Γιάννης Μακρυγιάννης

Ο εμβολιασμός είναι από τα πιο κρίσιμα και μεγάλα όπλα, ίσως να αποδειχθεί και το πιο καθοριστικό στη μάχη κατά της πανδημίας. Θα ήταν κρίμα να μετατραπεί σε ένα ακόμα πεδίο σύγκρουσης και αναπαραγωγής προβλημάτων. Πολύ περισσότερο να εξελιχθεί σε μία αδιέξοδη διαδικασία πολιτικών αντιπαραθέσεων.

Η επιλογή κάθε πολίτη να εμβολιαστεί είναι μία πράξη ευθύνης, μία πράξη προστασίας του ίδιου και, στο βαθμό που επιβεβαιώνουν οι επιστημονικές μελέτες και της κοινωνίας.

Αλλά δεν μπορεί να επιβληθεί, είτε άμεσα, είτε έμμεσα, ως υποχρεωτικός, παρά μόνο να γίνει, σε αυτή τη φάση τουλάχιστον, ως αποτέλεσμα της συνειδητοποίησης αυτής της ανάγκης.

Σε μία φάση που κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί βασικές πτυχές της εμβολιαστικής διαδικασίας, δεν έχει νόημα η συζήτηση περί άμεσης ή έμμεσης (δια των απαγορεύσεων και των τιμωρητικών ρυθμίσεων) υποχρεωτικότητας.

Κανείς δεν ξέρει ακόμα για πόσο ακριβώς κρατά η ανοσία, τι και πότε θα χρειαστεί μετά τον τρέχοντα εμβολιασμό.

Κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί για την επάρκεια των εμβολίων και για τις παραδόσεις των εταιριών.

Κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί για το εάν και σε ποιο βαθμό θα προστατεύουν τα υπάρχοντα εμβόλια από τυχόν νέες μεταλλάξεις του ιού ή από μεταλλάξεις που ενδεχομένως υπάρχουν  και δεν έχουν εντοπιστεί ακόμα. Ούτε να εγγυηθεί ολοκληρωτικά ότι ο εμβολιασμένος δεν μολύνεται και δεν μολύνει, άρα δεν υπάρχει βεβαιότητα ότι είναι εντελώς ακίνδυνος για την κοινότητα.

Κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί για τις παρενέργειες (ακόμα και μοιραίες) σε διάφορες κατηγορίες ανθρώπων.

Και κανείς δεν μπορεί, σε αυτή τη φάση πάντα, να υποχρεώσει τους ανθρώπους να ξεπεράσουν φόβους και επιφυλάξεις δια της βίας. Είναι υποχρέωση της Πολιτείας (της κυβέρνησης και της επιστημονικής κοινότητας) να πείσει τους πολίτες. Να μελετήσει το πρόβλημα της απροθυμίας κάποιων κατηγοριών για εμβολιασμό, να εντοπίσει τις αιτίες και να τις αντιμετωπίσει δημιουργικά. Με το ζόρι δουλειά δεν γίνεται. Ούτε οποιαδήποτε εξουσία μπορεί να επιβάλλει, σε τόσο γρήγορο διάστημα από την κυκλοφορία των εμβολίων υποχρεωτική λήψη τους.

Γι’ αυτό και διεθνώς τέτοια θέματα τίθεται με εξαιρετική προσοχή και όχι με τον φανατισμό των χαχόλων, που συχνά συναντάμε στον εγχώριο δημόσιο διάλογο.

Τα εμβόλια δεν μπορεί να είναι αφορμή για να στιγματιστεί κανείς, θα ήταν καταστροφικό λάθος και άδικο. Στο τέλος μάλλον και αναποτελεσματικό για τον επιδιωκόμενο σκοπό.

Είναι επίσης υποχρέωση της Πολιτείας (πρωτίστως της κυβέρνησης εδώ) να εξασφαλίσει για τους πολίτες τα εμβόλια εκείνα που έχουν την μεγαλύτερη αποδοχή. Να σταματήσει η υποκρισία στο θέμα αυτό. Άλλα εμβόλια είναι περισσότερο κι άλλα λιγότερα αποδεκτά ή «δημοφιλή» και προφανώς όχι τυχαία.

Άλλωστε μία από τις κύριες αιτίες άρνησης εμβολιασμού στην Ελλάδα είναι ο ρόλος των εκκλησιαστικών παραγόντων – ας το δει η κυβέρνηση αυτό το πρόβλημα, επιτέλους χωρίς το φόβο του πολιτικού κόστους.

Και το πιο σημαντικό: Τα εμβόλια δεν μπορεί να είναι άλλοθι για να εγκαταλειφθούν όλες οι άλλες πολιτικές αντιμετώπισης της πανδημίας και να αποκρυβούν ευθύνες και υποχρεώσεις της Πολιτείας. Η κυβέρνηση έκανε μία φορά αυτό το λάθος, με τους υπερφίαλους στόχους που έθεσε από τον περασμένο Νοέμβριο και Δεκέμβριο για τους εμβολιασμούς κατά τους πρώτους μήνες του 21 και το πληρώσαμε (το πληρώνουμε ακόμα) στο τρίτο κύμα με βαρύ τίμημα σε ανθρώπινες ζωές και κλείσιμο της κοινωνίας και της οικονομίας – περισσότερο από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα σε αυτό το διάστημα. Επιδημιολογική επιτήρηση, μέτρα δημόσιας υγείας και ουσιαστική ενίσχυση του ΕΣΥ (προς άρση παρεξηγήσεων: του δημόσιου συστήματος υγείας, όχι γενικά του συστήματος υγείας), είναι πάντοτε υποχρέωση της Πολιτείας και κατά τα φαινόμενα αναγκαία για την αντιμετώπιση ενδεχόμενου τέταρτου κύματος.

 

ΥΓ: για να μην εκτεθούν όσοι καταφύγουν σε εύκολες ερμηνείες, ο υπογράφων ανήκει στους εμβολιασμένους.