Παιδόφιλοι και ομοφυλόφιλοι ιερείς στην ταινία «El Club» του Πάμπλο Λορέν

Παραλίγο να γκρεμιστεί  η μισή άιθουσα του φεστιβάλ της Μπερλινάλε. Οταν κάποιος δυστυχημένος  από τη Χιλή, έξω από «άσυλο» αμαρτωλών καθολικών ιερωμένων αρχίζει να περιγράφει με γαγαλιστικές λετομέρειες  τις ιδιαίτερες  σεξουαλικές επαφές που είχε μαζί τους όταν ήταν παιδί:

«Μου λέγατε ότι πρέπει να  μείνω παρθένος.  Γι αυτό με πηδ...τε από πίσω! Μου λέγατε ακόμα  ότι  η στοματική επαφή (σ.σ. το  λέει  διαφορετικά) είναι ελυλογημένη από τον θεό. Και  ότι το σπέρμα είναι  θεικό. Και μου λέγατε  ότι επειδή το σπέρμα είναι  ευλογημένο από το θεό  γι αυτό έπρεπε να με ραντίσετε στο πρόσωπο μ αυτό. Μου λέγατε ότι η σεξουαλική επαφή με γυναίκες είναι μεγάλη αμαρτία. Μου λέγατε ακόμα  ότι η παιδοφιλία είναι κι αυτή ευλογημένη  από τον Χριστό. Και ότι μόνο έτσι  εγώ όταν πεθάνω θα πάω στον παράδεισο. Ανοίξτε την πόρτα και αφήστε με να μπω. Να  με  ευλογήσετε και να με ραντίσετε ξανά με το θείο σπέρμα  των  Καθολικών»!

Αυτό  το ανελέητο κατεβατό είναι μόνο  η  αρχή. Ο μεζές που λένε. Της  ταινίας «El  Club» (Η Λέσχη) . Σκηνοθετημένη από τον 39χρονο και πολυβραβευμένο σκηνοθέτη Πάμπλο Λαρέν. Και σύμφωνα  με όσα περιέγραψε στην συνέντευξή  του, το εν λόγω «άσυλο» αμαρτωλών παπάδων πράγματι υφίσταται σε κάποιο παραθαλάσσιο  χωριό

Το  στόρι αρχίζει  από τη  στιγμή πού κάποιος τέτοιος παιδόφιλος και ομοφυλόφιλος παπάς, ακούγοντας  αυτό το  ανελέητο  κατεβατό από τον πρώην εραστή του, αρπάζει περίστροφο και  τινάζει τα μυαλά του στον αέρα. Στην  συνέχεια καταφθάνει  στην περιοχή  νεαρός ρασοφόρος «ανακριτής» προκειμένου  να σκαλίσει την υπόθεση και να κλείσει το «άσυλο».Με το που τον βλέπουν  οι τρεις αμαρτωλοί παπάδες, παρέα με  την οικιακή τους βοηθό, μια γυναίκα που  μόνη της χρίστηκε «μοναχή», κάποιος λέει με θαυμασμό: « Α  τι ωραίος παπάς είναι αυτός»!

Το «Κλαμπ» του Λορέιν είναι θεοσκότεινη, νοσηρή,  εξαιρετικά οργανωμένη  ταινία,  με  υποδειγματικές ερμηνείες απ όλους τους ηθοποιούς. Μέχρι στιγμής  ό, τι καλύτερο  είδα σ αυτή  την μέτρια Μπερλινάλε.  Και επειδή το «θέμα» μαστιγώνει την υποκρισία των Καθολικών (και όχι μόνο)  πολλοί  συνάδελφοι  πιστεύουν και προβλέπουν  ότι  θα πάρει κάποιο μεγάλο βραβείο. Υπογραμμίζοντας με νόημα «άλλωστε ο Ντάρεν Αρονόφσκι (σ.σ ο πρόεδρος  της Κριτικής επιτροπής) είναι  εβραίος»

Το φεστιβάλ του Βρολίνου ήταν, είναι και θα είναι το προνομιακό  πεδίο  κινηματογραφικής  δράσης  των  γκέι. Αλλοτε  ως καταγγελία και άλλοτε  ως μανιφέστο. Παράδειγμα  «Το κλαμπ» από τη Χιλή. Ετερο παράδειγμα μια ιστορία με γκέι από  την Ταυλάνδη. Παράδειγμα  η  τελευταία σκηνοθεσία του Πίτερ Γκρίναγουέι με τίτλο  «Ο  Αιζενστάιν στο  Γκουαναχάτο».  Οπου ούτε λίγο ούτε πολύ, ο  άγγλος  Γκρίναγουει  ισχυρίζεται  ότι ο  Σεργκέι Αιζενστάιν, το καμάρι  της  σοβιετικής, επαναστατικής κινηματογραφίας,  προστατευόμενος του Στάλιν, ο  σκηνοθέτης του «Ποτέμκιν» και του  «Ιβάν του τρομερού»  είχε συνάψει ερωτική,  σεξουαλική  σχέση με  μεξικανό δάσκαλο, στην  διάρκεια των γυρισμάτων της  θρυλικής  ταινίας του «Que Viva Mexico» (προς το τέλος της δεκαετίας του  ’20)

Η ΝΑΤΑΛΙ  ΠΟΡΤΜΑΝ ΜΕ BODYGUARD


Στο μεταξύ πλήθος stars του  διεθνούς- και ιδιαίτερα του αμερικανικού-στερεώματος σουλατσάρουν  στο red  carpet και  στα πιο ακριβά και  χλιδάτα βερολινέζικα  στέκια:

Πολ Ντάνο, Τζον Κιούζακ, Τζέιμς Φράνκο (με δύο  ταινίες, η  δεύτερη με σκηνοθέτη τον Βιμ Βέντερς),  Ρέιτσελ ΜακΑνταμς, Σάρλοτ Γκένσμπουργκ, Οουεν Ουίλσον,  Ρόμπερτ Πάτινσον και πολλοί άλλοι

Οι απαιτήσεις  τους «λογικές» Δηλαδή τα καλύτερα.  Η πιο απαιτητική  εξ όλων  αυτών  είναι η Νάταλι Πόρτμαν. Πρωταγωνίστρια της  τελευταίας χαοτικής «αρλούμπας»  του Τέρενς Μάλικ  «Prince of Cups»

Ούτε λίγο ούτε  πολύ  η  μις Πόρτμαν απαίτησε από  τον Ντίτερ Κόσλικ, το αφεντικό της Μπερλινάλε, να της προμηθεύσει   Bodyguard   Ισραηλινής καταγωγής! Σαν   να του έλεγε «αλλιώτικα δεν έρχομαι». Θέλεις Πόρτμαν;  Δώσε  bodyguard!

Μα γιατί;  Λέγεται  ότι αναφώνησε ο  χερ Κόσλικ. «Εχετε  λάβει απειλητικά τηλεφωνήματα;»  Η  μις Πόρτμαν (34 σήμερα  γεννημένη  στην Ιερουσαλήμ και   το 2011  βραβευμένη με Οσκαρ  για τον «Μαύρο κύκνο»)  αρνήθηκε κάτι  τέτοιο. Και απάντησε «καλού κακού»

Ο  Κόσλικ ενοχλήθηκε φυσικά αλλά δεν  το έδειξε. Ενοχλήθηκε  γιατί το εξέλαβε  ως υπενθύμιση της  «εξαέρωσης»  εκατομμυρίων  εβραίων από τον Χίτλερ. Τουτέστιν φίλοι   φίλοι αλλά να μην ξεχνιόμαστε!