Ευγενία Δημητροπούλου: «Η καλύτερη στιγμή είναι πάντα η επόμενη»

Νέα, με αυταπόδεικτη αιθέρια ομορφιά, απροσποίητα ευγενής, συγκροτημένη στον λόγο της και ταλαντούχα στο επάγγελμά της. Η Ευγενία Δημητροπούλου μπορεί να μην προκαλεί εφήμερα, εύπεπτα σκάνδαλα ή πηχυαίους τίτλους με την ιδιωτική ζωή της, καταφέρνει όμως να απασχολεί για τις ερμηνείες της κυρίως στο θέατρο, στον κινηματογράφο, μα και με τις σχεδόν σπάνιες, αλλά πάντα ξεχωριστές τηλεοπτικές εμφανίσεις της. Είναι σαν να λέμε γνωστή για τους σωστούς λόγους. Φέτος τον χειμώνα η καλή ηθοποιός αποφάσισε να ανατρέψει όσα γνωρίζουμε για εκείνη. Για το πρώτο τουλάχιστον μισό της σεζόν δεν θα την παρακολουθήσουμε σε κάποια θεατρική παράσταση, αλλά  την απολαμβάνουμε στη νέα καθημερινή σειρά του ΑΝΤ1, τον «Ηλιο». Για την ίδια η αλλαγή στην καθημερινότητά της είναι μεγάλη. Γι’ αυτό και τα Σαββατοκύριακά της είναι πια αφιερωμένα στο διάβασμα σεναρίων, οι σημειώσεις που κρατά είναι πολλές και η ολοκλήρωση του «How to get away with murder», της σειράς που παρακολουθεί στο Netflix, μετατίθεται -λόγω ένδειας χρόνου- στις ελληνικές καλένδες. Ωστόσο, πάντα βρίσκει λίγο χρόνο για το αγαπημένο της νέο χόμπι, τα kangoo jumps.

GALA: Μιλήστε μου καταρχάς για την καινούρια καθημερινή σειρά όπου πρωταγωνιστείτε.

Ευγενία Δημητροπούλου: Ο «Ηλιος» είναι η νέα καθημερινή σειρά του ΑΝΤ1, τη σκηνοθεσία υπογράφουν η Βίκυ Μανώλη και ο Λίνος Χριστοδούλου και το σενάριο η Μαρία Γεωργιάδου. Είναι μια ευτυχής συγκυρία γιατί είμαστε ένα πολυπληθές καστ που απαρτίζεται από συναδέλφους που τουλάχιστον εγώ θαυμάζω πάρα πολύ. Η ιστορία ξεκινά με τη Λήδα, την οποία υποδύομαι εγώ. Είναι μια 36χρονη γυναίκα που έπειτα από 18 χρόνια απουσίας επιστρέφει στην πόλη της, την Καβάλα, μαζί με τον γιο της. Εχει διακόψει κάθε επαφή με την οικογένειά της, οι δικοί της την έχουν χάσει και στον γιο της δεν έχει πει την αλήθεια, ότι οι γονείς της ζουν. Επιστρέφει λοιπόν στη γενέτειρά της και εκεί έρχεται αντιμέτωπη και με τις μνήμες, αλλά και με διάφορες καταστάσεις που αρχίζουν να συμβαίνουν με την άφιξή της.

G.: Πώς αποφασίσατε να εργαστείτε σε μια καθημερινή σειρά; Υποθέτω ότι ο όγκος δουλειάς θα είναι μεγάλος, ενώ υπάρχουν αρκετοί που θεωρούν τις καθημερινές σειρές κάπως υποδεέστερες αισθητικά και καλλιτεχνικά.

Ε. Δ.: Δεν το βλέπω έτσι. Ο όγκος της δουλειάς είναι σίγουρα τεράστιος. Προσωπικά δεν έχω συνηθίσει αυτούς τους ρυθμούς. Ούτως ή άλλως είχα να κάνω σειρά για ολόκληρη τη σεζόν από το «Νησί». Επειδή πάντα είχα πολύ θέατρο, επέλεγα να κάνω πολύ συγκεκριμένα πράγματα στην τηλεόραση. Τώρα ξαφνικά έχω μπει στη διαδικασία που έρχονται καινούρια σενάρια στο email μου καθημερινά, ανοίγουμε πολλά επεισόδια στα γυρίσματα. Και δεν συμφωνώ ότι οι οι καθημερινές σειρές είναι παρεξηγημένες. Ο τρόπος που γίνονται τα τελευταία χρόνια ειδικά έχει αλλάξει. Για παράδειγμα, εμείς γυρίζουμε μόνο σε φυσικούς χώρους, πράγμα που δίνει μια άλλη ποιότητα στην εικόνα. Προσωπικά δεν βάζω ταμπέλες, αν κάτι είναι καθημερινό ή εβδομαδιαίο. Είναι άλλα τα κριτήριά μου. Κατά τα άλλα, αυτό που απαιτεί από τους ηθοποιούς μια καθημερινή σειρά είναι πολλή συγκέντρωση, πολύ διάβασμα και εγρήγορση.

G.: Η πανδημία και οι συνέπειες της στο θέατρο, μέτρησε κάπως για να μπείτε πιο εύκολα σε μια καθημερινή σειρά;

Ε. Δ.: Σίγουρα το γεγονός ότι σχέδια που είχα κάνει και δουλειές που είχα συζητήσει και συμφωνήσει πριν από την πανδημία άλλαξαν μέτρησε. Ωστόσο, το πρώτο πρώτο ραντεβού για τη συγκεκριμένη δουλειά είχε γίνει πολύ πριν από την πανδημία. Τότε είχα κάνει και το πρώτο μου δοκιμαστικό. Δεν είχα κάποια απάντηση. Στην πορεία είχα συζητήσει και είχα συμφωνήσει κάποιες δουλειές στο θέατρο, οι οποίες λόγω της κατάστασης ανατράπηκαν, οπότε το timing ήταν ιδανικό. Με προβληματίζει πάντως πολύ η αβεβαιότητα που υπάρχει γύρω από το θέατρο. Ξέρετε, υπό κανονικές συνθήκες σε λίγο καιρό οι ηθοποιοί θα είχαμε πρεμιέρα στις σκηνές.

G.: Αναρωτιέμαι γιατί τόσα χρόνια επιλέγατε κατά κύριο λόγο να κάνετε θέατρο. Φαντάζομαι ότι θα είχατε ζήτηση και προτάσεις από την τηλεόραση.

Ε. Δ.: Υπήρχαν χρονιές που όντως είχα πολύ ωραίες προτάσεις. Υπήρχαν και περίοδοι που δεν είχα. Επειδή είχα τη χαρά να έχω προτάσεις για πολύ ωραίους ρόλους και πολύ ωραίες συνεργασίες στο θέατρο, η μία δουλειά κούμπωνε με την άλλη, είχα πολλές πρόβες και πρακτικά δεν υπήρχε χρόνος ακόμα και όταν οι προτάσεις που μου έρχονταν από την τηλεόραση ήταν πολύ καλές και ενδιαφέρουσες.

G.: Ηταν ίσως και ένας τρόπος να απέχετε από την πολλή προβολή;

Ε. Δ.: Δεν είχα αυτή την ανάγκη. Η τηλεόραση είναι μέρος της δουλειάς ενός ηθοποιού, μαζί με το θέατρο και τον κινηματογράφο. Ανάλογα την περίπτωση καλούμαστε να είμαστε στο ένα ή στο άλλο. Τα αγαπώ όλα το ίδιο. Επειδή προέρχομαι από την περιφέρεια και μεγάλωσα εκεί, ξέρω τι σημαίνει να κρατάς συντροφιά στον άλλο μέσα από την τηλεόραση. Εμείς εδώ στην Αθήνα το θεωρούμε δεδομένο ότι μπορεί να βγει κανείς έξω, να πάει στο θέατρο ή στο σινεμά. Η τηλεόραση για τους ανθρώπους που ζουν στην επαρχία και κατ’ επέκταση οι ηθοποιοί είναι η παρέα και η συντροφιά τους.

G.: Πού έχετε μεγαλώσει;

Ε. Δ.: Στη Λαμία.

G.: Και το όνειρο της υποκριτικής πώς γεννήθηκε μέσα σας;

Ε. Δ.: Ηρθα στην Αθήνα στα 18 μου για να σπουδάσω στη Νομική. Ηδη είχε μπει μέσα μου το μικρόβιο του θεάτρου από το σχολείο. Αλλά πολύ δειλά. Ποτέ δεν ήμουν το πολύ εξωστρεφές παιδί που θα έκανε παραστάσεις μόνο του, παρόλο που αυτό ήθελα. Το είχα ήδη καταλάβει. Φοβόμουν πάρα πολύ, με την έννοια ότι δεν είχα κάποιον να με συμβουλεύσει ή να με καθοδηγήσει. Ξεκίνησα λοιπόν να παίζω στη θεατρική ομάδα του πανεπιστημίου, με είδαν κάποιοι άνθρωποι και μου πρότειναν κάποιους μικρούς ρόλους και κάποια στιγμή αποφάσισα να σπουδάσω σε δραματική σχολή. Φυσικά χρωστάω πολλά στον Μανούσο Μανουσάκη που ήταν ο πρώτος άνθρωπος που μου έδωσε τηλεοπτικό ρόλο και στον Δημήτρη Μαυρίκιο που με έβγαλε στο Εθνικό Θέατρο.

G.: Τι πιστεύετε ότι έβλεπαν οι άλλοι σε σας;

Νομίζω ότι όταν με καλούσαν σε κάστινγκ έβλεπαν τη διαθεσιμότητά μου και τη διάθεσή μου να δουλέψω και να μάθω. Ξέρετε, με το που βρισκόμουν πάνω στη σκηνή ή μπροστά σε μια κάμερα αυτομάτως σταματούσε ο χρόνος, σταματούσε οτιδήποτε. Το ‘χω ακόμα αυτό και χαίρομαι που το διατηρώ. Εχω πάθος με τη δουλειά μου.

G.: Οι γονείς σας πώς το αντιμετώπισαν που από τη Νομική καταλήξατε στην Υποκριτική;

Ε. Δ.: Νομίζω το πήραν καλά. Κι εγώ και τα αδέλφια μου μεγαλώσαμε σε ένα σπίτι όπου μας έλεγαν «να κάνετε αυτό που θέλετε, να κάνετε αυτό που λέει η καρδιά σας». Ποτέ δεν έφεραν εμπόδιο ή δεν εκφράστηκαν αρνητικά. Ισα-ίσα που με υποστήριξαν.

G.: Σας λείπει καθόλου ο τρόπος ζωής της περιφέρειας;

Ε. Δ.: Γενικά στην Αθήνα προσαρμόστηκα γρήγορα. Ενιωσα πολύ καλά σε αυτή την πόλη αμέσως. Ακόμα και ως φοιτήτρια δεν νοσταλγούσα τον τόπο μου. Σίγουρα όμως όταν επιστρέφω στο πατρικό μου είναι όμορφα. Είναι πολύ ωραίο το αίσθημα όταν μπορώ να φύγω για ένα Σαββατοκύριακο, να γυρίσω στο σπίτι όπου η μαμά μου θα τα φροντίσει όλα κι ας είμαι πια μεγάλη. Είναι αυτό που θεωρείς σπίτι. Πάντως μπορώ να καταλάβω πολύ καλά τις διαφορές ανάμεσα στην επαρχία και την Αθήνα.

G.: Σε ποια δουλειά ή σε ποιο ρόλο είπατε στον εαυτό σας «μπράβο, είσαι καλή»;

Ε. Δ.: Αχ, δεν το λέω συχνά το «μπράβο» σε μένα. Εχω στην καρδιά μου στιγμές από το παρελθόν που τις έχω κρατήσει για διαφορετικούς λόγους την κάθε μία. Αλλά θέλω πάντα να πιστεύω ότι η καλύτερη στιγμή θα είναι η επόμενη ◆