Τι λέει για τις ποινές ο άνθρωπος που είδε την οικογένειά του να ξεκληρίζεται στις φονικές πυρκαγιές

Αύγουστος 2007. Είναι ο μήνας κατά τον οποίο  η χώρα μας «γνώρισε» μια από τις μεγαλύτερες φυσικές καταστροφές στην σύγχρονη ιστορία της. Οι φλόγες των εκτεταμένων πυρκαγιών έκαψαν χιλιάδες δασικές εκτάσεις, αλλά το πλήγμα ήταν μεγαλύτερο... Εξήντα τρεις άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, με τον νομό Ηλείας να δέχεται το πιο ισχυρό και φονικό «χτύπημα», καθώς 36 άτομα δεν τα κατάφεραν στη μάχη με τις φλόγες. 

Νοέμβριος 2014. Επτά χρόνια μετά, το Τριμελές Εφετείο Πλημμελημάτων Πατρών απέδωσε ευθύνες και έκρινε ενόχους τέσσερις από τους πέντε κατηγορούμενους για τις φωτιές στη συγκεκριμένη περιοχή. 

Το δικαστήριο επέβαλλε 40 χρόνια φυλακή στον Χαράλαμπο Καφύρα, που τότε ήταν νομάρχης Ηλείας, στον Πανταζή Χρονόπουλο, πρώην δήμαρχο Ζαχάρως,  στη Σοφία Νικολοπούλου, κάτοικο Παλαιοχωρίου και στον  Παναγιώτη Τσούρα, δασοφύλακα Μίνθης. Σύμφωνα με την έδρα εκτιτέα είναι τα δέκα χρόνια, τα οποία είναι και εξαγοράσιμα.

Ο κ. Γιώργος Παρασκευόπουλος που είδε την οικογένειά του να ξεκληρίζεται μέσα σε λίγα λεπτά καθώς έχασε τα τέσσερα παιδιά του, τη σύζυγο και τη μητέρα του, σχολιάζοντας στο protothema.gr την επιβολή ποινών από την ελληνική δικαιοσύνη δηλώνει: «Τουλάχιστον αποδείχθηκε ότι υπήρχαν ένοχοι σε όλη αυτή την υπόθεση. Περίμενα ότι θα επιβληθεί αυτή η ποινή, αλλά η οικογένειά μου, οι άνθρωποί μου δεν γυρνούν πίσω». 

Ο κ. Παρασκευόπουλος τον περασμένο Σεπτέμβριο μίλησε για πρώτη φορά στο protothema.gr σχετικά με την υπόθεση. Σπάζοντας για πρώτη φορά τη σιωπή του εξηγούσε πώς μέσα σε  λίγα λεπτά έχασε τη σύζυγο, τα τέσσερα αγγελούδια τους και τη μητέρα του. Από εκείνη την ημέρα νιώθει υποχρέωση του να επισκέπτεται τακτικά το χωριό, όχι όμως και να μένει εκεί. Σκοπός ζωής του ήταν να χτίσει πλέον με δικά του λεφτά και με προσωπική εργασία, ένα μνημείο για τους δικούς του ανθρώπους στο σημείο όπου χάθηκαν.

«Καιγόμαστε, Γιώργο, πήρε φωτιά το αυτοκίνητο». Ήταν τα τελευταία λόγια που άκουσε μέσω τηλεφώνου από τη γυναίκα του. Ο ίδιος αποκάλυψε στο ΘΕΜΑ τις σκέψεις που τριγυρνούν στο μυαλό του για το πόσο διαφορετική θα ήταν σήμερα η ζωή του αν... «αν είχαν πάει από νωρίς στη θάλασσα τίποτα δεν θα είχε γίνει».

Θυμάται ότι «αν η μεγάλη μου κόρη που ήταν ήδη στη θάλασσα με τον κουνιάδο μου, έμεναν εκεί 20 λεπτά επιπλέον, σήμερα θα ζούσε. Αν οι αρμόδιοι μιλούσαν εγκαίρως τηλεφωνικώς μεταξύ τους, ίσως να μην είχε πεθάνει κανένας άνθρωπος. Αν δεν δούλευα εκείνη την ημέρα και πήγαινα μαζί τους στη θάλασσα, ίσως και να ζούσαν. Αν οι αρμόδιοι εμπόδιζαν όλα τα αυτοκίνητα με κατεύθυνση προς την παραλία Ζαχάρω, αφού όλοι τους έπεσαν πάνω στη φωτιά και κάηκαν, σήμερα θα λέγαμε άλλες κουβέντες».

Επίσης, τα ερωτηματικά είναι πολλά και βασανίζουν ακόμη το μυαλό του. «Γιατί δεν λειτούργησε τίποτα σωστά; Γιατί προσπάθησαν να κουκουλώσουν την υπόθεση; Γιατί δεν ζήτησε ούτε ένας αρμόδιος, πολιτικός ή μη, συγνώμη; Γιατί όλοι τους αποποιούνται τις ευθύνες αφού αποτεφρώθηκαν δεκάδες άνθρωποι;», αναρωτιέται ο κ. Παρασκευόπουλος και ελπίζει μόνο στην απόδοση δικαιοσύνης. «Εγώ προσωπικά θα ένιωθα δικαίωση μόνο αν γύριζε πίσω ο χρόνος. Όμως, όλοι αυτοί οι άνθρωποι που χάθηκαν άδικα και ανάμεσά τους και η οικογένειά μου, πρέπει να δικαιωθούν. Να ελευθερωθούν οι ψυχές τους», λέει ο κ. Παρασκευόπουλος. Και συνεχίζει: «Κατά την άποψή μου όλος ο πολιτικός κόσμος δεν κράτησε τη στάση που όφειλε απέναντι σε μία τραγωδία που συγκλόνισε όλο τον κόσμο. Δεν ήθελαν να αποδοθούν ευθύνες. Για αυτό αποφάσισα να μην ξαναδώσω την ψήφο μου σε κανέναν. Απέχω συνειδητά από την εκλογική διαδικασία».

Χτίζει πάρκο – μνημείο στο σημείο που έχασε την οικογένεια του 

Ο Γιώργος Παρασκευόπουλος, εργαζόταν πάντα πολλές ώρες γιατί δεν ήθελε να λείψει τίποτα από την οικογένειά του. Όμως εκείνο το καλοκαίρι είχε δώσει μια υπόσχεση στα παιδιά του, που δυστυχώς δεν μπόρεσε να κρατήσει. «Τους είχα πει ότι θα δουλεύω λιγότερο για να περνάω αρκετό χρόνο μαζί τους. Εκείνο το καλοκαίρι πήγαμε για άλλη μια φορά στο χωριό, επειδή ήθελαν τα παιδιά. Εκεί ζούσαν ξέγνοιαστα. Ηρεμα. 

Το προηγούμενο βράδυ, είχαμε πάει βόλτα με την κόρη μου και της έκανα μαθήματα οδήγησης. Ήταν ενθουσιασμένη. Της είχα υποσχεθεί ότι θα της μάθω οδήγηση. Εμένα δεν με ενδιέφερε αν θα πηγαίναμε στο χωριό. Τα παιδιά όμως ήθελαν πολύ. Το ίδιο και η γυναίκα μου. Δεν τους χαλούσα χατήρι. Από τότε που τους έχασα πηγαίνω πάντα στο χωριό. Έστω και για λίγες ώρες. Πλέον, δεν γίνεται να μην ξαναπάω στο χωριό. Όμως επιστρέφω Αθήνα την ίδια μέρα. Από τότε δεν έχω κοιμηθεί εκεί κανένα βράδυ. Το σπίτι μας το έχω παραχωρήσει σε φίλους των παιδιών μου για να παίζουν». 

Ο κ. Παρασκευόπουλος πενθεί ως σύζυγος, ως πατέρας και ως γιος. Νιώθει ηθική υποχρέωση να χτίσει ένα μνημείο στο σημείο όπου ξεκληρίστηκε η οικογένειά του. «Αντάλλαξα ένα οικόπεδο με εκείνο στο οποίο χάθηκαν, γιατί θέλω να το κάνω πάρκο. Θα είναι προσβάσιμο σε όλους. Στο σημείο θα υπάρχουν και παγκάκια. Περπατώντας κανείς στο πάρκο θα φτάνει μπροστά σε ένα μνημείο. Εκεί θα είναι η οικογένειά μου». 

Ο ίδιος δίνει πάντα το παρών στις συνεδριάσεις του δικαστηρίου. Όλοι τους αποποιούνται τις ευθύνες. Ίσα ίσα που αναρωτιούνται για ποιο λόγο βρίσκονται στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Θεωρώ ότι πρέπει να τιμωρηθούν όσοι έχουν ευθύνη», λέει στο protothema.gr. Aναφέρει επίσης ότι του είχαν προτείνει να εργαστεί στο δημόσιο. «Eπειδή το δικαιούστε» του είχαν πει. «Αρνήθηκα. Εγώ έμαθα να εργάζομαι σκληρά και να πληρώνω με τους φόρους μου το κράτος, όχι να με πληρώνει».