρία βραβεία τεχνολογίας. Οπως είχε πει εξάλλου και ο Πήτερ Ντράκερ, ένας πολύ σπουδαίος Αυστριακός γκουρού του management, «οι επιχειρήσεις χρειάζονται τέσσερις διαφορετικούς τύπους ανθρώπων: α) τον άνθρωπο της σκέψης, β) τον άνθρωπο της δράσης, γ) τον κοινωνικό άνθρωπο και δ) τον άνθρωπο της πρώτης γραμμής». Ο Ανδρέας, από την συζήτησή μας κατάλαβα ότι έχει και τα τέσσερα αυτά στοιχεία.