Β. Στεφανακίδης: Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων

Και να λοιπόν που το «γουρούνι» (P-ortugal, I-reland, G-reece) μπήκε στο σφαγείο!

Αν οι ορέξεις των αγορών αρκεστούν μόνο σ’ αυτό, έχει καλώς για τους δυσκοίλιους (στις αποφάσεις) Ευρωπαίους  συνεταίρους.

Αν χρειαστούν κι άλλα (S-pain),  τότε μάλλον δεν θα  τ’ αντέξουν και θα βαρέσουν διάλυση.

Εμείς, λοιπόν, τα τρία μεγάλα θύματα, που χαλούσαμε την τάξη και τον καθωσπρεπισμό της πλούσιας  Βόρειας Ευρώπης, μπήκαμε στο σφαγείο του μηχανισμού στήριξης( άκου αθώο  όνομα, σαν τον ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας μου κάνει) και τώρα ζούμε τον αργό και βασανιστικό θάνατο.
 
Ανάλογα με τις ορέξεις των πελατών έρχεται ο χασάπης και κόβει  κι ένα κομμάτι. Μια σύνταξη, ένα μισθό, ένα κεκτημένο,  μια κοινωνική δαπάνη μπουκώνοντας μας ταυτόχρονα και με νέους φόρους.

Βλέπετε δεν είχαμε την τύχη του θανάτου μια κι έξω…

Και γιατί τα υπομένουμε όλα αυτά;

Γιατί μας λένε πως στην πορεία μπορεί να χορτάσουν, να τους κοπεί η όρεξη και να γλιτώσουμε. Σε ποια κατάσταση όμως θα μας αφήσουν, αν μας αφήσουν, δεν ξέρει κανείς τους να μας πει. Βλέποντας και κάνοντας!
 
 Γι’ αυτή την αμυδρή ελπίδα λοιπόν ότι,  μετά από χρόνια, μπορεί να βγούμε ζωντανοί από το σφαγείο, το ρίξαμε στη μοιρολατρία και δεχόμαστε σχεδόν αγόγγυστα όλα τα βίτσια των αγορών και  των δανειστών.

Λαοί ολόκληροι καταπίνουν την οργή, την απελπισία και την αξιοπρέπεια τους για να σώσουν και καλά την πατρίδα και το έθνος.

Στ’ αλήθεια όμως, γιατί εθελοτυφλούμε και δεν βλέπουμε πως με αυτές τις συνταγές και πρακτικές θα παραδώσουμε  στα παιδιά μας μια πατρίδα μισερή και καταφρονημένη;

Μια χώρα ανάδελφη και τριτοκοσμική στην οποία θα κατοικούν  ταλαιπωρημένοι γέροντες καθώς οι νέοι θα έχουν μεταναστεύσει για καλύτερη τύχη;

Μα πατρίδα που δεν θα μπορεί να λειτουργεί τα νοσοκομεία της, τα σχολεία της και δεν θα μπορεί να πληρώνει μισθούς και συντάξεις;

Μια πατρίδα που οι πολίτες της δεν θα μπορούν καν να ονειρεύονται;

Μια πατρίδα που  θα τη διοικούν τα τσιράκια των πιστωτών και των αναίσθητων  υπαλλήλων τους;

Μήπως όσο είναι καιρός, λέω μήπως, πρέπει να το πάρουμε αλλιώς;  

Μήπως είναι καιρός να θυμηθούμε ηρωικούς προγόνους που είχαν βροντοφωνάξει το «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων»;