Γράφουμε Ιστορία, με τη Σοφία

«Νόμιζα ότι ποτέ δεν θα αλλάξει αυτό. Το να είσαι γυναίκα ήταν ίδιο κι απαράλλαχτο από την εποχή της Εύας μέχρι και πριν από λίγους μήνες», είχε πει η Φραν Λίμποβιτς μετά το #metoo, εννοώντας ότι ένας άνδρας μπορούσε να απλώνει τα ξερά του σε όποια του γυάλιζε, όποτε του την κάρφωνε, σε χωράφια, γραφεία, σχολεία, πανεπιστήμια, λεωφορεία, σουίτες, παλάτια, ακόμη και στον Λευκό Οίκο. Από την αρχή της ανθρωπότητας μέχρι το ξεμπρόστιασμα του Χάρβεϊ Γουάινστιν.

Για να είμαι ειλικρινής, κι εγώ νόμιζα ότι ποτέ δεν θα αλλάξει αυτό στην Ελλάδα, γιατί τρία χρόνια μετά το #metoo επικρατούσε η απόλυτη σιωπή. Και μαζί με τη σιωπή, αυτός ο θλιβερός αντίλογος από το «και γιατί δεν μιλούσες όταν έγινε» μέχρι το «εντάξει, μωρέ, αλλά μην πάμε και στο άλλο άκρο και φοβούνται να μας κάνουν ένα κομπλιμέντο». Δυστυχώς φάνηκε ότι μια μεγάλη μερίδα συνανθρώπων μας δεν είναι σε θέση να διακρίνει το φλερτ από το να σε κλειδώνει ένας διευθυντής στο γραφείο του και να κατεβάζει το παντελόνι του.

Διαβάστε τη συνέχεια στο marieclaire.gr