Δημήτρης Κωνσταντάρας, ο άνθρωπος που αγάπησε τις λέξεις

Το καλοκαίρι του 1984, σε μια Ελλάδα όπου το ΠΑΣΟΚ κυριαρχεί και «μοιράζει» χρήμα, το κλίμα ευφορίας και ευδαιμονίας που κυριαρχεί στα σπίτια των αστικών κέντρων, στις γειτονιές, στα χωριά και τα νησιά δεν υφίσταται καν σε μια κατοικία στη Βάρκιζα.

Μια ζεστή μέρα εκείνου του καλοκαιριού, ο 38χρονος τότε Δημήτρης Κωνσταντάρας επισκέπτεται τον πατέρα του Λάμπρο. ο οποίος μετά από ένα βαρύ εγκεφαλικό-το δεύτερο που υπέστη μέσα σε λίγα χρόνια-δεν είναι πια ο γοητευτικός πρωταγωνιστής του κινηματογράφου και του θεάτρου.

Είναι ο «έγκλειστος της Βάρκιζας» σύμφωνα με περιοδικά και εφημερίδες της εποχής, ο οποίος αντιμετωπίζει προβλήματα ομιλίας και κίνησης, ενώ δεν θέλει να τον επισκέπτεται κανείς, εκτός από τον γιο του Δημήτρη.

Ο τελευταίος είναι ήδη πετυχημένος δημοσιογράφος και παρουσιαστής μαζί με την Έλενα Ακρίτα της εκπομπής «Κυριακάτικα» στην ΕΡΤ, άψογος χειριστής του λόγου και προσγειωμένος στη γη, παρότι είναι πολύ αναγνωρίσιμος.

Μεγαλώνοντας ως παιδί χωρισμένων γονιών ο Δημήτρης Κωνσταντάρας δεν χάρηκε τον πατέρα του όσο θα ήθελε σαν πιτσιρικάς, κάτι που αποκάλυψε χρόνια μετά σε μια συνέντευξή του.

Στο λυκόφως της ζωής του ηθοποιού, πήγαινε όσο πιο συχνά μπορούσε στην Βάρκιζα για να δει τον μπαμπά που του έλειπε, ο οποίος μετά από μια λαμπρή καριέρα βίωνε με σκληρό τρόπο τα τελευταία χρόνια της ζωής του.

Του μιλούσε, καθόταν μαζί του και λαχταρούσε να μπορεί να τον πάει μια βόλτα από αυτές που λαχταρούσε όταν ήταν ένα μικρό αγόρι που έμενε με τη μητέρα του, Γιούλη Γεωργοπούλου.

Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας είχε χωρίσει την σύζυγό του μετά από τέσσερα μόλις χρόνια έγγαμου βίου και ο γιος του τον αναζητούσε καθημερινά, όπως κάνουν όλα τα παιδάκια σε αυτή την ηλικία.

Ίσως γι’ αυτό -βοήθησε και η φωτογραφία που αποτύπωσε την στιγμή- θυμόταν πάντα την βόλτα που τον είχε πάει στο Φάληρο, όταν ήταν τριών ετών ως μια από τις ελάχιστες, ενώ μεγαλώνοντας έφυγε για κάποια χρόνια από την Ελλάδα.

Τελείωσε το Λύκειο στην Αμερική και επέστρεψε το 1968, για σπουδές στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Την ίδια περίοδο ο πατέρας του ήταν ένας διάσημος σταρ του θεάτρου και του κινηματογράφου και αυτός ένας νεαρός που μόλις ξεκινούσε την δική του διαδρομή.

Τα γραπτά και η τηλεόραση

Έμελλε για κάποιο διάστημα να την ταυτίσει με αυτή του μπαμπά του, όταν άρχισε να συνεργάζεται μαζί του γράφοντας κείμενα και ενίοτε μουσική για τις ταινίες και τα θεατρικά έργα του.

Πατέρας και γιος ήρθαν κοντά, αν και ο πρώτος αντιπαθούσε τα γένια και τα σχετικά μακριά μαλλιά του δεύτερου, ο οποίος όμως υιοθέτησε την προτροπή του να μην γίνει ηθοποιός,

Επέλεξε την δημοσιογραφία και απέδειξε ότι ήταν ένας πολύ καλός χειριστής των λέξεων με κείμενα που ξεχώριζαν, ενώ στην τηλεόραση αποδείχτηκε εξαιρετικός παρουσιαστής και άνκορμαν.

Εκτός από τα δελτία ειδήσεων διέπρεψε ως προϊστάμενος του αθλητικού τμήματος της ΕΡΤ, πέρασε από το MEGA και άλλα κανάλια, ενώ λάτρεψε και τα ερτζιανά.

Βοηθούσε πολύ τους νέους κάτι που φάνηκε στους συγκινητικούς αποχαιρετισμούς του Χρήστου Σωτηρακόπουλου, της Ελεονόρας Μελέτη και του Γιώργου Λιάγκα μεταξύ πολλών άλλων, λίγες ώρες μετά την γνωστοποίηση της απώλειάς του.

Ο έρωτας με την Βίκυ Βουρλάκη αποδείχτηκε πολύ δυνατός-θα έκλειναν 60 χρόνια μαζί σε λίγοι καιρό-και ο γάμος μαζί της, του χάρισε δύο παιδιά, τον Λάμπρο και την Παυλίνα, τα οποία υπεραγαπούσε.

Ενεπλάκη στα κοινά, αρχικά στις νομαρχιακές εκλογές του 2002 όπου εξελέγη σύμβουλος ενώ δυο χρόνια έγινε βουλευτής με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας.

Του άρεσε η τριβή με τα κοινά, ήθελε να είναι δραστήριος αλλά ποτέ δεν κυνήγησε συνεντεύξεις απλά για να βγει την τηλεόραση, ενώ τα δύο τελευταία χρόνια αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας, όμως χαμογελούσε όταν μαζευόταν όλη η οικογένεια μαζί.

Στην τελετή απονομής των Δημοσιογραφικών Βραβείων Μπότση πέρυσι τον Μάιο, ο Δημήτρης Κωνσταντάρας μπήκε στην αίθουσα με το μηχάνημα της αναπνοής να κρέμεται στον ώμο του και τα σωληνάκια του οξυγόνου στη μύτη του.

Θα λάμβανε τιμητική διάκριση για την προσφορά του και ήθελε να την παραλάβει ο ίδιος, παρά τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε και όταν ακούστηκε το όνομά του έκανε αυτό που ίσως κανείς δεν περίμενε. Έβγαλε τα σωληνάκια, άφησε το μηχάνημα να τον περιμένει σύμφωνα με την μαρτυρία της Μαρίας Παναγοπούλου -χήρας του Κώστα Χαρδαβέλα- που ήταν παρούσα, σηκώθηκε και περπάτησε αγέρωχα για να παραλάβει την διάκριση, ενώ φωτογραφήθηκε χαμογελαστός.

Έτσι θα τον θυμούνται όσοι τον γνώρισαν, τον έζησαν και τον αγάπησαν.