Χριστίνα Κατσαντώνη

Γεια

Δεν είμαι ούτε δημόσιος υπάλληλος, ούτε κλέφτρα, αν και αντιλαμβάνομαι απολύτως πως το ένα πια συνδέεται με το άλλο.

Δεν πίνω ούζο (μόνο ουίσκυ πού και πού), δεν σπάω πιάτα, κι αν μου ξεφύγει κανένα «όπα» στην καθημερινότητά μου, συγγνώμη πατριώτες, δεν ήξερα ότι βλάπτει το υπερήφανο φρόνημα.

Ξέρω και Γιώργο και Γιάννη και Νίκο από την Ελλάδα και σίγουρα δεν είναι όλοι τους πολύ καλοί -μεταξύ μας. Η χώρα μου είναι δημοκρατική, εξάλλου αυτή εμπνεύστηκε τη Δημοκρατία (πριν από μερικές χιλιάδες χρόνια), ασχέτως αν δεν την εφαρμόζει πια.

Μιλάω ελληνικά και άλλες τρεις γλώσσες (καλά δύο, το «φούσκωσα» λίγο γιατί στην Ελλάδα ό,τι δηλώσεις, είσαι). Οι περισσότεροι στη χώρα μου μιλούν πολλές ξένες γλώσσες (ειδικά, αν ανοίξεις τηλεόραση βλέπεις κάτι πανελίστες που μιλούν ο καθένας τη δική του -αυτοσχέδια- διάλεκτο).

Θα μπορούσα να «ράψω» τη σημαία της χώρας μου στην τσάντα μου, αλλά η εθνική κληρονομιά μου δεν έχει γεωγραφικά όρια –και δεν ξέρω και να ράβω κι είναι κρίμα να χαλάσω και τη -«μαϊμού»- Louis Vuitton, που μόλις αγόρασα.

Πιστεύω στον ελληνισμό, όλος ο κόσμος εμπνεύστηκε από τα ιδανικά του και αν οφείλω σε κάποιους χρήματα σήμερα είναι επειδή εγώ εμπνεύστηκα την ιδέα της ελεύθερης αγοράς -πάλι μερικές χιλιάδες χρόνια πριν. (Λίγο πιο πρόσφατα εμπνεύστηκα την ιδέα της ελεύθερης ζητιανιάς) Και αν με κρίνεις σήμερα, είναι επειδή εγώ εμπνεύστηκα την ιδέα της κριτικής (και στην τελική κρίνε με όσο θέλεις, την δόση του δανείου μην ξεχάσεις).

Πιστεύω στην ελευθερία και αν χρειαστεί θα διαδηλώσω (και λογικά θα τις φάω, θα δεχτώ χημικά, θα σπρωχτώ, θα πατηθώ κ.λπ.).

Πιστεύω στην απόλαυση της ζωής, και σίγουρα έχω το δικαίωμα, αλλά δεν έχω το κουράγιο ούτε την πολυτέλεια, γιατί η ζωή μου έχει γίνει αγώνας επιβίωσης.

Μπορώ να κολυμπήσω στις θάλασσες πάνω από 6.000 νησιών, αλλά δεν έχω ούτε τον χρόνο, ούτε τα λεφτά για να το κάνω.

Η χώρα μου έχει εξαιρετική ομορφιά και παράδοση, αλλά η σύγχρονη ζωή της πόλης μυρίζει σκουπίδια, ταλαιπωρία, απόγνωση και εγκατάλειψη. Και η οικογένειά μου είναι ένας ιερός θεσμός (αλλά έχω ξεχάσει πια τι είναι ιερό και τι ανόσιο).

Με λέτε Greek και δεν νιάζει καθόλου πώς θα με αποκαλέσετε, αλλά δεν σταματά να με πονά που η εθνική μου ταυτότητα έχει καταντήσει χαρακτηριστικό γνώρισμα ζητιανιάς, χρεών, τεμπελιάς ή ανικανότητας.

Το όνομά μου είναι Χριστίνα, είμαι Ελληνίδα και δεν αντλώ εθνική υπερηφάνεια από επιτεύγματα που έγιναν χιλιάδες χρόνια πριν, αλλά οργή και θλίψη από το ταπεινωτικό σήμερα. Δεν με νιάζει αν θα με πεις Helene και δεν ευχαριστώ κανέναν από όσους εκμεταλλεύονται το αγανακτισμένο εθνικό φρόνημα, για να δώσουν παράσταση ελληνιστικού παραληρήματος με -προφανή- στόχο την προσωπική προβολή.

Με λένε Χριστίνα και είμαι Ελληνίδα το 2012 -όχι στην εποχή του Περικλή και του Σωκράτη.