Μετά τον «Βυσσινόκηπο» το 2015 και μια σκηνική ανατομία της τρίτης πράξης των «Τριών Αδελφών» από τον Daniel Fish το 2016, η σκηνή της «Στέγης» παρουσιάζει για τρίτη φορά και κάνει το ποδαρικό για το νέο έτος με έργο του Άντον Τσέχοφ
Σπύρος Ιωάννου
Την Θεατρική περίοδο 1981-1982 ήταν η πρώτη παραγωγή των «Τριών Αδελφών» του Άντον Τσέχοφ στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου.
Το Ρωσικό θεατρικό έργο του 1901 υπηρέτησε στη σκηνή τότε ο Μηνάς Χατζησάββας ως ο λοχαγός Σολιόνυ και ο Γιώργος Παρτσαλάκης ως ο Αντρέι Πραζόρωφ, υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση του Μιχάλη Κακογιάννη στη μετάφραση του έργου από τον Γιώργο Σεβαστίκογλου.
Φέτος οι «Τρεις Αδελφές» ανοίγουν για το νέο έτος την σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση –με διάρκεια από τις 16 έως τις 27 Ιανουαρίου.
Είναι η τρίτη φορά που η Στέγη παρουσιάζει έργο του Άντον Τσέχοφ. Η πρώτη ήταν το 2015 με τον «Βυσσινόκηπο» σε σκηνοθεσία του Νίκου Καραθάνου, ενώ το 2016 παρουσιάστηκε το “Who Left this Fork Here” του Daniel Fish στο πλαίσιο του φεστιβάλ Made in USA, μια καλωδιωμένη σκηνική ανατομία της τρίτης πράξης των «Τριών Αδερφών».
Καθοδηγητής του εγχειρήματος και της διανομής των 13 ηθοποιών της παράστασης είναι ο σκηνοθέτης Δημήτρης Ξανθόπουλος –ο οποίος έχει μερίδιο και στην ευθύνη της μετάφρασης μαζί με τον Αλέξη Καλοφωλιά.
Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι ο Δημήτρης Ξανθόπουλος ανεβάζει τις «Τρεις Αδερφές» δέκα χρόνια μετά τον «Γλάρο» του Τσέχοφ, το έργο με το οποίο πήρε το βάπτισμα του πυρός ως σκηνοθέτης.
Κλείσιμο
Από την ιστοσελίδα της Στέγης αντλώ τα λόγια από την επερχόμενη εκτέλεση της παράστασης και τα παραθέτω εδώ: «Ξεχάστε τη Μόσχα και την προεπαναστατική Ρωσία. Ο Δημήτρης Ξανθόπουλος ανεβάζει τις «Τρεις Αδερφές» (1901) με την πίστη ότι όλοι οι τόποι και όλες οι εποχές βρίσκονται πάνω σε ένα ρήγμα, σε μια κατάσταση διαρκούς αναταραχής. Διατηρεί, ωστόσο, το στρατιωτικό περιβάλλον της επαρχιακής κωμόπολης στο οποίο έχουν εγκλωβιστεί οι τρεις κόρες και ο μοναχογιός ενός νεκρού πια στρατηγού. Όλοι τους έχουν τον διακαή πόθο να επιστρέψουν στην εξιδανικευμένη πόλη των παιδικών τους χρόνων. Αδυνατούν, όμως, να κάνουν κάτι για αυτό.
Όπως επισημαίνει ο σκηνοθέτης: «Βαλτώνουν στη φαντασίωση κάποιας “ζωής” σε κάποια “Μόσχα”. Παγιδευμένοι στον εαυτό τους, χάνουν την επαφή με την πραγματικότητα. Έξω από τους τοίχους του σπιτιού τους, συντρίβονται. Αυτή η αναμέτρηση με το έξω γίνεται το κέντρο της παράστασης. Αυτή η αναμέτρηση είναι και η ιστορία του καθενός μας. Η αγωνία να βρούμε τη θέση μας σε έναν κόσμο στον οποίο ήρθαμε ξαφνικά, χωρίς λόγο και αιτία.»
