Το ελληνικό ντοκιμαντέρ στις «Νύχτες Πρεμιέρας»

Το φετινό πρόγραμμα περιλαμβάνει 5 ντοκιμαντέρ Αναζητώντας τον Καζαντζάκη / In Search of Kazantzakis (20/9/18, 18:00, Δαναός 1), Σόπι - Μια Ημέρα Ακόμη / Sopi - A Day In (20/9/18, 19:00, Δαναός 2), Η Φωνή του Αντώνη / Antonis' Voice (20/9, 21:00, Δαναός 2), Στο Σώμα της / Across Her Body (21/9/18, 19:00, Δαναός 2) και Melan*Cholia (28/9/18, 19:00, Δαναός 2).

Ο 37χρονος Αλέξανδρος Σκούρας, το 2016, τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερου σεναρίου στο ίδιο φεστιβάλ με την ταινία του «Κύβος». Φέτος συμμετέχει με το έργο «Αναζητώντας τον Καζαντζάκη». «Ένα ντοκιμαντέρ-οδοιπορικό στους τόπους που έζησε, εμπνεύστηκε και δημιούργησε ο Νίκος Καζαντζάκης. Από την Κρήτη στην Αντίμπ, το Μπόζι Νταρ της Τσεχίας, την Ασίζη στην Ιταλία, τη Μάνη και την Αίγινα, χαράσσεται μια διαδρομή και σκιαγραφείται το δυναμικό πορτρέτο ενός καλλιτέχνη που η εποχή μας δεν σταματά να ανακαλύπτει».

Ο Χρήστος Πυθαράς, το 2016 συμμετείχε στο Φεστιβάλ με την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του με τίτλο «Ευτυχία». Φέτος η συμμετοχή του αφορά την ταινία «Σόπι - Μια Ημέρα Ακόμη». Στο σχετικό ενημερωτικό σημείωμα διαβάζω τα εξής: «Με αφορμή και αφηγηματικό όχημα την περίοδο του τρύγου, ο Χρήστος Πυθαράς επισκέπτεται το Σόπι, το χωριό των νεανικών του καλοκαιριών, εκεί κινηματογραφεί τους απίθανους ανθρώπους του κι αποτυπώνει ένα απρόσμενο, σχεδόν ιμπρεσιονιστικό 24ωρο μιας αλλιώτικης, ίσως φθίνουσας, Ελλάδας, γεμάτης χιούμορ, ζέση, λιτότητα και γοητεία ζωής».

Ο 43χρονος Χρήστος Καπάτος στο έργο του «Η Φωνή του Αντώνη», αφηγείται κινηματογραφικά την ιστορία του πατέρα του. Συνοπτικά αφήνω εδώ την ιστορία: «Το 2011, μετά από ένα πολύ σοβαρό ατύχημα που παραλίγο να του στοιχίσει τη ζωή, ο Χρήστος Καπάτος μετακομίζει με τους γονείς του και ξεκινά να κινηματογραφεί τη νέα του ζωή. Την ίδια περίοδο, ο πατέρας του, Αντώνης, αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα ομιλίας, λόγω μιας σειράς εγκεφαλικών επεισοδίων. Σαν το πιο οικείο, το πιο ανθρώπινο σινεμά-βεριτέ, εκεί που ο δημιουργός γίνεται ένα με το αντικείμενο της αφήγησής του, παραδίδει την φωνή του πατέρα του, Αντώνη, τη φωνή ενός μέσου ελληνικού σπιτιού».

Ο Ζαχαρίας Μαυροειδής στο έργο του «Στο Σώμα της», εναποθέτει «Τρία σώματα: το άχραντο της Παναγίας, το φθαρτό της Σαντορινιάς Γυναίκας και το εγκαταλελειμμένο της Σαντορίνης, που δεν είναι πια αγροτική όσο κάποτε. Ο σκηνοθέτης κοιτάζει νοσταλγικά το απομεινάρια μιας μέρας, τον χρόνο που αμετάκλητα περνά και ανασυνθέτει μια εικόνα Ελλάδας που στις αναλαμπές του παρελθόντος εξακολουθεί το υποσιτιζόμενο παρόν της». Η ιστορία έχει ως εξής: «Κάθε χρόνο, στις 31 Ιουλίου, η κυρία Ειρήνη και οι εναπομείναντες «δεκαπεντάριδες» και «δεκαπεντίστρες» επιστρέφουν στα κελιά της Μονής της Κοίμησης, στο νότιο άκρο της Θηρασιάς. Επί δύο εβδομάδες προσεύχονται υπέρ αναπαύσεως των αγαπημένων το πρωί και της υγείας των ζώντων το απόγευμα, ενώ παράλληλα προετοιμάζουν τη Μονή για την γιορτή του Δεκαπενταύγουστου. Στο ενδιάμεσο αναπολούν το παρελθόν αγναντεύοντας την τουριστική κίνηση στον κόλπο της Σαντορίνης».

Η Αριάδνη Κουτσάφτη δημιούργησε ένα «ντοκιμαντέρ που πραγματεύεται ένα θέμα επίκαιρο στην Ελλάδα των χρόνων της οικονομικής κρίσης (2009 - 2018): την κατάθλιψη – μελαγχολία, τη «μέλανα χολή» σύμφωνα με τον Ιπποκράτη. Ασθενείς κάθε ηλικίας περιγράφουν τα προσωπικά τους βιώματα, δίνοντας πρόσωπο στην αφηρημένη έννοια της Μελαγχολίας» στο έργο της «Melan*Cholia».