Οι σταθμοί του Κωνσταντίνου Ρήγου

Με τον Κωνσταντίνο Ρήγο βρισκόμαστε συχνά και αυτό όχι επειδή κάνουμε στενή παρέα, αλλά διότι δημιουργεί συνεχώς κάτι νέο, είτε πρόκειται για χοροθέατρο είτε παράσταση είτε κάτι άλλο. Είναι, με λίγα λόγια, ένας από τους πιο δραστήριους ανθρώπους των τεχνών που τυχαίνει να γνωρίζω. Αφορμή, λοιπόν, γι' αυτή τη συνάντησή μας στάθηκε η παρουσίαση της παράστασης «Ντυμένοι γυμνοί» στα Σφαγεία της Θεσσαλονίκης στις 2, 3 και 4 Οκτωβρίου, αλλά και η συμπλήρωση 25 ετών από την ίδρυση της ομάδας Οκτάνα. Μεσημέρι κοντά στην Καπνικαρέα, τον βρίσκω στη διάρκεια ενός σύντομου διαλείμματος της προετοιμασίας για μια εκδήλωση την οποία επιμελείται.



Δεν χρειαζόταν να μου υπενθυμίσει ότι βρίσκεται υπ' ατμόν και πως ο χρόνος μας είναι λίγο περιορισμένος. Αντιθέτως, θα μου προκαλούσε εντύπωση αν ήταν χαλαρός χωρίς τίποτα άλλο στο μυαλό του. Γι' αυτό τον ρωτάω αμέσως για την εντυπωσιακή παράσταση που είχε ανέβει πριν από πέντε χρόνια στην Αθήνα και η οποία τώρα ταξιδεύει στην Θεσσαλονίκη. «Είναι μια από τις αγαπημένες μου δουλειές, την έχω παρουσιάσει σε πολλές πόλεις του εξωτερικού και την έχουν αγκαλιάσει και το κοινό και οι κριτικοί», μου λέει. «Την είχε επιλέξει και ο Γιαν Φαμπρ για την πλατφόρμα της Λιουμπλιάνα λέγοντας ότι δημιούργησα μια performance 'με απλό και διάφανο κόνσεπτ'. Τώρα χαίρομαι που μπορώ να τη δείξω στην Θεσσαλονίκη, κάτι που ήθελα να κάνω από καιρό». Στη συνέχεια (και ενώ έχει απαντήσει πολύ λακωνικά σε ένα τηλεφώνημα) η κουβέντα μας εστιάζει στα 25 χρόνια της πορείας του στον χώρο, αλλά και στην ομάδα Οκτάνα, το δημιουργικό όχημα με το οποίο έχει ταυτιστεί. «Ναι, είμαι ταυτισμένος με την Οκτάνα, την οποία έφτιαξα ώστε να μπορώ να δημιουργώ», συνεχίζει.

Θέλω να μάθω αν σήμερα, κοιτάζοντας πίσω σε όλη αυτή την διαδρομή του, θα άλλαζε κάτι. «Εκείνο που ίσως θα άλλαζα θα ήταν ο τρόπος που έχτισα την προσωπική μου εικόνα απέναντι στο κοινό», απαντά. «Βασικά, θα έπρεπε να θέλω να αλλάξω κάτι, παρόλο που δεν το έκανα. Θα ήθελα ίσως, για παράδειγμα, να μην είμαι τόσο extreme ώστε να εγείρω αντιδράσεις. Δεν έχω 'αγιάσει' τον εαυτό μου, δεν έχω δημιουργήσει συνθήκες για να γίνω 'σοφός' της τέχνης». Πιστεύει ότι υπάρχουν «σοφοί» στην τέχνη; «Όχι, δεν πιστεύω ότι υπάρχουν. Πιστεύω ωστόσο ότι υπάρχει σοφία στη δημιουργία. Είναι κάτι που γίνεται μάλλον τυχαία, χωρίς κάποια διευκρίνιση. Δεν γίνεται συνειδητά».

Του ζητάω να ξεχωρίσει μερικές χαρακτηριστικές στιγμές στην 25χρονη καριέρα του και αρχίζει λέγοντας ότι το '95, η παράσταση «Δάφνις και Χλόη» σημάδεψε την μεγάλη εκκίνηση της ομάδας. Αργότερα, το 2000, όπως λέει η «Τρελή Ευτυχία» άλλαξε τον τρόπο σκέψης του, τη διαδικασία και τον τρόπο δημιουργίας του. «Ένας άλλος 'σταθμός' ήταν το 2005, ο 'Ταξιδιώτης του Χειμώνα' στο χοροθέατρο του ΚΘΒΕ, που συνδυάζεται με την περίοδο που ήμουν εκεί και που θεωρώ ως μια 'χρυσή' περίοδο για τη δημιουργία, τον χορό κι εμένα». Στη συνέχεια μιλάει για «φλασιές, στιγμές προβών που είχαν επιτυχία ή όχι, όπως, για παράδειγμα, στη 'Λίμνη των Κύκνων', όταν οι χορευτές έκλαιγαν από την κούραση και την πίεση. Στην Όπερα της Τιφλίδας, καθώς ανεβαινε η αυλαία είδα ένα λαμπερό θέατρο να σκοτεινιάζει και μετά από λίγο οι θεατές να χειροκροτούν με ενθουσιασμό. Ήταν η πρώτη παράσταση μοντέρνου χορού στη Γεωργία και η πρώτη φορά που είχε εμφανιστεί γυμνός χορευτής στην Όπερα».



Οι αναμνήσεις του Κωνσταντίνου συνεχίζουν το ταξίδι τους μέχρι την Όπερα του Καΐρου, με την παράσταση «Ωραία Κοιμωμένη», όπου λίγο μετά την έναρξη της παράστασης οι άντρες θεατές έβγαζαν έξω από τα θεωρεία τις γυναίκες τους ώστε να μη βλέπουν τους γυμνούς χορευτές. «Κάτι άλλο που δεν ξεχνώ ήταν όταν πήγαμε με τη 'Λίμνη των Κύκνων' στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας και το κοινό αντιδρούσε όπως εμείς στη διάρκεια της προετοιμασίας, δηλαδή με χιούμορ. Σε μια στιγμή ήταν τόσα τα γέλια ώστε αρχίσαμε να γελάμε κι εμείς νευρικά! Θεωρώ, λοιπόν, όλη αυτή την περίοδο για μένα, συγκλονιστική. Είμαι τυχερός που ενώ άρχισα χωρίς προοπτική μου αρέσει η συνέχεια, όσα έζησα, πράγματα ακόμα και δύσκολα που όμως με ευχαριστούν».

Για το θέατρο, μου λέει ότι «ξεκίνησε περισσότερο από οικονομική ανάγκη, αλλά πως τελικά έβγαλε από μέσα του όσα ήδη προϋπήρχαν. «Ναι, ήταν πάντα μέσα μου το θέατρο και έτσι μου ήρθε σαν κάτι φυσικό». Κάπου εκεί ένας βοηθός του έρχεται για να του πει ότι τον χρειάζονται, δίνοντας τέλος στην κουβέντα μας. Μέσα σε δευτερόλεπτα έδινε πάλι οδηγίες για τα πάντα και η γνώριμη εικόνα ενός Κωνσταντίνου Ρήγου που πρέπει να δώσει λύσεις σε χίλια θέματα, επέστρεψε.