Με Πλάτωνος και Beatles

Οταν βρίσκεται πάνω στη σκηνή και ερμηνεύει, η Nalyssa Green δίνει την αίσθηση ότι έχει ξεπηδήσει από τις σελίδες ενός παραμυθιού με νεράιδες και ξωτικά. H τραγουδίστρια και τραγουδοποιός, η οποία έγινε γνωστή από τις εμφανίσεις της με την GloryBox, τον Lumiere Brother και τον Leon of Athens, έχει στο ενεργητικό της δύο προσωπικά άλμπουμ, το “Barock” (2010, d.i.y, 2011 βινύλιο από την Inner Ear) και το “The Seed”

(2012, Inner Ear), που χαρακτηρίζονται από ποπ αισθητική, φολκ στοιχεία και post-punk επιρροές.

Η νεαρή καλλιτέχνις διανύει μια πολύ δημιουργική περίοδο, αφού έχει συνθέσει μουσική για τη θεατρική παράσταση «Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα φον Καντ», συμμετέχει στο νέο άλμπουμ του Μανώλη Φάμελλου «Γύρω από τον ήλιο», ετοιμάζει την προσωπική της δουλειά και όλα αυτά παράλληλα με το DJing στο Booze Cooperativa, όπου συναντηθήκαμε και συζητήσαμε για το θέατρο, τη μουσική και τα σχέδιά της.

Η πρωτότυπη μουσική που συνέθεσε και η διασκευή που έκανε για τη θεατρική παράσταση «Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα φον Καντ» του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ σε σκηνοθεσία της Αντζελας Μπρούσκου, που παρουσιάζει το Εθνικό Θέατρο στο Μικρό Rex - Σκηνή Κατίνα Παξινού, απέσπασε διθυραμβικά σχόλια. «Παίρνω συνέχεια πολύ καλή ανατροφοδότηση. Το ήξερα από την αρχή νομίζω. Με το που μπήκα στο στούντιο και είχα τις ιδέες και έβλεπα πώς δένουν σε σχέση με τις πρόβες στην πορεία της παράστασης. Με το που τελειώσαμε ήμουν απόλυτα ικανοποιημένη με αυτό που κάναμε στο στούντιο, κάτι που δύσκολα συμβαίνει. Το καταλάβαινα από την αρχή ότι είχε πετύχει. Το να γράφεις για θέατρο είναι συγκεκριμένο και όταν το βάζεις εκεί και βλέπεις ότι δουλεύει, δουλεύει. Το ξέρεις από την αρχή», μου εξηγεί.



Αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που έγραψε μουσική για το θέατρο. «Η πρώτη ήταν ένα χιώτικο παραμύθι σε χιώτικη ντοπιολαλιά, στο οποίο έπαιζα live μουσική, κυρίως θέρεμιν με συνοδεία βιολιού και το είχαμε ανεβάσει καλοκαίρι στη Χίο πριν από δύο χρόνια. Η δεύτερη, όπου επίσης εμφανιζόμουν live, ήταν η '4.48 Ψύχωση' της Σάρα Κέιν από το θέατρο Δωματίου σε σκηνοθεσία της Αντζελας Μπρούσκου. Ακολούθησε η παράσταση 'Αγριες Νότες' της Νίνας Ράπτη σε σκηνοθεσία Χρύσας Καψούλη/DameBlance τον Σεπτέμβριο του 2014 στο θέατρο Αγγέλων Βήμα. Σ’ αυτή την παράσταση έδωσα τη μουσική, αλλά δεν ήμουν live», διευκρινίζει.

Οι πιο σημαντικοί σταθμοί στη μουσική της διαδρομή ταυτίστηκαν με ορισμένες όμορφες συνεργασίες. «Νομίζω ότι πολύ βασικό είναι οι πρώτες μου εμπειρίες και οι πρώτες μου συνεργασίες. Δηλαδή το πώς είδα ότι οι άλλοι κάνουν μουσική και παίζουν μουσική. Ξεκίνησα να παίζω live το 2009 μαζί με την GloryBox. Ουσιαστικά, βγαίναμε οι δυο μας και λέγαμε τα τραγούδια της. Εκείνη έπαιζε κιθάρα και τραγούδαγε κι εγώ την πλαισίωνα με θέρεμιν, πλήκτρα, φωνές και ό,τι χρειαζόταν. Αυτή ήταν ουσιαστικά η πρώτη μου συναυλιακή εμπειρία. Ηταν φοβερή εμπειρία για εμένα που πρώτη φορά το έκανα αυτό με τις πιο ωραίες συνθήκες και παίζοντας τραγούδια που ήδη αγαπούσα πολύ, γιατί με την GloryBox γνωριστήκαμε λόγω μουσικής, επειδή μου άρεσαν τα τραγούδια της. Ηταν μια φοβερή συνεργασία. Πέρασα πάρα πολύ ωραία και ήταν πάρα πολύ βασικό ότι η πρώτη μου εμπειρία ήταν πολύ θετική. Από εκείνη τη συνεργασία, γνωρίστηκα με τον Lumiere Brother που ήταν η επόμενη μου συνεργασία. Επαιζα στην μπάντα του. Μετά άρχισα να παίζω σε διάφορες μπάντες, ώσπου κάποια στιγμή έφτιαξα τη δική μου και έβγαλα τα δικά μου τραγούδια», εξομολογείται.



Μια άλλη πολύ σημαντική μουσική συνάντηση ήταν αυτή με τον Μανώλη Φάμελλο. «Είναι ένα άλλο κεφάλαιο στις μουσικές μου δραστηριότητες. Το κεφάλαιο ελληνικός στίχος. Δεν είχα σχεδόν καμία επαφή με το αντικείμενο. Επειδή συνεργάστηκα με τον Μανώλη, το γνώρισα και έμαθα να το κάνω κιόλας. Σαν να μάθαινα από την αρχή να τραγουδάω. Μέχρι να αρχίσω να συνεργάζομαι με τον Μανώλη τραγουδούσα κατά κύριο λόγο -αν όχι 100%- σε αγγλικό στίχο. Το να τραγουδήσω ελληνικά δεν μου ήταν εύκολο. Επρεπε να μάθω από την αρχή την εκφορά και το πώς τραγουδάς σ’ αυτή τη γλώσσα. Από τη μια αυτό μου ήταν δύσκολο, από την άλλη το να τραγουδάς στη μητρική σου γλώσσα έχει φοβερή δύναμη. Σε αγγίζει εκατό φορές πιο άμεσα από ό,τι στα αγγλικά, αν και παραμένει ο αγγλικός στίχος να είναι ο αγαπημένος μου τρόπος έκφρασης. Με τον Μανώλη μυήθηκα στον ελληνικό στίχο και μάλιστα έχοντας τη χαρά και τη τιμή να τραγουδάω τα δικά του τραγούδια, τα οποία κατά την άποψή μου έχουν φοβερό στίχο. Οπότε ήταν τομή στην πορεία μου γιατί έμαθα να τραγουδάω ελληνικά και είδα το ελληνικό τραγούδι από μέσα και το αγάπησα πολύ. Θέλω να αρχίσω να κάνω και τα δικά μου ελληνικά τραγούδια σιγά - σιγά».

Η συνεργασία τους ξεκίνησε από τον προηγούμενο δίσκο του Μανώλη Φάμελλου. «Ο Μανώλης ήξερε τα τραγούδια μου και με φώναξε να παίξω θέρεμιν στον δίσκο του 'Τι υπάρχει πιο πέρα;' (2011). Τότε γνωριστήκαμε. Εκανε μια παρουσίαση του δίσκου και μετά κάποιες ζωντανές εμφανίσεις στο Σταυρό του Νότου και μου ζήτησε να παίξω μερικά τραγούδια και να κάνουμε ντουέτα. Ετσι αρχίσαμε να παίζουμε μαζί και το συνεχίζουμε, επειδή μας αρέσει. Στο νέο του άλμπουμ 'Γύρω από τον ήλιο' ερμηνεύω το τραγούδι 'Μία ήσυχη θλίψη', τραγουδάμε μαζί το 'Φθινοπωρινό' και κάνω δεύτερες φωνές σε αρκετά τραγούδια».

Εκτός από τον Μανώλη Φάμελλο, θαυμάζει κι άλλους καλλιτέχνες της εγχώριας και της ξένης μουσικής σκηνής. «Μου αρέσουν πολύ οι Παύλος Παυλίδης, Φοίβος Δεληβοριάς, Λένα Πλάτωνος, Κ. Βήτα, His Majesty the King of Spain, The Cave Children, Δεσποινίς Τρίχωμη, The Boy, Chickn, και άλλοι. Οσον αφορά στην ξένη μουσική, τον τελευταίο καιρό ακούω Warpaint, Goldfrapp, Anna Calvi, Arcade Fire και άλλους». Η μεγάλη της αδυναμία, όμως, είναι οι Beatles. «Νομίζω ότι όλα τα είδη που ξεκίνησαν μετά τους Beatles, είναι από τους Beatles. Εχουν παίξει την αρχή των πάντων κατά την ταπεινή μου άποψη», μου λέει.



Εχουν περάσει δύο χρόνια από την κυκλοφορία του τελευταίου της άλμπουμ “The Seed” και μέσα σε αυτό το διάστημα η Nalyssa Green έχει συγκεντρώσει υλικό για το επόμενο δισκογραφικό της βήμα. «Είναι πολύς καιρός που έχω τα τραγούδια και όλο λέω ότι θα κάνω δίσκο. Υπάρχουν διάφορες δυσκολίες, κυρίως μέσα στο μυαλό μου. Δηλαδή, σκέφτομαι πώς θέλω να το κάνω, με τι όρους, με ποιους συνεργάτες, με τι όργανα. Εχουν συμβεί και διάφορα άλλα, όπως οι παραστάσεις και κάποιες άλλες δουλειές και δεν είχα το χρόνο να κάτσω σοβαρά να τον ξεκινήσω. Θα έρθει όταν όλα θα είναι ώριμα και έτοιμα. Θεωρώ ότι μέσα στο 2015 κάτι θα γίνει». Και αυτός ο δίσκος θα είναι αγγλόφωνος, αλλά θα έχει πολλά καινούργια στοιχεία. «Τα τραγούδια που έχω γράψει αυτόν τον καιρό και θέλω να δουλέψω, ώστε να γίνουν ένας δίσκος, είναι ακόμα αγγλόφωνα. Είναι κάπως διαφορετικά από τα προηγούμενα, όσον αφορά στις ενορχηστρώσεις. Νομίζω ότι απομακρύνομαι από το φολκ στοιχείο που με χαρακτήριζε αρκετά έως τώρα. Είναι λίγο πιο ηλεκτρονικό. Τα περισσότερα είναι ατμοσφαιρικές ηλεκτρονικές μπαλάντες, με την έννοια ότι έχουν βάση τα συνθεσάιζερ και τα beats. Σιγά σιγά είδα ότι σταμάτησα να γράφω στην ακουστική κιθάρα κι άρχισα πιο πολύ να γράφω στο πιάνο και στη συνέχεια να τα μεταφράζω σε συνθεσάιζερ. Ξεκίνησα να πειραματίζομαι με το συνθεσάιζερ και τα ηλεκτρονικά beats, επειδή τώρα πια με ενδιαφέρουν πάρα πολύ. Ο τρόπος που πλέον δομώ τα τραγούδια μου είναι πάνω σε αυτά τα στοιχεία και πολύ λιγότερο στα προηγούμενα που χρησιμοποιούσα ως βασικά, χωρίς να έχω χάσει εντελώς την επαφή μου με τον τρόπο που έγραφα παλιά. Συνθετικά δεν νομίζω ότι έχω απομακρυνθεί πάρα πολύ. Το feeling που θέλω να βγάλω είναι διαφορετικό. Νομίζω ότι και στην παράσταση 'Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα φον Καντ' έχει μπει αυτός ο καινούργιος ήχος που ψάχνω περισσότερο».



Τα τραγούδια του επόμενου δίσκου διαφέρουν από τα προηγούμενα και ως προς τη θεματολογία. «Το ερωτικό στοιχείο είναι κάτι με το οποίο έχω ασχοληθεί στιχουργικά. Είναι τραγούδια που γράφω από τότε που βγήκε ο προηγούμενος μου δίσκος. Είναι δύο χρόνων τραγούδια που έχουν μαζευτεί. Τα περισσότερα από αυτά είναι ερωτικού περιεχομένου, το οποίο με ενδιαφέρει πολύ, γιατί μέχρι στιγμής σπάνια είχα ερωτικό-ερωτικό κομμάτι. Συνήθως είχα νύξεις, κάποια στιχάκια που αναφέρονταν σε αυτό το θέμα, αλλά δεν ήταν αυτή η θεματολογία που με ενδιέφερε και μάλλον τη σνόμπαρα αρκετά. Τα τελευταία μου τραγούδια είναι αρκετά ερωτικά, εντελώς απενεχοποιημένα και μου αρέσει που βλέπω τι γίνεται στιχουργικά και σ’ αυτό το πεδίο», εκμυστηρεύεται.



Η Nalyssa Green απολαμβάνει τα live με την μπάντα της, στα οποία συνοδεύει την ερμηνεία της με πλήκτρα, ηλεκτρική κιθάρα και θέρεμιν. Στις τελευταίες ζωντανές εμφανίσεις της μαζί της επί σκηνής ήταν ο παραγωγός των δύο προσωπικών της δίσκων, Σπύρος Λιβάνης (ηλεκτρική κιθάρα και ηλεκτρικό μπάσο), ο Ευάγγελος Ασλανίδης (τύμπανα και drum pad) και η Ευαγγελία Ξυνοπούλου (πλήκτρα, φωνή).

Μια ακόμα αγαπημένη ενασχόλησή της είναι το DJing κάθε Τρίτη και Πέμπτη στο Booze Cooperativa. «Παλιά έπαιζα αν τύχαινε. Το 2010 έπαιξα πρώτη φορά. Μου αρέσει πάρα πολύ. Μου αρέσει καταρχάς γιατί δεν είμαι αληθινός DJ. Δεν παίζω ηλεκτρονική μουσική με την τέλεια μίξη που νομίζεις ότι ακούς ένα τραγούδι όλο το βράδυ, ούτε θα μου άρεσε να το κάνω. Παίζω τα αγαπημένα μου τραγούδια με έναν τρόπο που νομίζω ότι ταιριάζει στο χώρο. Δηλαδή είναι σαν να κάνω ηχητική σκηνογραφία για να πιεις το ποτό σου ή τον καφέ σου και μου αρέσει πάρα πολύ αυτό γιατί είναι πολύ διαδραστικό. Προσπαθώ να παίζω ανάλογα με την ατμόσφαιρα που θέλουμε να έχουμε στο μαγαζί και ανάλογα με τον κόσμο που παρευρίσκεται και το πώς θέλει να περάσει την ώρα του. Θέλει να χορέψει, θα χορέψει. Θέλει να χαλαρώσει, θα χαλαρώσει; Βροχή έξω; Χιόνι; Ήλιος; Κάθε μέρα είναι άλλο».