«Επικίνδυνο πυροτέχνημα» η συλλογή DNA από δεσποζόμενα ζώα, υποστηρίζει η οργάνωση Save a Greek Stray

Η Save a Greek Stray θεωρεί ότι η καθολική στείρωση είναι η μόνη ουσιαστική, αποτελεσματική και ηθική λύση για τον περιορισμό του πληθυσμού των αδέσποτων.

Οτιδήποτε άλλο -από την ανάλυση DNA μέχρι την εκ των υστέρων καταγραφή γεννήσεων- αποτελεί απλώς παράκαμψη του προβλήματος, όχι αντιμετώπισή του.

Συλλογή DNA: Ένα επικίνδυνο πυροτέχνημα που απειλεί να εκτροχιάσει την ουσία

Η γενετική ταυτοποίηση (συλλογή DNA) των ζώων συντροφιάς θα μπορούσε να αποτελέσει ένα εργαλείο ευθύνης σε ένα οργανωμένο, ευνομούμενο κράτος χωρίς αδέσποτα, το οποίο απαρτίζεται από ευσυνείδητους πολίτες και που η ύπαρξη κουταβιού στο δρόμο θα αποτελούσε είδηση στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων.

Σε κράτη που τα ζώα, εργασίας και μη, αποτελούν δηλωμένα μέλη των οικογενειών, η ηλεκτρονική σήμανση είναι ανάξια αναφοράς, καθώς ισοδυναμεί με την ίδια την ύπαρξή τους. Με πιο απλά λόγια, όταν το σύστημα δουλεύει ουσιαστικά και αποτελεσματικά, δεν νοείται ζώο χωρίς ηλεκτρονική σήμανση.

Όταν όμως ο έλεγχος του πληθυσμού ζώων συντροφιάς πραγματοποιείται με διαφορετικούς μηχανισμούς όπως εγκαταλείψεις, πνιγμό των νεογέννητων σε κουβάδες ή σε σακούλα σε κάδους σκουπιδιών, τότε το πρόβλημα είναι ιδιαίτερα έντονο.

Η απουσία τόσο της συλλογικής όσο και της ατομικής ευθύνης των πολιτών, έχει οδηγήσει την Ελλάδα του 2025 σε μια χώρα εκατομμυρίων αδέσποτων. Η παντελής έλλειψη κρατικού ελεγκτικού μηχανισμού κρούει τον κώδωνα του κινδύνου εδώ και χρόνια, για την ανάγκη θέσπισης αυστηρού νομοθετικού πλαισίου και λήψης μέτρων που θα μπορέσουν να ανακουφίσουν άμεσα τα ζώα από τις τραγικές συνθήκες διαβίωσης τους.

Δεν βρισκόμαστε πλέον σε φάση κινδύνου έκρηξης της βόμβας. Η βόμβα έχει σκάσει, στα χέρια των εθελοντών, των φιλοζωικών και των Δήμων που καλούνται να περισυλλέγουν τα πτώματα, χωρίς μέσα, χωρίς πόρους, χωρίς εργαλεία και χωρίς στήριξη, πρωτίστως οικονομική, κάνοντας επιτακτικότερη την ανάγκη της καθολικής/υποχρεωτικής στείρωσης για όλα τα ζώα συντροφιάς.
Μέτρο που αποτελεί τον μοναδικό και ασφαλέστερο τρόπο ελέγχου του ανεξέλεγκτου πλέον πληθυσμού αλλά και μοναδικό τρόπο αποτελεσματικής λειτουργίας των ελάχιστων και ανεπαρκών ελεγκτικών μηχανισμών του κράτους.

Ο νόμος 4830/21 έρχεται ναι μεν να αναγνωρίσει ένα θεσμικό ρόλο στις φιλοζωικές οργανώσεις, αλλά και να επαναλάβει τα προαπαιτούμενα του προηγούμενου νομοθετικού πλαισίου, που το ίδιο το κράτος απέτυχε να εφαρμόσει, εισάγοντας την εναλλακτική λύση της λήψης DNA για όσους δεν επιθυμούν να στειρώσουν.

Η ύπαρξη μη στειρωμένου ζώου, σημαίνει δυνητική δημιουργία νέων αδέσποτων. Σε μια χώρα όπως η δική μας, χωρίς δηλαδή επαρκείς και αποτελεσματικούς ελεγκτικούς μηχανισμούς, σημαίνει βέβαιη δημιουργία νέων αδέσποτων. Μια πολυτέλεια που η χώρα μας αδυνατεί να αντέξει. Μια πολυτέλεια, που θα έπρεπε να κοστολογείται αυστηρά και να παρέχεται ως πολυτέλεια!

Και φτάνουμε στο σημείο να αναρωτιόμαστε, πώς φτάσαμε από τη συζήτηση της υποχρεωτικής στείρωσης στην πριμοδότηση της μη στείρωσης, με το κόστος του DNA να είναι τόσο χαμηλό που αγγίζει το όριο του εμπαιγμού; Πώς γίνεται ένα μέτρο να εξυπηρετεί στο τέλος τα συμφέροντα αυτών που για δεκαετίες γεμίζουν τους δρόμους με τους «σκάρτους» απογόνους των σκυλιών τους ή με «τα εγγόνια» τους, που μεγάλωσαν και δεν μπόρεσαν να τα κρατήσουν όλα;

Αδυνατούμε να κατανοήσουμε ποιες και ποιων οι σκοπιμότητες και τα συμφέροντα εξυπηρετούνται με την προώθηση ενός μέτρου του οποίου η αποτελεσματικότητα αμφισβητείται σε κάθε λογικό συνειρμό και έχει καταδικαστεί από σύσσωμο σχεδόν το φιλοζωικό κόσμο, δεδομένης της πολυπλοκότητας του, τόσο στην εκτέλεση όσο και στην εφαρμογή του;

Στην πράξη, το DNA δεν λύνει κανένα πρόβλημα και δεν περιορίζει την ανεξέλεγκτη αναπαραγωγή, απλά την ενθαρρύνει σιωπηρά. Η υποχρέωση του DNA καταλήγει να λειτουργεί ως επίσημος μηχανισμός εξαίρεσης από τον κανόνα της στείρωσης, χωρίς ουσιαστικούς ελέγχους, χωρίς εποπτεία και χωρίς καμία αποτίμηση κινδύνου.

Η λύση υπάρχει… η βούληση αγνοείται

Είναι πολλά τα παραδείγματα που αποδεικνύουν - ξανά και ξανά - πως το κράτος δεν είναι ικανό να πραγματοποιήσει ουσιαστικούς ελέγχους. Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε πως αυτό συμβαίνει γιατί πολύ απλά δεν ξέρει πώς, δεν θέλει και -κυρίως- δεν νοιάζεται. Δεν υπάρχει επιτελική δομή, δεν υπάρχουν ελεγκτικοί μηχανισμοί, δεν υπάρχουν κυρώσεις.

Οι Δήμοι, που έχουν την αρμοδιότητα για τη διαχείριση των αδέσποτων, λειτουργούν χωρίς επιτήρηση, χωρίς στόχους, χωρίς διαφάνεια. Δεν αποδίδουν λογαριασμό όταν δεν καταγράφουν, δεν στειρώνουν, δεν ελέγχουν. Οι περισσότεροι δεν διαθέτουν ούτε εκπαιδευμένο προσωπικό ούτε βασικές γνώσεις για το τι σημαίνει διαχείριση πληθυσμού ζώων. Κι αντί η Πολιτεία να απαιτήσει εφαρμογή της νομοθεσίας, να επιβάλει ελέγχους και να στηρίξει όσους προσπαθούν, προωθεί τη λήψη DNA . Έτσι διαιωνίζεται ένα σύστημα ανευθυνότητας - εις βάρος των ζώων και της κοινής λογικής.

Ως μη κερδοσκοπικός οργανισμός που εργάζεται καθημερινά για την προστασία των ζώων και έρχεται αντιμέτωπος με πλήθος διαφορετικών περιστατικών, η θέση της Save a Greek Stray είναι ξεκάθαρη: η καθολική στείρωση είναι η μόνη ουσιαστική, αποτελεσματική και ηθική λύση για τον περιορισμό του πληθυσμού των αδέσποτων. Οτιδήποτε άλλο - από την ανάλυση DNA μέχρι την εκ των υστέρων καταγραφή γεννήσεων - αποτελεί απλώς παράκαμψη του προβλήματος, όχι αντιμετώπισή του, πόσο μάλλον, όταν «το παράθυρο» του νόμου για την διαιώνιση του προβλήματος φαντάζει τόσο ευάερο και ευήλιο.
Κανένα σύστημα δεν μπορεί να αντικαταστήσει την πρόληψη. Και όσο δεν θεσπίζεται η στείρωση ως αδιαπραγμάτευτη υποχρέωση, κάθε άλλη «λύση» θα καταρρέει στην πράξη, αφήνοντας πίσω της περισσότερα ζώα στους δρόμους και λιγότερη ευθύνη στα χέρια αυτών που τη χρωστούν.

Η αλήθεια είναι πως η Ελλάδα δεν χρειάζεται ακόμη ένα «εργαλείο» που δημιουργεί την ψευδαίσθηση προόδου. Χρειάζεται να εφαρμόσει αυτά που ήδη έχει θεσπίσει:

- καθολική σήμανση με microchip και ουσιαστικούς ελέγχους,
- πραγματικά μητρώα αδέσποτων από τους Δήμους,
- μαζικές, επιδοτούμενες στειρώσεις,
- εκπαίδευση και καμπάνιες υπευθυνότητας,
- και πάνω απ’ όλα: πολιτική βούληση.

Η γενετική ταυτοποίηση, έτσι όπως προωθείται σήμερα, δεν είναι λύση. Είναι ένα ωραίο περιτύλιγμα σε μια βαθιά άρρωστη πραγματικότητα. Και όσο την προτάσσουμε ως «πρόοδο», τόσο απομακρυνόμαστε από την πραγματική προστασία των ζώων.