Δημήτρης Δανίκας

Οπου ο Αδόλφος σ έξαλλη κατάσταση, ωρυόμενος μέχρι λιποθυμίας. Επειδή οι απώλειες των Ελλήνων είναι ελάχιστες και ασήμαντες. Ο Χίτλερ να φωνάζει με τις φλέβες πεταμένες, προς τα πρωτοπαλίκαρά του με τις εξής φράσεις «επί ΠΑΣΟΚ ακόμα και οι άσχημοι είχα από δέκα γκόμενες ο καθένας». «Να πέσει η τιμή του αρνιού μπας και αγοράσουν όλοι και πάνε στα χωριά τους»

Τα πρωτοπαλίκαρα να του υπενθυμίζουν πως για όλα αυτά φταίει ο Τσιόδρας. Και ο Αδόλφος σε ακόμα χειρότερη πιο υστερική κατάσταση να ωρύεται «που καταντήσαμε η Νέα Δημοκρατία να δίνει περισσότερα επιδόματα από τον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε ο Στάλιν να ήταν»

Εκτός από αλλεπάλληλα χαχανητά. Εκτός από το διαπιστωμένο γεγονός πως όλα τα κορυφαία διεθνή «μέσα» αποθεώνουν αυτή τη μικρή χώρα. Που μέχρι πρότινος ήταν το μαύρο πρόβατο, αποτελούμενο από τεμπέληδες και ανεπρόκοπους. Εκτός από το γεγονός πως μπροστά στον Τραμπ και τον Μπόρις Τζόνσον ο Κυριάκος μοιάζει με Ουίνστον Τσόρτσιλ της εποχής του Β παγκοσμίου πολέμου. Εκτός απ όλα αυτά

Τώρα χάριν αυτής της εξαιρετικής εικόνας. Μιας εικόνας που φαντάζει σαν μοναδική ευρωπαική «ζώνη ασφαλείας». Που εκτός από προστασία προσφέρει την καλύτερη θάλασσα, τις καλύτερες παραλίες, την πιο υγιεινή, Μεσογειακή διατροφή με τους πιο φιλόξενους ανθρώπους

Τώρα λοιπόν, εκεί που η «βαριά μας» τουριστική «βιομηχανία» κινδύνευε από βέβαιη χρεοκοπία. Τώρα και κάθε μέρα με τα Διεθνή Media να μας αποθεώνουν. Να θεωρούν την Ελλαδίτσα τον καλύτερο, τον πιο ασφαλή προορισμό. Τώρα που η Τουρκία του Ερντογάν μετατρέπεται σε γιγαντιαίο νεκροταφείο

Τώρα που όλοι οι πιο ελκυστικοί προορισμοί της Ιταλίας. Ιδιαιτέρως της Βόρειας. Κυρίως Μιλάνου και Βενετίας. Τώρα που μόνο στο άκουσμα «Ιταλία» είναι σα να σου ρχονται στο μυαλό εφιαλτικές σκηνές από ταινίες όπως «Zombieland». Όπως «ο δολοφόνος με το ηλεκτρικό πριόνι». Όπως «εφιάλτης στο δρόμο με τις λεύκες». Όπως «Hannibal». Και άλλα τέτοια

Τώρα που η Ibiza με όλα τα Ισπανικά συμπαρομαρτούντα, μοιάζει με τις εκατόμβες χιλιάδων νεκρών, όπως οι εικόνες από τις γενοκτονικές επιδόσεις των Χιτλερικών

Τώρα που η τόσο λαμπερή, τόσο κοσμοπολίτικη, τόσο καταναλωτική, τόσο μοντέρνα, τόσο ερωτική και τόσο ξέφρενη και ξεσαλωμένη Νέα Υόρκη θυμίζει σκηνές από Mad Max

Τώρα που σε πιάνει μεγάλη ανατριχίλα. Σε πιάνει ναυτία. Σε πιάνει εμετός. Στην άκρως δελεαστική πρόταση: να ταξιδέψεις Business class, να σε παραλάβει από το αεροδρόμιο κατάλευκη λιμουζίνα, με όλα τα κομφόρ, με σαμπάνια Moet & Chandon Dom Perignon Charles & Diana 1961 αξίας 2.000 ευρώ. Και με χαβιάρι αλλά και με την παρέα τριών γαργαλιστικών θηλυκών. Να σε συνοδεύσουν στο Μανχάταν με προορισμό Wall street για να ποντάρεις σε κάτι σίγουρο και να διπλασιάσεις τα λεφτά σου

Τώρα που κάθε τι Αμερικανικό, Γαλλικό, Ισπανικό, Ιταλικό, Αγγλικό. Τώρα που ακόμα και το σπαγγέτι προτιμάς να είναι Ελληνικό. Τώρα όπου φύγει φύγει από Ibiza, Βαρκελώνη, Ρώμη, Βενετία, Μιλάνο, Παρίσι, Κάννες, Λονδίνο, Νέα Υόρκη

Τώρα λόγω κορωνοιού μια ευχή, μια ελπίδα, μια φαντασίωση, μια εικόνα έχει στοιχειώσει τα οράματά σου. Ακόμα κι αν είσαι ζάπλουτος, μαικήνας, δισεκατομμυριούχος. Μια εικόνα. Μόνο μία

Αχ, λες από μέσα και απ έξω σου. Πότε θα τελειώσει αυτό το μαρτύριο να πάω στο χωριό μου, να τρώω τ αβγό μου, να κάνω το μπάνιο μου, να κάνω το σταυρό μου, να παίζω πρέφα στο καφενείο και να κοιμάμαι στο ράντζο του μακαρίτη του πατέρα μου

Ελλάδα και πάλι Ελλάδα. Ψωμί, ντομάτα, φέτα και είμαι βασιλιάς! Η εκδίκηση της Γυφτιάς!