Αλβάρο Μόρτε: Μετά το «Casa de Papel» δεν έχω νορμάλ ζωή

Οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν καν το πραγματικό του όνομα. Είναι ο El Profesor, ο πιο συμπαθητικός εγκέφαλος συμμορίας κακοποιών. Ο Αλβάρο Μόρτε πιθανότατα είναι ο πιο προσγειωμένος ηθοποιός που κυκλοφορεί στη βιομηχανία του θεάματος. Ισως γιατί η επιτυχία τον βρήκε μετά από σχεδόν 20 χρόνια μεγάλης προσπάθειας και σκληρής δουλειάς. Ισως γιατί κάπου κοντά στα 45 και όντας πατέρας συνειδητοποιεί τι έχει πραγματικά σημασία στη ζωή.

Στη νέα σειρά του δημιουργού του «La Casa de Papel», και φίλου του πλέον, Αλεξ Πίνα υποδύεται τον Οσκαρ, έναν παντρεμένο άντρα που διατηρεί παράνομο δεσμό. Το «El Embarcadero» είναι ένα ερωτικό θρίλερ που ξεκινά με τον πρωταγωνιστή νεκρό και προβάλλεται στην Ελλάδα αποκλειστικά στο VODAFONE TV. Ο Αλβάρο Μόρτε παραδέχεται ότι είναι τρομερά δύσκολο πλέον να βρει τον χρόνο να δίνει -τις απαραίτητες- προωθητικές συνεντεύξεις έστω και τηλεφωνικά. Δουλεύει non stop και έχει ξεχάσει πώς είναι να ζεις μια κανονική ζωή.

Ο Αλεξ Πίνα είναι ίσως ο πιο διάσημος συγγραφέας και παραγωγός ισπανικών τηλεοπτικών σειρών. Υπογράφει το «La Casa de Papel» και το «El Embarcadero». Ποιο είναι το μυστικό πίσω από την επιτυχία της σειράς που έγινε η πιο δημοφιλής μη αγγλόφωνη παραγωγή του Netflix; Την απάντηση δίνουν ο πρωταγωνιστής και ο δημιουργός της.

GAla: Ηταν εύκολη η μετάβαση από τον El Profesor, τον εγκέφαλο της σπείρας που ανυπομονούν εκατομμύρια τηλεθεατές να δουν για τρίτη σεζόν, στον Οσκαρ, τον μοιχό σύζυγο;

Αλβάρο Μόρτε: Οταν μου μίλησε ο Αλεξ Πίνα για τον Οσκαρ και μου πρότεινε τον ρόλο το αντιμετώπισα ως τεράστια πρόκληση. Είναι ο «κακός» της υπόθεσης, ο άντρας που ζει διπλή ζωή, που απατά τη σύζυγό του. Προσπάθησα να καταλάβω γιατί το κάνει αυτό για να συνδεθώ με τον ρόλο. Γεγονός που δεν σημαίνει ότι τον δικαιολογώ, αλλά για να μπορέσω να τον αποδώσω, να γίνω ο Οσκαρ, έπρεπε να νιώσω όπως αυτός. Πιστεύω ότι κανένας άνθρωπος δεν είναι μόνο «καλός» ή απλά «κακός». Κουβαλάμε πολλά πράγματα. Δεν μπορεί κανείς να αγαπά δύο γυναίκες ταυτόχρονα με τον ίδιο τρόπο. Στην περίπτωση της ερωμένης του ο Οσκαρ αγαπά την ατμόσφαιρα, το περιβάλλον που ζει εκείνη, το νερό, τη φύση, τα χρώματα. Το πώς νιώθει ο ίδιος μέσα σε αυτό το περιβάλλον. Και δεν μπορεί να δραπετεύσει από αυτό το αίσθημα.


G: Είναι δύσκολο να παίζεις έναν νεκρό πρωταγωνιστή;
Α.Μ.: Ο πρωταγωνιστής πεθαίνει στο πρώτο επεισόδιο και έτσι ξεκινούν τα flashbacks. Με αυτό τον τρόπο μπορούμε να δούμε την ιστορία και μέσα από τα μάτια των γυναικείων ρόλων. Είναι ατού γιατί συνήθως ο Αλεξ Πίνα και η ομάδα του δεν ξέρουν πώς θα εξελιχθεί η ιστορία. Γράφουν μία, αλλά η ίδια η ιστορία δημιουργεί τις σεζόν. Δεν υπάρχει γραμμένο τέλος στις σειρές τους. Το να ξεκινάς να αφηγείσαι μια ιστορία με τον κεντρικό σου ήρωα νεκρό ανοίγει πολλές πόρτες αφηγηματικά.
G: Τι έχει αλλάξει στη ζωή σας μετά την επιτυχία σας ως El Profesor;

Α.Μ.: Πλέον είναι δύσκολο να το πω. Δεν νιώθω σταρ. Δεν νιώθω καν ότι είμαι διάσημος και αναγνωρίσιμος παγκοσμίως. Μέσα μου ουσιαστικά δεν έχει αλλάξει κάτι. Κάνω τη δουλειά που διάλεξα εδώ και περισσότερο από δεκαπέντε χρόνια, έχω την οικογένειά μου και τους ίδιους φίλους. Με αυτούς μπορώ να νιώθω ότι δεν έχει αλλάξει κάτι. Εχω μεγαλώσει έχοντας τα πόδια μου στη γη. Είμαι προσγειωμένος άνθρωπος. Ωστόσο ξέρεις κάτι, περπατάω σε κεντρικό δρόμο του Λονδίνου και με σταματούν περαστικοί από το Κατάρ, το Τορόντο, την Αγγλία και μου σφίγγουν το χέρι, μου δίνουν συγχαρητήρια και μου λένε πόσο αγαπούν τον ρόλο μου στο «Casa de Papel». Κάθε κομμάτι της ζωής μου που ήταν «ανώνυμο» εξαφανίστηκε. Και νιώθω περίεργα. Δεν συμβαίνει σε όλους τους ηθοποιούς, ούτε είναι κάτι νορμάλ να σε αναγνωρίζουν παντού. Είναι μια τεράστια επιτυχία αυτό. Με κάνει να νιώθω τρομερή χαρά. Είναι το όνειρο κάθε ηθοποιού όταν ξεκινάει να δουλεύει. Οταν παράτησα τις σπουδές μου ως μηχανικός στο πανεπιστήμιο για να γίνω ηθοποιός ο πατέρας μου είχε αντιρρήσεις. «Πώς θα ζήσεις, παιδί μου;» με ρωτούσε. Πίστευε ότι δεν θα μπορούσα να βγάζω τα προς το ζην - φοβόταν ότι δεν θα τα βγάζω καν πέρα με τα ενοίκιά μου. Ενιωσε περήφανος για μένα πολλά χρόνια πριν με βρει αυτή η τεράστια επιτυχία. Αλλά και πάλι νιώθω δικαιωμένος. Οταν μπαίνεις στη σχολή υποκριτικής ονειρεύεσαι ότι θα σου χτυπήσει την πόρτα το Χόλιγουντ και θα βρεθείς σε οσκαρικές ταινίες. Στην πραγματικότητα, όταν είσαι ηθοποιός νιώθεις τυχερός αν σου δώσουν έστω κι έναν μικρό ρόλο στη σαπουνόπερα ενός καναλιού. Νιώθεις τυχερός που θα πληρωθείς. Γιατί κι αυτό, όταν είσαι ηθοποιός, δεν είναι δεδομένο.

G: Μετά το «La Casa de Papel» δεν νιώσατε πιο δυνατός για να κάνετε το βήμα προς το Χόλιγουντ;
Α.Μ.: Φυσικά. Στο παρελθόν πίστευα ότι η ποιότητα για να γίνει μια μεγάλη ταινία υπάρχει μόνο στο Χόλιγουντ. Και ήθελα να δουλέψω εκεί για να μου δοθεί η ευκαιρία να καταλάβω τι σημαίνει χολιγουντιανή παραγωγή. Σίγουρα στην Ευρώπη είχαμε τις παραγωγές Μπερτολούτσι και Αλμοδόβαρ, αλλά πάντα σκεφτόμασταν ότι η βιομηχανία είναι αποκλειστικά στο Χόλιγουντ. Σήμερα δεν πρέπει να πας στο Χόλιγουντ. Θα έρθει αυτό σε σένα. Αλλά γίνονται μια χαρά ποιοτικές παραγωγές και στην Ευρώπη. Μου αρέσει να ζω στην Ευρώπη, μου αρέσει το πώς έχω φτιάξει τη ζωή μου εδώ. Αν μου έλεγαν ότι πρέπει να περάσω μισό χρόνο στην Αμερική για γυρίσματα πιθανότατα θα το έκανα. Η ζωή μου, όμως, είναι στην Ισπανία. Εδώ αγαπώ να είμαι με την οικογένειά μου. Δεν νιώθω ότι είναι απαραίτητο να πάω στο Χόλιγουντ.
G: Εχετε επισκεφθεί την Ελλάδα; Γνωρίζετε κάτι για τη χώρα μας;

Α.Μ.: Δυστυχώς δεν έχω έρθει στην Ελλάδα. Το εύχομαι όμως. Είμαι σίγουρος ότι θα συμβεί στο μέλλον. Ξέρετε, ο αδελφός μου ήταν παντρεμένος με Αθηναία και μου περιέγραφε μια φανταστική πόλη με καταπληκτικό φαγητό και υπέροχη κουλτούρα.

Αλεξ Πίνα Ο δημιουργός των επιτυχιών

GAla: Εμπιστευτήκατε για μία ακόμη φορά τον Αλβάρο Μόρτε για τον κεντρικό ρόλο στη καινούρια σειρά σας. Τι είναι αυτό που τον κάνει αγαπημένο σας;
Αλεξ Πίνα: O Αλβάρο Μόρτε έχει δύο πράγματα. Το πρώτο και προφανές είναι ότι είναι καταπληκτικός ηθοποιός. Το δεύτερο, που ίσως δεν είναι τόσο προφανές, είναι πως όταν σχεδιάζαμε να κάνουμε τον χαρακτήρα ενός πολυγαμικού χρειαζόμασταν κάποιον που να μπορεί να αποχρωματίσει τον ήρωα. «Αποχρωματίζω» στη μυθοπλασία σημαίνει ότι ο θεατής μπορεί να έχει ενσυναίσθηση, να συνδεθεί συναισθηματικά μαζί του. Και ο Αλβάρο Μόρτε το έχει αυτό! Επιπλέον, είναι ένας χαρακτήρας που όταν κάνει κάτι κακό, όταν πάει κάτι στραβά ή όταν είναι άπιστος ο θεατής είναι με το μέρος του. Αυτό το πετυχαίνουν λίγοι - κι αυτό είναι χάρισμα. Αυτό, σε συνδυασμό με την ερμηνεία του, τον κάνει μοναδικό στο «ερμηνευτικό πανόραμα». Και είναι τρομερό αν το σκεφτείς, γιατί βλέπεις μια σειρά όπου ένας άντρας είναι άπιστος και παρ’ όλα αυτά συνδέεσαι θετικά μαζί του. Οπότε αυτό ήταν πάρα πολύ σημαντικό για το σενάριο που γράφαμε. Επιπλέον, αν αυτό έπρεπε να το κάνει κάποιος άλλος ηθοποιός, θα ήταν πάρα πολύ δύσκολο.

G: Μετά από τόσες επιτυχίες στην Ισπανία, πιστεύετε ότι γνωρίζετε τη συνταγή της επιτυχίας για μια τηλεοπτική σειρά;
Α.Π: Οχι, ποτέ δεν μπορείς να την έχεις. Και δεν μπορείς γιατί αλλάζει συνεχώς. Πριν από δέκα ή δεκαπέντε χρόνια το είδος που επικρατούσε ήταν οι σειρές φαντασίας, μετά όμως αυτό άλλαξε. Και 25 χρόνια πριν ήταν η ρομαντική κομεντί, με το «Friends». Στην πραγματικότητα αλλάζει συνέχεια. Και κάθε χρόνο αλλάζει γιατί ο τηλεθεατής παρακολουθεί 8, 9, 10, 12 ώρες μυθοπλασίας την εβδομάδα και έχει γίνει πλέον εξπέρ. Οπότε δεν μπορεί να βλέπει τα ίδια πράγματα. Πρέπει να αλλάζεις συνεχώς και κατά συνέπεια ποτέ δεν μπορείς να έχεις τη συνταγή της επιτυχίας. Εμείς συνδυάσαμε το θρίλερ με τη δράση που προηγουμένως ίσως φαινόταν κάτι επιφανειακό. Το συνδέσαμε επίσης με την αισιοδοξία, με το συναίσθημα, με όσα αισθάνονται οι χαρακτήρες, κάτι που στο σινεμά μπορεί να φαινόταν βαρετό. Προσθέσαμε επιπλέον μαύρη κωμωδία, και αυτό λειτούργησε. Πέτυχε στο «La Casa de Papel». Το ίδιο κάναμε και στο «El Embarcadero». Το τελευταίο διηγείται μια δραματική ιστορία, αλλά έχει και αρκετά κωμικά στοιχεία, μια παιχνιδιάρικη οπτική. Οπότε όλο αυτό αλλάζει συνεχώς. Παλιότερα θα ήταν μια καθαρά δραματική σειρά. Εξελίσσονται τόσο πολύ τα πράγματα ώστε κανείς δεν μπορεί να έχει καμία ένδειξη, καμία σιγουριά για την επιτυχία.

G: Με τόσες νέες παραγωγές που υπάρχουν αυτή τη στιγμή γιατί να δούμε το «El Embarcadero»;
Α.Π.: To «El Embarcadero» είναι μια σειρά που προτείνει και παρουσιάζει μια οπτική τελείως διαφορετική σε ένα θέμα απολύτως γνωστό και οικείο. Ολος ο κόσμος έχει ακούσει για απιστίες. Οταν ξεκινήσαμε να παρουσιάζουμε τη σειρά συναντήσαμε και μιλήσαμε με ανθρώπους, και όλοι είχαν να μας διηγηθούν μια ιστορία για κάποιον/α που τον είχαν απατήσει ή που ήταν πολυγαμικός. Ακούσαμε απίστευτα πράγματα. Υπήρχαν κάποιοι που ζούσαν δεκατέσσερα χρόνια με δύο οικογένειες, οπότε αυτά συμβαίνουν στον κόσμο. Μπορεί να πρόκειται για εξεζητημένες περιπτώσεις, αλλά όλος ο κόσμος γνωρίζει κάποιον που του έχει συμβεί κάτι αντίστοιχο ή είχε ο ίδιος παρόμοιες εμπειρίες. Το να μεταφέρεις αυτό το θέμα σε ένα πανόραμα όπου θα μπορεί ο τηλεθεατής να το κρίνει ηθικά ήταν ένα τρομερό κίνητρο για εμάς ώστε να γράψουμε τη σειρά. Επιπλέον, θέλαμε να δημιουργήσουμε κάτι πραγματικά όμορφο και συναισθηματικά πλήρες. Οπότε, αποφασίσαμε ότι θέλαμε να κάνουμε τον τηλεθεατή να αισθανθεί, να νιώσει. Αλλά δεν θέλαμε να αισθανθεί μόνο ένα πράγμα, π.χ. μίσος ή η απέχθεια. Κάνουμε τον θεατή να αισθανθεί χιλιάδες πράγματα, ένα σωρό συναισθήματα. Οποιος έχει δει το «El Embarcadero» καταλαβαίνει ότι η σειρά αποσκοπεί στα συνεχή συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα (roller coaster συναισθημάτων), και αυτό είναι πολύ πιο δύσκολο από το να βάλεις κάποιον να πάρει ένα όπλο και να σημαδέψει τον κόσμο.

G: Εχετε σκεφτεί να κάνετε κάποια σειρά σε άλλη χώρα; Στην Ελλάδα, τι σειρά θα γράφατε;
Α.Π.: Θα μου άρεσε πάρα πολύ να γυρίσω μια σειρά στην Ελλάδα. Γνωρίζω τη χώρα σας μόνο από διακοπές και αποτελεί έναν από τους μεγάλους αγνώστους της Ευρώπης κινηματογραφικά. Είναι γνωστές πολλές πόλεις, όπως το Παρίσι ή γενικότερα χώρες όπως η Ιταλία και η Γαλλία. Αυτό που δεν είναι γνωστό είναι τα νησιά του Αιγαίου, και θα ήθελα να κάνω γύρισμα εκεί.

G: Πώς αλλάζει η ζωή ενός συγγραφέα και ενός παραγωγού σειράς μετά τη δημιουργία της πιο δημοφιλούς ισπανικής σειράς στον κόσμο;
Α.Π.: Δεν έχει αλλάξει τόσο πολύ για μένα. Το σημαντικό είναι ότι ξαφνικά μπορούμε να γράφουμε και να γυρίζουμε σειρές και να συναγωνιζόμαστε με τους βασιλιάδες του είδους, τους Αγγλοσάξονες. Οπότε, όταν ξαφνικά μια ισπανική σειρά φτάνει σε αυτά τα επίπεδα, σε μια βιομηχανία που λειτουργεί σε μικρά σιλό, είναι υπέροχο ◆