Κωνσταντίνα Μιχαήλ:Εισαγγελέας στη σκηνή-αλλά και στη ζωή

Κάθε κουβέντα με την Κωνσταντίνα Μιχαήλ αποτελεί πάντα μια ευχάριστη έκπληξη. Αιρετική, ευφυής και, πάνω απ’ όλα, απρόβλεπτη, ανήκει στις περιπτώσεις εκείνες που χαίρεσαι να βλέπεις και, κυρίως, να ακούς.



- Από τη «Σεβάς Χανούμ» και τα «Κόκκινα φανάρια» με τον Κωνσταντίνο Ρήγο στις «Φόνισσες της Παπαδιαμάντη» των Αλέξανδρου Ρήγα και Δημήτρη Αποστόλου. Πώς κατάφερες να αναγεννηθείς από τις στάχτες της κρίσης;
Εγώ, τόσο ως επαγγελματίας όσο και ως άνθρωπος πέρασα την κρίση πολύ προτού παρουσιαστεί στην ελληνική κοινωνία. Αυτό το πλασματικό παραμύθι της ευδαιμονίας, της πολλής δουλειάς, του πλούτου και της λάμψης μού τσαλακώθηκε πολύ νωρίς...

- Γιατί ήσουν και πάλι η εξαίρεση;
Διότι κάποια στιγμή η δουλειά σταμάτησε να λειτουργεί όπως την ήθελα και έπρεπε να ακολουθήσω συγκεκριμένα χνάρια τα οποία δεν με ικανοποιούσαν. Μετά την εξαιρετικά επιτυχημένη σειρά «Και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή» άρχισε να αναπαράγεται ένα είδος το οποίο εμένα πλέον δεν μου πήγαινε. Ηθελα να ανανεωθώ και δεν μπορούσα να αναπλάθω συνεχώς την ξανθιά κερατωμένη μάνα και σύζυγο της διπλανής πόρτας. Είχε φτάσει η στιγμή που έπρεπε να επινοήσω τη θέση και το μέλλον μου. Η ώρα που όφειλα να με ξαναεπινοήσω.

- Πώς σε ξαναεπινόησες λοιπόν;
Με πολύ κόπο και αρκετό σκοτάδι. Τα «όχι» δεν σου φτιάχνουν καριέρα παρά μόνο όταν αρχίσεις και τα ερμηνεύεις σωστά. Επρεπε να αποδείξω και πάλι ότι έχω τα κουράγια και τα guts για κάτι διαφορετικό, όποιο κι αν ήταν το κόστος που θα έπρεπε να πληρώσω. Αλλαξα τις προτεραιότητές μου, έμαθα να ζω με λίγα, έδωσα αξία στα ελάχιστα και τράβηξα τον δρόμο που ήθελα.

- Εκείνη την εποχή, της δικής σου κρίσης, έπαιζε στο μυαλό σου κάποιο εναλλακτικό σενάριο για την περίπτωση που δεν ξαναχτυπούσε το τηλέφωνό σου;
Οχι, και μόνο η ιδέα «μήπως να κάνω κάτι άλλο;» με τρομοκρατούσε. Και μόνο η σκέψη της ενασχόλησής μου με ένα άλλο αντικείμενο με κατέθλιβε. Επαιρνα κουράγιο και συνερχόμουν από την πεποίθηση ότι ένας ηθοποιός μπορεί να χτυπηθεί πολλές φορές στην καριέρα του χάνοντας είτε τα χρήματά του είτε την αξία του στο χρηματιστήριο του θεάματος. Η λύση ήταν μία: να δώσω στη δουλειά τον πιο αληθινό και τον πιο καλό εαυτό μου. Το έκανα και μαζί με αυτό συνέβη και το θαύμα: με ξαναθυμήθηκα, με ξαναέπλασα και με ξανασύστησα στο κοινό. Και το κοινό με υποδέχτηκε ξανά...



- Στη φετινή παράσταση υποδύεσαι μια εισαγγελέα. Εάν το σκηνικό αυτό μεταφερόταν στον πραγματικό κόσμο, ποιον θα έβαζες στο εδώλιο του κατηγορουμένου;
Η εύκολη λύση θα ήταν να κάνω την εξυπνάδα και να βάλω στο εδώλιο του κατηγορουμένου κάποιον πολιτικό. Δεν θα το κάνω, διότι πιστεύω ότι οι πραγματικοί κατηγορούμενοι είμαστε εμείς που τους βάζουμε σε αυτή τη θέση. Ολοι εμείς που ενώ υποστηρίζουμε ότι απεχθανόμαστε το πελατειακό κράτος, μια ζωή προσπαθούμε να γίνουμε πελατάκια του. Ωστόσο, οι πραγματικοί κατηγορούμενοι, αυτοί που έχουν κάνει το μεγαλύτερο κακό στην Ελλάδα, είναι οι «μεσάζοντες», τα πρόσωπα δηλαδή που βρίσκονται μεταξύ πολιτικών και πολιτών, κάποιοι υψηλά ιστάμενοι δημόσιοι υπάλληλοι που λειτουργούν ως πολιτικά φερέφωνα πλουτίζοντας με ρεμούλες εις βάρος του λαού. Από εκεί και ύστερα είμαστε μια κοινωνία που αρνείται να αναλάβει τις ευθύνες των πράξεών της. Είναι σπάνιο να ακούσεις Ελληνα να λέει «εγώ φταίω γι’ αυτό» και είναι ακόμη σπανιότερο να γνωρίσεις Ελληνα που να μη τον νοιάζει μόνο το τομάρι του. Ισως γι’ αυτό καταλάβαμε με τόσο βίαιο τρόπο τη ρήση «Αν καεί το σπίτι του διπλανού, θα καεί και το δικό σου».



- Θα μπορούσες να είσαι εισαγγελέας;
 Οχι. Αν και έχω μέσα μου έντονο το αίσθημα της δικαιοσύνης, δεν θα άντεχα να ορίσω τη ζωή ενός ανθρώπου.

- Εχεις εμπιστοσύνη στην Ελληνική Δικαιοσύνη;
Ευτυχώς δεν είχα ποτέ πάρε-δώσε μαζί της. Θεωρώ, πάντως, ότι είναι αδιαφανής παρότι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που κάνουν καλά τη δουλειά τους. Ουαί και αλίμονο όμως σε αυτούς που θα πέσουν στα χέρια της Ελληνικής Δικαιοσύνης, της ελληνικής περίθαλψης και, δυστυχώς, της ελληνικής παιδείας. Από πού να ξεκινήσω και πού να τελειώσω. Τα ελληνικά πανεπιστήμια έχουν γίνει σαν τις φυλακές: οι καλοί δεν είναι μέσα, αλλά έξω! Στην Ελλάδα ζούμε τυχαία. Σε καθημερινή βάση συνθλίβονται πλέον τόσοι άνθρωποι που είναι σαν να ζούμε σε πόλεμο. Εχουμε γίνει απότομοι, σκληροί, άγριοι, κάποιες φορές ανελέητοι...

- Την τελευταία εβδομάδα έχει ξεσπάσει ξανά ντόρος με τη Χρυσή Αυγή ύστερα από τις νέες δηλώσεις του Νότη Σφακιανάκη. Πώς το σχολιάζεις;
Δεν θέλω να μπω στον χορό των δηλώσεων για ένα κόμμα που με τη δράση και την ιδεολογία του έβγαλε ό,τι πιο φθηνό, ό,τι πιο χυδαίο, ό,τι πιο απάνθρωπο εμπεριέχουμε ως άνθρωποι. Στην αρχή, όταν πρωτοεμφανίστηκε το φαινόμενο, με απασχόλησε, με προβλημάτισε και, τέλος, με τρόμαξε αυτό το πρόσωπο της κοινωνίας, αυτό το ποσοστό του μίσους που τρύπωσε ανάμεσά μας. Σήμερα προτιμώ να του γυρίσω την πλάτη, να μην το υπολογίσω και να μην του χαρίσω ξανά ούτε κουβέντα παραπάνω. Προτείνω στους ιδεολόγους αοιδούς να πουν κάνα τραγούδι και να αφήσουν τις κορόνες και σ’ εμάς τους υπόλοιπους που κάναμε μάγκες τα ψευτοκουτσαβάκια να ασχοληθούμε με τα σοβαρά προβλήματα της καθημερινότητάς μας!

- Τι θα κάνεις αν ο Ηλίας Κασιδιάρης κατεβεί στις δημοτικές εκλογές και καταφέρει να εκλεγεί δήμαρχος Αθηναίων;
Αν γίνει κάτι τέτοιο, δεν θα ήθελα πλέον να ζω στο κέντρο, όχι λόγω Κασιδιάρη, αλλά λόγω του ότι δεν θα μπορώ να έχω τέτοιους γείτονες. Ο άνθρωπος αυτός είναι ικανός να καθαρίσει κυριολεκτικά ολόκληρη την Αθήνα...

- Ποιος πολιτικός θα διέπρεπε στον τομέα της υποκριτικής;
Ο Μάκης Βορίδης. Είναι ωραίος, έχει attitude, ξέρει το καλό του χαμόγελο, λέει τα πράγματα πάρα πολύ πετυχημένα και διαθέτει πάντα στην τσέπη ένα δεύτερο κείμενο. Αλλα πρέσβευε κάποτε, άλλα έλεγε μετά, άλλα υποστηρίζει σήμερα. Εχοντας ακούσει πέντε πράγματα για το παρελθόν του, έχοντας δει τα πεπραγμένα του και έχοντας συγκρίνει τους ρόλους του, μπορώ να πω, ως ηθοποιός, ότι ο κ. Βορίδης είναι ένα μεγάλο ταλέντο που δυστυχώς έχασε ο χώρος μας...

- Θα ήθελες να ξανακάνεις τηλεόραση;
Τώρα θα ήθελα να κάνω ένα ωραίο σίριαλ. Εχω, μάλιστα, κάτι υπόψη μου. Ωστόσο, αν δεν σιγουρευτώ ότι θα πληρωθώ, δεν θα έκανα τηλεόραση μόνο για να με δείτε και να σας δω...

- Θα πήγαινες σε ένα σόου τύπου «Dancing with the stars»;
Μου έχει προταθεί δύο φορές και έκανα και τις δύο πίσω. Δεν μπορώ να κάνω χαριτωμενιές, δεν είναι κάτι που μου ταιριάζει και δεν αντέχω καμία άλλη μορφή κριτικής πέραν αυτής που γίνεται πάνω στη δουλειά μου.

- Τι σε έκανε να μείνεις έξω από τα στερεότυπα της Ελληνίδας μάνας και συζύγου; 
Τα στερεότυπα της ελληνικής οικογένειας με έχουν στιγματίσει -όπως και κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο σήμερα- και μου έχουν δημιουργήσει τόσο ανάμικτα συναισθήματα ώστε με οδήγησαν στην άρνηση για το κλασικό σχήμα: γάμος, σπιτικό, παιδάκια, αγγλικά, φροντιστήριο, καράτε, άγχος, καριέρα, υπερπροστασία, το «άλλη δεν έκανε παιδί, μόνο η Μαριώ τον Γιάννη». Αυτός ο αστικός μύθος της Ελληνίδας μάνας και του καταπιεσμένου-καταπιεστή πατέρα που αγωνίζονται για το καλό του παιδιού τους πνίγοντάς το, αποστειρώνοντάς το και βγάζοντάς το στον κόσμο ανυπεράσπιστο και κακομαθημένο, έχοντας οδηγήσει ταυτόχρονα τον έρωτά τους και τον γάμο τους στη μιζέρια του χρέους και στην καταστροφή, εμένα δεν μου ταιριάζει. Οχι, δεν ήθελα να ακολουθήσω αυτό το μοντέλο. Στην τελική, δεν θεωρώ υποχρεωτικό να αναπαραχθούμε όλοι!

- Ποια είναι τα μυστικά της ευτυχίας;
Ενας καλός ύπνος και μια καλή προσωπική ζωή. Ευχαριστώ τον Θεό που σήμερα τα έχω και τα δύο...