Αστικά ενσταντανέ…

Διηγήματα, 11 τον αριθμό συγκροτούν υπό τον γενικό τίτλο Επιλεγμένα Είδη την δεύτερη έξοδο της Ειρήνης Μαργαρίτη στην λογοτεχνική σκηνή. Και η Ειρήνη που γνωρίζει καλά από σκηνή ξέρει και το τι θα πει έξοδος… Η συγγραφέας που σπούδασε θέατρο και έχει δουλέψει ως ηθοποιός και σκηνοθέτης δεν είναι ποτέ ένας προβλέψιμος άνθρωπος όπως ακριβώς και οι παραστάσεις που στήνει σε χώρους μη συμβατικούς. Φέτος για παράδειγμα η Ειρήνη Μαργαρίτη στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του Φεστιβάλ Αθηνών κατέβηκε στον Πειραιά σε ένα πρόγραμμα με το Δημοτικό Θέατρο της πόλης και με γενικό τίτλος «Οι Πειραιώτες ανοίγουν τα σπίτια τους». Εκείνη οργάνωσε και επιμελήθηκε 3 επισκέψεις σε ισάριθμα σπίτια – στην Νίκαια, στην Γρηγορίου Λαμπράκη και στην Πειραιώς. 

Η πρώτη επίσκεψη έγινε σε ένα σπίτι στην Νίκαια -«Μια φορά κι έναν αλλιώτικο καιρό…»- όπου η ποιήτρια και λογοθεραπεύτρια, Μαρία Κουλούρη, προσκάλεσε τους επισκέπτες σε ένα διαφορετικό παιδικό πάρτυ για όλες τις ηλικίες. Με παραμύθια για πρίγκηπες που παντρεύονται πρίγκηπες, για μικρά αγόρια που θέλουν να ντύνονται σαν κορίτσια και για αυγά που αναρωτιούνται σε τί οικογένεια θα γεννηθούν.

Στην δεύτερη επίσκεψη - «Ιδιαίτερα μαθήματα αρμονίας»- σε ένα σπίτι στην περιοχή της Γρ. Λαμπράκη ο Κώστας Ευστρατίου, ηθοποιός και δάσκαλος μουσικής άνοιξε το σπίτι του και παρέδωσε ένα ανοιχτό μάθημα πιάνου στον μαθητή και φίλο του Μουσταφά από την Αίγυπτο.

Η τρίτη επίσκεψη -«…το σπίτι μας θα έχει διάφανους τοίχους…»- 6 μετανάστες, ο κύριος Arshand, o Wasim, o Qumar, o Yasir, o Rauf και ο Fahim που συγκατοικούν σε ένα σπίτι στα σύνορα Κοκκινιάς- Ρέντη υποδέχτηκαν τους επισκέπτες τους στην αυλή τους, μαγείρεψαν για εκείνους, συζήτησαν για την έννοια του σπιτιού και της πατρίδας, διαβάστηκαν ποιήματα και ακούστηκαν μουσικές από τη χώρα τους, το Πακιστάν, κάτω από τον νυχτερινό ουρανό του Πειραιά.

Στο βιβλίο της, ανάμεσα σε δύο διηγήματα, διαβάζω ένα μικρό κείμενο, που νομίζω δένει με την φετινή της δουλειά στον Πειραιά: « Σε τέσσερις τοίχους που κλεινόμαστε λέμε πολλά. Αλλιώς πώς θα περάσει η ώρα με τους τοίχους. Κλεινόμαστε και φτιάχνουμε ιστορίες. Ιστορίες που υπάρχουν κι άλλες καινούριες. Τις φτιάχνουμε εμείς, λέγοντας τις παλιές. Ιστορίες πάνω σε ιστορίες. Ατελείωτες. Όπως τα σπίτια».

Στο site του εκδοτικού οίκου -Μελάνι- βρίσκω το εξής κείμενο για το βιβλίο της Ειρήνης: «Oι σύντομες ιστορίες της Ειρήνης Μαργαρίτη αποδελτιώνουν ασήμαντα περιστατικά της καθημερινότητας που αντικατοπτρίζουν τις σημαντικές συναισθηματικές μεταπτώσεις των ηρώων τους. Καταγράφοντας αυτά τα στιγμιότυπα, η συγγραφέας αποτυπώνει την ατμόσφαιρα του σύγχρονου κοινωνικοπολιτικού γίγνεσθαι, απαντώντας στην ανάγκη κάθε εποχής να επαναπροσδιορίζει τις προσωπικές ιστορίες με βάση το πλαίσιο μέσα στο οποίο αυτές διαδραματίζονται».