Ένας θρύλος της φωτογραφίας μόδας

Ο Ρίτσαρτν γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη ενώ η επαγγελματική του σταδιοδρομία ως φωτογράφος ξεκίνησε στο τμήμα φωτογραφίας του Εμπορικού Ναυτικού των ΗΠΑ ενώ το ενδιαφέρον του για τη φωτογραφία ξεκίνησε στα δώδεκά του. Σημαντικός σταθμός στην εκπαίδευσή του ήταν η παρακολούθηση μαθημάτων φωτογραφίας στο Design Laboratory στο New School.

H καριέρα του εκτοξεύθηκε γρήγορα καθώς δούλεψε ως φωτογράφος για το Harper’s Bazaar ενώ στη συνέχεια εργάστηκε στο Vogue μέχρι το 1988. Τέσσερα χρόνια αργότερα, ανέλαβε καθήκοντα επικεφαλής φωτογράφου στο The New Yorker.

Ο Ρίτσαρντ Άβεντον (1923–2004) είναι ένας από τους πιο σημαντικούς φωτογράφους μόδας του 20ού αιώνα, ήταν ένα από τους τυχερούς της δουλείας του μιας και όντας ακόμα εν ζωή είδε την δουλεία του να αναγνωρίζεται και την καριέρα του να απογειώνεται. Ξεκίνησε να εργάζεται ως φωτογράφος στο Harper's Bazaar το 1945, για να συνεχίσει τελικά στο ανταγωνιστικό περιοδικό Vogue, όπου και παρέμεινε μέχρι το 1988. Το 1992 έγινε ο πρώτος επικεφαλής φωτογράφος στο The New Yorker ως εσωτερικός συνεργάτης του περιοδικού. Το 1967-8 φωτογραφίζει τους Beatles δημιουργώντας μία από τις πιο χαρακτηριστικές ροκ αφίσες όλων των εποχών. Επίσης, η Μέριλυν Μονρόε, ο Ντουίν Αϊζενχάουζερ, ο Άντυ Γουόρχολ και ο Έζρα Πάουντ ήταν κάποια από τα διάσημα “θύματα” του φακού του. Το 1982, αναλαμβάνει τη διαφημιστική καμπάνια για την Christian Dior.



Ωστόσο, πέρα από τις διάσημες προσωπικότητες, ο Ρίτσαρντ αιχμαλώτιζε και καθημερινούς ανθρώπους. Απόδειξη του ενδιαφέροντός του για τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας ήταν το έργο-βιβλίο του “In the American West” όπου μπορεί κανείς να δει φωτογραφίες ανθρακορύχων, ανέργων, εφήβων και εργατών της δυτικής Αμερικής, για το οποίο ο Ρίτσαρντ δέχτηκε σφοδρή κριτική για την παρουσίαση αυτής της εικόνας της Αμερικής. H πρώτη φορά που ο Ρίτσαρντ φωτογραφίζει καθημερινές σκιές της Νέας Υόρκης ήταν το 1949 ύστερα από πρόταση που δέχτηκε από το περιοδικό Life. Έχοντας την αίσθηση της παραβίασης της ιδιωτικής ζωής των ανθρώπων, επιστρέφει τα χρήματα που έλαβε για τη δουλειά του πριν τη δημοσίευση του φωτογραφικού του έργου και κρατάει στο αρχείο του τις φωτογραφίες. Τέσσερις δεκαετίες αργότερα, δημιουργεί μία από τις πιο διάσημες σειρές φωτογραφίας με καθημερινούς ανθρώπους του Τέξας, συμπεριλαμβάνοντας έναν αγρότη, μια σερβιτόρα και έναν υπόδικο.

Επίσης, ανάμεσα στα έργα του συμπεριλαμβάνεται και η κάλυψη των προεδρικών εκλογών του 1976 καθώς και η πτώση του τείχους του Βερολίνου.

H συμβολή του στην ανάπτυξη του τομέα της φωτογραφίας μόδας ήταν πολύτιμη. Εκτός από το γεγονός ότι το όνομά του είναι ορόσημο με τη φωτογραφία μόδας στην Αμερική, τόσο ο ίδιος όσο και το έργο έχουν τιμηθεί τόσο κατά το βίο του όσο και ύστερα από το θάνατό του. Συγκεκριμένα, του απονεμήθηκε το βραβείο Master of Photography από το ICP ένώ έργο του εκτίθεται στο ΜoMa, στο Smithsonian και στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης καθώς και σε άλλα ιδρύματα στον κόσμο. Μάλιστα, στην ταινία Funny Face παρουσιάζονται οι εμπειρίες του ως φωτογράφος.