Τίνα Μανδηλαρά

Η Έλενα Παπαρίζου ήταν ανέκαθεν ένα κορίτσι που ήξερε να αντέχει: έζησε νωρίς τον σεξισμό όταν βρέθηκε να διαπρέπει φρέσκια και πανέμορφη στη Γιουροβίζιον ανάμεσα σε λυσσασμένους θιασώτες του greek machismo και βγήκε κερδισμένη. Σήμερα, αρκετά χρόνια αργότερα, διατηρώντας τον αυθορμητισμό της και αψηφώντας τους υποτιθέμενους άντρακλες, τους τσάμπα μάγκες που εξισώνουν τα μικροσκοπικά τους μόρια με το διαφορετικό, τόλμησε και πάλι να ποζάρει για το εξώφυλλο γνωστού free press φιλώντας στο στόμα τη μελαμψή τραγουδίστρια Κόρτνει Πάρκερ.

Και όντως δεν θα μπορούσε να υπάρξει ομορφότερο σχόλιο πάνω στην κραταιά ασχήμια, την παθογένεια μιας συντηρητικής κοινωνίας που τρέφεται με αίμα από παρθένες στα τούρκικα σήριαλ και φουσκωμένα μούσκουλα σε άδεια μυαλά. Μετά από τα ρατσιστικά ξεσπάσματα και φαρισαϊκού τύπου διδαχές από ανθρώπους που προσπαθούν μέσα από αναχρονιστικούς κανόνες να κρατήσουν ζωντανό ένα κράτος που ψυχορραγεί, παραδείγματα όπως αυτά της Παπαρίζου δίνουν, κυριολεκτικά, το φιλί της ζωής. Δεν φοβούνται τα ζόμπι του νεοσυντηρητισμού, τους ιδιόρρυθμους και εκκεντρικούς οπαδούς της εκκλησιαστικής σέχτας, τους ρέκτες των θεωριών συνωμοσίας και κυρίως τους ομοφοβικούς εκπροσώπους της εξουσίας. Ξέρουν, άλλωστε, οτι τα φιλιά θα βρούν τρόπο να διαδοθούν και η αγάπη να αντέξει-έτσι έκανε πάντα πέρα από κάθε εξουσία και το φόβο του θανάτου. Ακόμη λοιπόν και αν δεν τους επιτρέπουν τον γάμο και τη συμβίωση κάποια αγόρια θα συνεχίσουν ανά τους αιώνες να αγαπιούνται και κάποιοι άνθρωποι να διαχειρίζονται όπως θέλουν το μοναδικό μέσο αντίστασης- το σώμα τους. Όσο και αν η διοίκηση προσπαθεί με ηλίθιες, μεσαιωνικού τύπου δικαιολογίες-όπως οτι η προβολή των γκέι δεν έχει σχέση με κοινωνικά μηνύματα-να απαγορεύσει την ελευθερία του λόγου και τη ζεστασιά των φιλιών, οι εικόνες θα πολλαπλασιάζονται και θα γίνονται τέχνη, έκφραση, λόγος.

Αυτό έκανε ο Κάφκα μεταμορφώνοντας σε κατσαρίδες τα υποταγμένα από την εξουσία σώματα και ο Ντοστογιέφσκι σε πρίγκιπες τους εξολοθρευμένους από τις τύψεις εσωτερικούς υπερ-ήρωες του. Όπως έγραφε και ο Φουκώ: “το να περνάει η διοικητική μηχανή, με τις αναπόφευκτες εξουσιαστικές της συνέπειες, από έναν υπάλληλο ασήμαντο, μηδαμινό, ηλίθιο, με πιτυρίδα, γελοίο, χαμένο, φτωχό, αδύναμο, όλο αυτό το πράγμα ήταν, ήδη από τον 19ο αιώνα, ένα από τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά των μεγάλων δυτικών γραφειοκρατιών”. Το γκοτέσκο ήταν πάντα ίδιον των γραφειοκρατών και καθώς φαίνεται “από τη φαύλη κυριαρχία μέχρι τη γελοία αυθεντία υπάρχουν πολλοί βαθμοί αναξιοπρεπειας της εξουσίας”. Και δεν το λέει μόνο ο Φουκώ ή δεν το κάνει η Παπαρίζου, το νιώθουμε λίγο ή πολύ όλοι όσοι δεν σκεφτόμαστε με χρώμα, καταγωγή, φύλο και ετεροκανονικές σφραγίδες.