Δημιουργός των πιο λαοφιλών γκρουπ στο
Facebook στην Ελλάδα -μάρτυς μου τα 650.000 μέλη του «Thank you, Next»-, ιδρυτής μιας εταιρείας πληροφορικής που δημιουργεί και γιγαντώνει τον ψηφιακό αντικατοπτρισμό brands και ανθρώπων στα κοινωνικά δίκτυα, συγγραφέας του βιβλίου με τον βαθιά απαισιόδοξο, άρα αναπολογητικά λυτρωτικό τίτλο «Ολα είναι μάταια» (εκδ. Key Books), ο 33χρονος γκουρού του Διαδικτύου είναι η επιτομή αυτού που κανείς θα έλεγε ενδιαφέρων τύπος. Κυρίως επειδή, παρότι παιδί της ψηφιακής εποχής που ξεκίνησε τον προγραμματισμό υπολογιστών από το δημοτικό σχολείο, διακατέχεται από μια σχεδόν παράταιρη με την εποχή και τη δουλειά του αναλογική νοσταλγία.
GALA: Μπαίνω σε ένα βιβλιοπωλείο και βλέπω το «Ολα είναι μάταια». Γιατί όλα είναι μάταια;
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΝΕΛΛΗΣ: Γιατί είναι αλήθεια. Και γιατί, μετά από αυτό που περάσαμε με τον κορωνοϊό, νομίζω ότι έφτασε η στιγμή να το συνειδητοποιήσουμε. Κι επειδή θα το συνειδητοποιήσουμε, να κάνουμε αυτό που γουστάρουμε και αγαπάμε.
G.: Βιωματικός τίτλος;
Δ.Κ.: Είναι το προσωπικό μότο μου από τη στιγμή που συνειδητοποίησα ότι η εργασιακή ζωή μου δεν πάει πουθενά. Πρέπει να ήμουν 25-26 ετών.
G.: Τι άλλαξες τότε στη δουλειά και κατ’ επέκταση στη ζωή σου;
Δ.Κ.: Η συνειδητοποίηση δεν είχε να κάνει με μηδενισμό. Απλά κατάλαβα τη δυστυχία μου, ότι ζούσα δηλαδή την ίδια μέρα κάθε μέρα. Ηταν η «Μέρα της μαρμότας» κι εγώ ο Μπιλ Μάρεϊ. Από εγωισμό δεν ήθελα να το παραδεχτώ. Οταν το αποδέχτηκα, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα δεν ήταν ούτε να πανικοβληθώ, ούτε να παραιτηθώ, ούτε να πάρω ένα φλογοβόλο και να πάω στα γραφεία της εταιρείας. Σκέφτηκα «ωραία, και τώρα τι κάνουμε;». Εμεινα εγώ με τον εαυτό μου σε εσωτερική συζήτηση. Κάθισα πολύ ήρεμος, χωρίς να με ενοχλεί κανείς και σκέφτηκα τι θέλω να κάνω στη ζωή μου και πώς θα φτάσω εκεί. Τα πολλά λόγια, οι πολλές φωνές, δεν οδηγούν πουθενά. Το θέμα είναι τι κάνεις. Κάθε μέρα ανεβάζω στα Instagram Stories μου ότι θα κάνω γυμναστική, δεν κάνω όμως.
G.: Το βιβλίο είναι απαύγασμα στωικότητας με οδηγίες προς ναυτιλλομένους;
Δ.Κ.: Δεν θέλω να πω ότι μπορεί να το κάνουν όλοι. Και δεν είναι και υποχρεωτικό. Υπάρχουν άνθρωποι που έτσι κι αλλιώς έχουν σε δεύτερη ή τρίτη μοίρα τη δουλειά τους και είναι ΟΚ. Υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν τη δουλειά προτεραιότητα και θέλουν να γίνουν «λύκοι της Wall Street» και πάλι είναι ΟΚ. Εγώ έγραψα το βιβλίο γιατί θεωρώ ότι ένας άνθρωπος που βγαίνει τώρα στην αγορά εργασίας έχει αρκετά μπερδεμένα τα πράγματα στο μυαλό του. Οπότε το βιβλίο έρχεται να τα ξεκαθαρίσει. Τι κάνουμε στη δουλειά, τι κάνουμε με το βιογραφικό, τι κάνουμε στη συνέντευξη. Είναι ένα εικονικό χτύπημα στην πλάτη προς τον αναγνώστη, ένα «ξέρω τι περνάς, δεν είσαι μόνος».
G.: Τι συμβουλή θα έδινες σήμερα, αν μπορούσες, στον νεότερο εαυτό σου;
Δ.Κ.: Θα του έλεγα να αποκτήσει περισσότερα κότσια, περισσότερη αυτοπεποίθηση. Νομίζω ότι οι περισσότεροι στα επαγγελματικά μας έχουμε πολύ λιγότερη αυτοπεποίθηση απ’ όση θα έπρεπε. Και υπάρχουν άλλοι που δεν πρέπει να έχουν τόση, αλλά τη διαθέτουν. Κι έτσι ελίσσονται. Είναι σημαντικό στα επαγγελματικά να γνωρίζουμε ότι μπορούμε να σταθούμε στα πόδια μας. Να λέμε στον εαυτό μας ότι είμαστε καλοί επαγγελματίες. Αυτό κανένα αφεντικό και κανένας μάνατζερ δεν θα σ’ το πει. Πρέπει να το πεις εσύ στον εαυτό σου, όταν πετυχαίνεις κάτι, και να το απολαμβάνεις.
G.: Επαγγελματικά με τι καταπιάνεσαι;
Δ.Κ.: Ασχολούμαι με τα κοινωνικά δίκτυα και την τεχνολογία.
G.: Μικρός τι ήθελες να γίνεις;
Δ.Κ.: Χάκερ. Είχα τρέλα.
G.: Πότε πήρες τον πρώτο σου υπολογιστή;
Δ.Κ.: Στη Γ’ Δημοτικού. Τρία χρόνια μετά ξεκίνησα να κάνω προγραμματισμό. Πήγαινα σε σχολή με προτροπή του πατέρα μου.
G.: Περήφανοι οι γονείς τότε;
Δ.Κ.: Ε, ναι, κλασικά. Ολοι οι γονείς θεωρούν το παιδί τους ιδιοφυΐα.
G.: Θα άφηνες σήμερα ένα παιδί στην τότε ηλικία σου μπροστά σε έναν υπολογιστή;
Δ.Κ.: Με τα σημερινά δεδομένα, όχι.
G.: Εχουν δει πολλά τα μάτια σου;
Δ.Κ.: Κατ’ αρχάς, έχω μπει στο dark web. Εκεί δεν μπορεί να μπει οποιοσδήποτε. Χρειάζεται διαδικασία και τεχνική γνώση. Οπότε στο dark web μπαίνεις συνήθως γιατί αναζητάς κάτι παράνομο. Στο κανονικό Ιντερνετ, όμως, υπάρχουν πάρα πολλές περίεργες γωνίες στις οποίες μπορεί να βρεθείς κατά λάθος. Θεωρώ το Ιντερνετ ό,τι πιο τοξικό υπάρχει στην ανθρωπότητα. Υπάρχουν στιγμές και αναλαμπές που λες «Θεέ μου, τι υπέροχη ανακάλυψη που είναι!», αλλά νομίζω ότι πλέον ο κόσμος το χρησιμοποιεί ως ένα μέσο για να ξεσπά την πίεση και τα νεύρα του. Εκεί που είσαι χαρούμενος ξαφνικά βλέπεις ένα σχόλιο τύπου «τράβα ψόφα!». Δεν είναι βιώσιμο αυτό για ανθρώπους που περνάμε ώρες ατελείωτες στα κοινωνικά δίκτυα.
G.: Εχεις γίνει καχύποπτος απέναντι στους ανθρώπους μέσα απ' όλο αυτό;
Δ.Κ.: Δεν θα το 'λεγα. Εχω καταλάβει όμως, ότι αν γνωρίσεις έναν άνθρωπο μέσω του Ιντερνετ, στην πραγματικότητα δεν τον γνωρίζεις. Γιατί; Γιατί όλοι ζούμε δύο παράλληλες ζωές. Ζούμε την ψηφιακή ζωή όπου είμαστε όλοι πολύ όμορφοι και χαρούμενοι στις φωτογραφίες και όλα είναι προσεγμένα και ελεγχόμενα αλλά υπάρχει και ο κανονικός μας εαυτός, που είναι ένα εντελώς διαφορετικό πράγμα.
G.: Πόσες ώρες βρίσκεσαι μπροστά στην οθόνη κάθε μέρα;
Δ.Κ.: Κοιμάμαι επτά ώρες, άρα τις υπόλοιπες δεκαεπτά.
G.: Τι πρέπει να έχει κανείς για να τα καταφέρει στα κοινωνικά δίκτυα;
Δ.Κ.: Πρέπει να έχει ενδιαφέρον. Ή να υποκριθεί πως έχει. Πρέπει να κάνει κάτι ξεχωριστό, αλλά ταυτόχρονα να είναι ο εαυτός του. Ακούγεται οξύμωρο, αλλά έτσι είναι. Στο τέλος της ημέρας ο κόσμος είναι καλός κριτής.
G.: Γιατί όλοι θέλουν να γίνουν επιδραστικοί;
Δ.Κ.: Ο κόσμος θέλει να νιώθει ότι μετράει στα κοινωνικά δίκτυα, ότι έχει δύναμη και επιρροή. Οτι μπορεί να μην έχει την τέλεια δουλειά ή την υπέροχη ζωή, όμως μόλις γράψει ένα στάτους στο Facebook γίνεται χαμός. Αυτό το θεωρεί μια κρυφή δύναμη.
G.: Είναι φούσκα οι influencers;
Δ.Κ.: Το θεωρούσα και πολλά χρόνια και ήμουν βέβαιος ότι θα σκάσει. Ομως ό,τι έρευνα και να διαβάσω βλέπω ότι όχι μόνο δεν σπάει, αλλά διαρκώς αυξάνεται το διαφημιστικό budget. Ολα είναι influencers. Τι να κάνουμε; Να γίνουμε κι εμείς να ησυχάσουμε;
G.: Δεν έχεις μπει στη διαδικασία να χρησιμοποιήσεις την τεχνογνωσία σου για να γίνεις influencer;
Δ.Κ.: Δεν θα σου πω ότι θέλω να δρω εντελώς παρασκηνιακά, άλλωστε μόλις έβγαλα βιβλίο. Θέλω όμως να έχω μικρό κοινό. Θέλω να γνωρίζω ποιοι με ακολουθούν και να έχω προσωπική επαφή με τους followers μου. Με νοιάζουν οι ανθρώπινες σχέσεις.
G.: Πολύ αναλογικό για τον ψηφιακό κόσμο.
Δ.Κ.: Ναι, το λες και έτσι.
G.: Είσαι περισσότερο κοινωνικός στην αληθινή ζωή ή στο Διαδίκτυο;
Δ.Κ.: Μακράν στο Ιντερνετ. Στην πραγματική ζωή δεν μιλάω, δεν λαλάω.
G.: Πώς είναι η ζωή μπροστά σε μια οθόνη;
Δ.Κ.: Εχω βάλει στα resolutions του 2022 να απομακρυνθώ από την οθόνη του υπολογιστή, όχι όμως για να πάω σε εκείνη της τηλεόρασης. Αυτή τη στιγμή θέλω δραστηριότητα που να ξεφεύγει από την ψηφιακή οντότητα.
G.: Δεν σκέφτεσαι το Fear Of Missing Out;
Δ.Κ.: Ε, όχι. Κάπου έλεος. Μας κυριάρχησε τη ζωή τόσα χρόνια.
G.: Πόσες ώρες μπορείς να μείνεις χωρίς να κοιτάξεις το κινητό σου;
Δ.Κ.: Κάθε καλοκαίρι κλείνω τα data για όλο τον Αύγουστο. Είναι υποχρεωτικό. Οποιος πραγματικά σε χρειάζεται, θα σε πάρει τηλέφωνο.
G.: Επίσης πολύ αναλογικός για δημιουργός των πιο λαοφιλών FΒ groups στην Ελλάδα. Αλήθεια, πώς ξεκίνησαν;
Δ.Κ.: Η πρώτη σελίδα που έφτιαξα ήταν «Η Ζωή στο Γραφείο». Ηταν στην ουσία παρωδία της καθημερινότητας στη δουλειά. Τότε κατάλαβα ότι δεν ήμουν ο μόνος που θεωρούσε ότι αν κάνεις έξι μίτινγκ σε μία μέρα το μόνο που κάνεις είναι να μη δουλεύεις τελικά. Μετά έφτιαξα το γκρουπ «Τμήμα Προσωπικού Δράματος», επίσης για τα επαγγελματικά και τα εργασιακά, και μετά από δύο χρόνια, το 2019, έσκασε η ιδέα για το «Thank you, Next», που είναι η ναυαρχίδα των γκρουπ. Εχει ξεφύγει.
G.: Με πόσες ταυτότητες κυκλοφορείς στο Διαδίκτυο;
Δ.Κ.: Με ένα προφίλ μόνο. Δεν είμαι για πολλά. Φοβάμαι μη γίνω αγρότης στο τέλος. (γελάει) Θέλω να κάνω πράγματα στην αληθινή ζωή, να ζήσω πιο ενεργά. Οπως βγαίνω από την comfort zone μου στο Διαδίκτυο, να το κάνω και στη ζωή.
G.: Νιώθεις ιδιοφυΐα;
Δ.Κ.: Οχι. Ενας αργόσχολος είμαι που κάνει γκρουπ στο Facebook.
G.: Εγώ το πιστεύω. Οτι είσαι ιδιοφυΐα.
Δ.Κ.: Τότε είστε δύο, εσύ και η μαμά μου.
G.: Εχεις κάποιο κρυφό ταλέντο;
Δ.Κ.: Οχι. Οριακά είμαι άχρηστος. Αν κάποια μέρα πουν «τελείωσε το Ιντερνετ», θα είμαι ο πρώτος που θα πάει στον ΟΑΕΔ. Θέλω σίγουρα να κάνω δημιουργικά πράγματα. Εχω σκεφτεί, ας πούμε, να φτιάξω ένα αναψυκτικό.
G.: Τι γεύση;
Δ.Κ.: Ε, εσύ πέρασες κιόλας στο business plan.
G.: Γιατί να αγοράσω το βιβλίο σου;
Δ.Κ.: Γιατί, αν έχεις κατασταλάξει στα επαγγελματικά σου, απλώς θα το ευχαριστηθείς. Αν δεν έχεις καταλήξει, είναι ένας καταπληκτικός οδηγός για να σε βάλει στον σωστό δρόμο. Οχι να σου δείξει τον σωστό δρόμο, αλλά να σε βοηθήσει να βρεις τον σωστό δρόμο για σένα.
Ειδήσεις σήμερα:
Η ατζέντα Μητσοτάκη με τους Αμερικανούς και η κίνηση-μήνυμα στον Λευκό Οίκο
Τουρισμός - Αυστραλία: Η χώρα-«φρούριο» υποδέχεται τουρίστες από τη Δευτέρα
Euroferry Olympia: Ελπίδες και για άλλους επιζώντες μετά τη διάσωση του Λευκορώσου
