Ένα παιδί στον κόσμο των μεγάλων

Μέχρι σήμερα την Κατερίνα Χατζηκυριάκου τη γνώριζα σαν ηθοποιό. Μία νέα ταλαντούχα ηθοποιό, που δεν σταματά να ψάχνεται και να προσπαθεί να κάνει θέατρο με τους δικούς της όρους. Αυτό που δεν ήξερα είναι ότι, εκτός από το υποκριτικό ταλέντο, κρύβει κι ένα ακόμα, αυτό της συγγραφής.

Το πρώτο βιβλίο της Κατερίνας μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Σοκόλη και έχει τίτλο «Κάποτε μαζί με τον απόντα». Πρόκειται για ένα ποιητικό παραμύθι για μεγάλους, που διαρθρώνεται μέσα από 24 αυτοτελείς ιστορίες από τη ζωή ενός παιδιού στον κόσμο των μεγάλων. Ενός παιδιού που μεγαλώνει μέσα από τις απώλειες των γύρω του και συναντιέται για πρώτη φορά με την ανιδιοτελή αγάπη ένα καλοκαίρι, σ’ ένα νησί…



«Το καλοκαίρι ταξίδεψα πολύ», μου λέει η Κατερίνα όταν τη ρωτάω τι ήταν αυτό που την ώθησε να γράψει αυτό το βιβλίο. «Είχα την ανάγκη να επαναπροσδιορίσω κάποια πράγματα, να τα συζητήσω με τον εαυτό μου, να τα βάλω στη βαλίτσα μου και να φύγω. Και έφυγα. Ερωτεύτηκα τα πάντα γύρω μου. Έμενα σε σπίτια φίλων που με αγάπη μου άνοιξαν την πόρτα τους. Γνώρισα λίγους ανθρώπους, λίγους και καλούς. Ίσως τους κατάλληλους για να εμπνευστώ και να “προχωρήσω”. Τελευταίος προορισμός ήταν τα Χανιά, η πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα.

»Ο φίλος μου Δημήτρης Αστερίου, που έκανε την εικονογράφηση του βιβλίου, μου είχε δώσει κλειδιά του σπιτιού του κι έμενα εκεί μόνη μου. Δεν έβγαινα σχεδόν καθόλου έξω. Ζούσα σε ένα σπίτι γεμάτο πίνακες και συναισθήματα, πάνω σε έναν δρόμο που με τα χρόνια ερήμωσε, δίπλα στη θάλασσα. Παλιά ο δρόμος αυτός ήταν γεμάτος μπαρ, τώρα πια έχει μόνο ενοικιαστήρια στις τζαμαρίες. Εκεί μεγάλωσα, εκεί για κάποιο λόγο ξαναβρέθηκα. Δεν αντιστεκόμουν στα συναισθήματα μου, τα αποδεχόμουν και έγραφα το βιβλίο μου. Εκεί το τελείωσα, μετά ταξίδεψα στο νησί που το ξεκίνησα για να το “υπογράψω”».



Την ερχόμενη Τρίτη, 1η Δεκεμβρίου, στις 8 μ.μ. η Κατερίνα θα παρουσιάσει το «Κάποτε μαζί με τον απόντα» στο θέατρο Πόλη. Μαζί της οι ηθοποιοί Δάνης Κατρανίδης και Παναγιώτα Βλαντή να διαβάζουν αποσπάσματα από το βιβλίο. Ένα τέτοιο απόσπασμα κρατήσαμε κι εμείς για το τέλος. Έτσι για να πάρετε μια μικρή γεύση από το ταξίδι που μας καλεί να κάνουμε η Κατερίνα μέσα από τα μάτια ενός παιδιού…

«Έχω έναν φίλο, τον Τομ.
Έφτιαξε έναν γυάλινο κόσμο για να επιβιώσει.
Έγινε ένας μικρός γελωτοποιός.
Έφυγε από το σπίτι του και πήγε στο φεγγάρι.
Φεύγοντας, έσβησε ακόμα και τα κεριά στο σπίτι.
Τα κατάφερε.
Από τότε ο κόσμος του φωτίζεται μόνο από αστραπές.
Αστραπές πάνω σε γυαλί. Τέλειο;
Πρέπει να φύγω.
Είμαι ένας γελωτοποιός»
του είπε και σκούπισε τα μάτια του...