Γιώργος Χελάκης

Διαφέρει -όμως- μια θεωρητική διαπίστωση από μια πραγματικότητα που θα έρθει να σφραγίσει το εκλογικό αποτέλεσμα της 7ης Ιουλίου. Οι “ελαττωματικές ιδέες” της αριστεράς πριν ηττηθούν στην κάλπη, έχουν αρχίσει να ηττώνται πρακτικά και μέσα στην καθημερινότητα. Το θέμα στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι τι εκφωνεί ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας από τα μπαλκόνια και στην επικοινωνία του με τον κόσμο. Το θέμα είναι και τι εκφωνούν όσοι πολιτευτές γυρνούν στις γειτονιές των πόλεων, στην επαρχία και στα χωριά. Εκεί η επικράτηση της συντηρητικής ατζέντας είναι πολύ μεγαλύτερη από εκείνη που θα αποτυπωθεί στο εκλογικό αποτέλεσμα.

Είχαμε συνηθίσει να λέμε πως από την Μεταπολίτευση ο λεγόμενος κεντροαριστερός προοδευτικός πολιτικός χώρος αποτελεί πλειοψηφικό ρεύμα στην ελληνική κοινωνία. Αυτό δεν θα ισχύει από την Δευτέρα και μετά ακόμα και σε επίπεδο εκλογικών ποσοστών. Ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνησε περίπου τεσσεράμισι χρόνια. Στο διάστημα αυτό ο άξονας της πολιτικής ζωής της χώρας μετατοπίστηκε προς τα δεξιά. Η εκκλησία κέρδισε τις μάχες που έδωσε με την κυβέρνηση. Τον τόνο στην ιεραρχία δίνουν φωνές σαν του Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιου και του Πειραιώς Σεραφείμ. Με αφορμή το Μακεδονικό μεγάλη μερίδα του κόσμου βρέθηκε να ανησυχεί για την ελληνικότητα της Μακεδονίας και να θεωρεί ότι κινδυνεύει με προσάρτηση σε άλλο κράτος! Με αφορμή τα απανωτά κύματα προσφύγων και την αναποτελεσματική διαχείριση των προσφυγικών ροών, θέριεψαν τα ρατσιστικά σύνδρομα και βγήκαν στην επιφάνεια οι πιο σοβινιστικές αντιλήψεις.

Δυσφημίστηκε με τον πλέον αποτελεσματικό τρόπο η έννοια της φορολογίας ως μόνου τρόπου για να ασκεί το κράτος αναδιανεμητική πολιτική σε όφελος των αδυνάτων ώστε να περιοριστών οι ανισότητες. Σήμερα η φορολογία είναι απλά ο τρόπος για να γεμίζουν τα Δημόσια Ταμεία και στη συνέχεια να αδειάζουν για να γεμίζουν οι τσέπες των δανειστών. Μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα είχε υποτίθεται όπλο στα χέρια της την φορολογία για να κάνει αναδιανομή σε όφελος των πολλών. Η συγκεκριμένη κυβέρνηση αφήνοντας στο απυρόβλητο τους επιχειρηματικούς Ομίλους, φορολόγησε αυτούς που είχαν ορισμένα για να δώσει ψίχουλα σε αυτούς που δεν είχαν σχεδόν τίποτα. Ετσι, η λεγόμενη μεσαία τάξη -πληττόμενη από την υπερβολική και εξοντωτική φορολόγηση της- κατέληξε να υιοθετεί την ρητορική της οικονομικής ελίτ που σε κάθε εποχή και με κάθε κυβέρνηση ζητούσε να απαλλαγεί από κάθε φορολογική υποχρέωση. Η ήττα αυτή είναι η πιο σημαντική. Η φορολογία ήταν ο τρόπος με τον οποία η Αριστερά προωθούσε την όποια μεταρρυθμιστική ατζέντα της. Τώρα δεν είναι παρά ένας “δαίμονας” από τον οποίο πρέπει να απαλλαγούμε...

Το εκλογικό αποτέλεσμα της 7ης Ιουλίου θα έρθει να επικυρώσει αυτές τις αλλαγές που από μόνες τους έχουν σημάνει την ήττα της Αριστεράς στο επίπεδο των ιδεών. Οτι την ευθύνη για την ήττα φέρει αποκλειστικά ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ, έχει μικρή σημασία. Η ήττα απλώνεται πάνω σε κάθε σχηματισμό της Αριστεράς και θα την καταδιώκει για χρόνια. Κάτω από αυτή την οπτική είναι περίπου ιλαρό να ζητεί ο ΣΥΡΙΖΑ την υπερψήφισή του για να μην έρθει η Δεξιά. Ο ίδιος την εγκατέστησε στην ελληνική κοινωνία. Τώρα μοιάζει με τον πατροκτόνο που ζητεί την επιείκεια του δικαστηρίου επειδή είναι ορφανός...