Η ιστορία της Φεντόρα

Η ιστορία ξεκινά μ’ ένα τηλεφώνημα που δέχεται ο ήρωας του βιβλίου από τη Φεντόρα, τον νεανικό του έρωτα: εκείνη έχει μόλις βγει από τις ιταλικές φυλακές, μετά την έκτιση της ποινής της για συμμετοχή στην τρομοκρατική οργάνωση Prima Linea. Είκοσι χρόνια είναι αυτά πίσω από τα κάγκελα συν την περίοδο της ημιελευθερίας όπως μαθαίνουμε και πάλι από τον ήρωα .

Ο τελευταίος όταν κλείνει το τηλέφωνο δεν διστάζει να αναρωτηθεί : «Ήταν λοιπόν τόσο εύκολο να καταστρέψουμε τη ζωή μας;». Ο ίδιος πάλι δείχνει τις διαθέσεις του ήδη από τον πρόλογο. Δεν θέλει να δικαιώσει κανέναν,  αλλά να καταλάβει τι ήταν εκείνο που τους έκανε -και εκείνον και την παρέα των συντρόφων του- να περάσουν απέναντι, στον χώρο της «ένοπλης δράσης» για κάποιους αμετανόητους ή στον χώρο της βίας και της τρομοκρατίας  για τους περισσότερους. Ο ίδιος δηλώνει για τα χρόνια της Φεντόρα πίσω από τα κάγκελα της φυλακής: «Ήταν ένα σημαντικό μέρος της ζωής της , που αρκούσε για να ξεπληρώσει το χρέος της, και με το παραπάνω , παρότι ο πόνος που είχε προκαλέσει δεν θα έσβηνε ποτέ».



Συγγραφέας του βιβλίου «Ανεξέλεγκτα στοιχεία» (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις σε μετάφραση Αριάδνης Μοσχονά) είναι ο Στεφάν Οσμόν (φιλολογικό ψευδώνυμο του Stephane Dottelonde). Ο τελευταίος  γεννήθηκε στο Παρίσι το 1959. Ως μαθητής λυκείου και φοιτητής, συμμετείχε ενεργά στα κινήματα της άκρας αριστεράς. Στη συνέχεια, σπούδασε στο Ινστιτούτο Πολιτικών Επιστημών του Παρισιού και αποφοίτησε από την Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης (ΕΝΑ). Εργάστηκε αρχικά στο Υπουργείο Οικονομικών και έπειτα στον ιδιωτικό τομέα.

Έχει δημοσιεύσει μυθιστορήματα και ασχολείται επίσης, ως σεναριογράφος και σκηνοθέτης, με το πολιτικό και κοινωνικό ντοκιμαντέρ. Το μυθιστόρημά του "Le Capital" μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Κώστα Γαβρά.

Ο Στεφάν Οσμόν αποτυπώνει τον απίστευτο δυναμισμό μιας εξεγερμένης γενιάς, με τις ουτοπικές προσδοκίες της, τις γενναιόδωρες και άναρχες αυταπάτες της, τον πνευματικό της αναβρασμό, τη μουσική της ευρηματικότητα, τα ναρκωτικά, τα βιβλία και τα περιοδικά της, τους ελεύθερους έρωτές της...

Για το τέλος, κράτησα ένα κομμάτι από το κείμενο του οπισθόφυλλου της έκδοσης: «Και μετά αρχίζουν οι μνήμες: Παιδιά, έζησαν σε ένα ελευθεριακό κοινόβιο. Έπειτα πέρασαν στο μαθητικό και φοιτητικό κίνημα και εντάχθηκαν σε αριστερίστικες οργανώσεις, πρώτα στη Γαλλία κι ύστερα στην Ιταλία. Συμμετείχαν σε ληστείες και ένοπλες επιθέσεις. Εκείνη συνέχισε. Αυτός σταμάτησε, λίγο πριν πατήσει τη σκανδάλη».