
Αλέξης Βικέλας: Η οδύσσεια του Μουσείου Γουλανδρή
Αλέξης Βικέλας: Η οδύσσεια του Μουσείου Γουλανδρή
Μετά από τριάντα χρόνια ατέρμονων διαπραγματεύσεων με το κράτος, το Μουσείο Γουλανδρή άνοιξε επιτέλους τις πόρτες του και μέσα στους τρεις πρώτους μήνες λειτουργίας του υποδέχθηκε περισσότερους από 80.000 επισκέπτες. Ο επικεφαλής της αρχιτεκτονικής ομάδας του έργου, Αλέξης Βικέλας, μας μιλάει για τον δύσκολο αγώνα που προηγήθηκε

Πολλές φορές βλέπουμε την κορυφή του παγόβουνου αγνοώντας τον τεράστιο όγκο που κρύβεται κάτω από την επιφάνεια του νερού. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο αντιμετωπίζουμε συνήθως και πολλά δημόσια έργα. Θαυμάζουμε το τελικό αποτέλεσμα δίχως να γνωρίζουμε την προσπάθεια των υπευθύνων, αλλά και τις δυσκολίες που υπερκεράστηκαν προκειμένου να ολοκληρωθεί η υλοποίησή τους. Επίκαιρο παράδειγμα αποτελεί το Μουσείο Βασίλη & Ελίζας Γουλανδρή στην οδό Ερατοσθένους στο Παγκράτι. Για να ανοίξει τελικά τις πόρτες του χρειάστηκαν διαπραγματεύσεις με την πολιτεία που κράτησαν συνολικά τριάντα χρόνια, καθώς η οριστική τοποθεσία του αποφασίστηκε μόλις τα τελευταία δέκα. Αδιαμφισβήτητα, οι προκλήσεις ήταν πολλές, ενώ προέκυψαν ακόμη περισσότερες κατά τη διάρκεια της ανέγερσής του. Ευτυχώς, το αποτέλεσμα αποζημιώνει με το παραπάνω όλους τους συντελεστές.
Basil & Elise Goulandris Foundation © Christophoros Doulgeris
Ποια πιστεύετε ότι θα είναι η επίδραση του έργου στην περιοχή; Εχει γίνει ήδη μια πολύ καίρια ανάπλαση της πλατείας που ήταν δωρεά του μουσείου στον Δήμο Αθηναίων - όπως και η συντήρησή της. Πιστεύω ότι δεν είναι μόνο τοπική η σημασία του μουσείου αλλά θα αναβαθμίσει την περιοχή στο σύνολό της. Ηδη άρχισαν να διαμορφώνονται νέα καταστήματα και ατελιέ, να αναπλάθονται κατοικίες... Αυτή η νέα πραγματικότητα θα επηρεάσει την Αθήνα και το κέντρο της. Ειδικά όταν εγκαινιαστούν και τα άλλα δύο μουσεία τέχνης -η πλήρως ανακαινισμένη Εθνική Πινακοθήκη και το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στο Φιξ- θα δημιουργηθεί ένας πολιτιστικός περίπατος όπως συμβαίνει στη Φρανκφούρτη και σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις. Θα είναι ένας περίπατος μουσείων Μοντέρνας και Σύγχρονης Τέχνης, τα οποία βεβαίως θα πλαισιώνονται και από άλλα μουσεία, όπως το Βυζαντινό ή το Κυκλαδικής Τέχνης.
Basil & Elise Goulandris Foundation © Christophoros Doulgeris
Υπάρχει συμβολή της αρχιτεκτονικής επιμέλειας του κτηρίου σε αυτή την επιτυχία; Πιστεύω ότι ένα λιθαράκι βάζει και το κτίριο το ίδιο. Είχαμε ένα διατηρητέο που, όπως και πολλά άλλα στην Αθήνα, κινδύνευε να καταρρεύσει. Ενα νεοκλασικό που ήταν λίγο ιδιότυπο. Στα μάτια του κόσμου φάνταζε ως ένα μόνο κτίσμα αλλά στην πραγματικότητα ήταν «2 σε 1». Επίσης, ενώ ένα κλασικό κτίριο αποτελείται από βάση, κορμό και στέψη, το συγκεκριμένο είχε δεχτεί μια μεταγενέστερη προσθήκη δύο ορόφων που δεν είχαν σχέση με τη μορφολογία του διατηρητέου και έτσι είχε καταστραφεί η στέψη του. Αλλά είχε κακοποιηθεί και η βάση του. Αν δει κανείς φωτογραφία του πριν και του μετά, θα καταλάβει ότι είναι πλέον αγνώριστο. Συνεπώς το μουσείο απέδωσε και πάλι στην πόλη ένα σημαντικό κτίριο που είχε περιέλθει στην αφάνεια. Εχετε ποτέ γνωρίσει κάποιον από την οικογένεια Γουλανδρή; Υφίστανται τρία ιδρύματα Γουλανδρή. Οσον αφορά το μουσείο Φυσικής Ιστορίας, είχα γνωρίσει από μικρός την κυρία Νίκη Γουλανδρή. Επίσης γνώριζα την κυρία Ντόλλυ Γουλανδρή επειδή ο πατέρας μου Ιωάννης Βικέλας σχεδίασε το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης. Νομίζω ότι εκείνος είχε γνωρίσει επίσης τον Βασίλη και την Ελίζα Γουλανδρή, που είχαν δημιουργήσει το μουσείο στην Ανδρο. Πάντως ούτε εγώ ούτε και ο πατέρας μου είχαμε σχέση με προγενέστερες φάσεις της μελέτης του μουσείου. Πώς έγινε η ανάθεση στο γραφείο σας; Αρχικά είχε ανατεθεί στον διάσημο Κινεζοαμερικανό αρχιτέκτονα Ι.Μ. Πέι, ο οποίος -μεταξύ πολλών άλλων διάσημων έργων- έχει σχεδιάσει και την πυραμίδα του Λούβρου. Οπως είναι γνωστό, το αρχικό σχέδιο ήταν το μουσείο να ανεγερθεί στη Ρηγίλλης, όπου βρέθηκε το Αρχαίο Λύκειο του Αριστοτέλη, και μετά στη Ριζάρη σε χώρους που θα παραχωρούσε η Πολιτεία. Το ζεύγος Γουλανδρή κατά το παρελθόν είχε έρθει σε επαφή με το ελληνικό κράτος εκφράζοντας την επιθυμία να ανεγερθεί ένα μουσείο μοντέρνας τέχνης που θα στέγαζε τη συλλογή στο κέντρο της Αθήνας. Το αρχικό πλάνο ήταν φιλόδοξο καθώς το μουσείο προβλεπόταν να είναι πάνω από το διπλάσιο σε έκταση από αυτό που τελικά υλοποιήθηκε. Ταλαιπωρήθηκε αφάνταστα το ζεύγος των ιδρυτών με την τροπή που πήρε η πορεία αυτού το έργου. Δυστυχώς, δεν πρόλαβαν να δουν το όνειρό τους να πραγματοποιείται, κάτι που αναγνώρισε δημόσια και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στην ομιλία του την ημέρα των εγκαινίων
Basil & Elise Goulandris Foundation © Christophoros Doulgeris
Οι αντιδράσεις για τις δύο προηγούμενες τοποθεσίες που είχαν επιλεγεί είχαν να κάνουν είτε με αρχαία που βρέθηκαν κατά τη διάρκεια της ανασκαφής, είτε με το άλσος που θα καταστρεφόταν. Μετά απ' όλα αυτά εγκαταλείφθηκε η λύση της παραχώρησης χώρου από το κράτος και το ίδρυμα επέλεξε να αγοράσει το διατηρητέο πλησίον του Αγίου Σπυρίδωνα στο Παγκράτι, μια θέση με πολλές δυσκολίες αλλά και πολλά πλεονεκτήματα. Ηταν δύσκολη και ακριβή λύση, αλλά είχε όλες τις δυνατότητες να αποτελέσει και μια σημαντική αστική παρέμβαση. Τότε ανατέθηκε η μελέτη του μουσείου στο γραφείο μας, αφού είχαν προηγουμένως εκπονηθεί προσχέδια για μια άλλη θέση. Θα μπορούσατε να μας απαριθμήσετε μερικές από τις δυσκολίες που αντιμετωπίσατε στην ανέγερση του μουσείου; Η μελέτη και υλοποίηση του έργου μας πήρε ακριβώς δέκα χρόνια (2009-2019). Λόγω του περιορισμένου οικοπέδου, θα ήταν αναγκαστικά πολυώροφο και έτσι έπρεπε να αναπροσαρμοστεί το σχέδιο σε σχέση με τα αρχικά πλάνα και επιθυμίες του ιδρύματος. Μια άλλη δυσκολία ήταν το ότι είχαμε ένα γωνιακό οικόπεδο το οποίο από τη μία είχε τις γραμμές του τρόλεϊ και από την άλλη έναν κλιμακωτό πεζόδρομο, όπου η υψομετρική διαφορά από τη μια γωνία στην άλλη έφτανε τα 7 μέτρα. Λόγω του μικρού μεγέθους του οικοπέδου έπρεπε να καλυφθούν οι ανάγκες σε υπόγειους ορόφους. Αυτό σήμαινε ότι από τη μία πλευρά έπρεπε να κατέβουμε 20 μέτρα και από την άλλη 27. Δηλαδή ήμασταν μέσα στον υδροφόρο ορίζοντα, που σήμαινε ότι μπορούσε να πλημμυρίσει το έργο ανά πάσα στιγμή. Δεν μπορούσαμε, φυσικά, να ρισκάρουμε κάτι τέτοιο. Το αντιμετωπίσαμε λαμβάνοντας περισσότερα μέτρα από το συνηθισμένο. Είχαμε όμως ακόμα δύο δυσκολίες. Η μία ήταν ότι πηγαίνοντας σε τόσο μεγάλο βάθος υπήρχε -έστω και θεωρητικά- κίνδυνος για τις παρακείμενες πολυκατοικίες όσο γινόταν η άντληση των υπόγειων υδάτων κατά τη διάρκεια της κατασκευής. Η δεύτερη -και πιο σοβαρή- αφορούσε την τέταρτη όψη του κτιρίου προς τον ακάλυπτο, δηλαδή μία αδιάφορη όψη χωρίς κανένα διακοσμητικό στοιχείο. Το υπουργείο Πολιτισμού, που είχε κηρύξει το νεοκλασικό ιστορικό μνημείο, δέχτηκε να αλλάξει χρήση το διατηρητέο και να γίνει η νεότερη προσθήκη σε αντικατάσταση του πρόχειρου πανωσηκώματος που υπήρχε παλιότερα, με τη δέσμευση όμως ότι θα διατηρούσαμε το παλιό έστω ως κέλυφος. Πράγμα που σημαίνει ότι επιβλήθηκε η διατήρηση του αδιάφορου τοίχου του ακάλυπτου. Αυτή η επιλογή σήμαινε ότι για να σκαφτούν πέντε υπόγεια έπρεπε να υποστυλώσουμε τον τοίχο αυτό σε όλο το βάθος των 20 μέτρων. Κατασκευάστηκε μια εκτεταμένη μεταλλική κατασκευή, η οποία συγκράτησε προσωρινά τον πέτρινο τοίχο στον αέρα μέχρι να γίνουν τα νέα θεμέλια και οι κολόνες να ανέβουν μέχρι πάνω. Μια επικίνδυνη, πολύ δαπανηρή και βέβαια χρονοβόρα λύση.





**Σε προηγούμενο τεύχος του GALA δημοσιεύθηκαν φωτογραφίες του αμφιθεάτρου και της βιβλιοθήκης του Μουσείου. Οι δυο αυτοί χώροι δεν σχεδιάστηκαν από το αρχιτεκτονικό γραφείο Ι. και Α. Βικέλας αλλά από τον αρχιτέκτονα Νικόλαο Μουστρούφη
Ακολουθήστε το protothema.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr
ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
Ειδήσεις
Δημοφιλή
Σχολιασμένα