Τίνα Μανδηλαρά

Δεν ξέρω πόσο άνετα μπορεί να νιώθει κανείς σε ένα τοπίο που έχει μοιραστεί ανάμεσα σε καλούς και κακούς, σε οπαδούς της ιδεολογικής καθαρότητας και της πολιτικής ευταξίας. Σε αυτούς που γίνονται καλοί και αγαθοί επειδή υποστηρίζουν το Μνημόνιο και στους αντίπαλους οι οποίοι, κατά τη γνώμη τους, απλώς φιλοσοφούν μετ’ευτελίας.

Ή το αντίθετο: σε όλους όσοι αρκεί να σηκώσουν μια κόκκινη παντιέρα απέναντι στο «καθεστώς της πλουσιοκρατίας», να αφήσουν τα μαλλιά τους λίγο λερά και να πάρουν ένα δύσθυμο ύφος για να θεωρηθούν αυτόχρημα από τους αντιμνημονιακούς περίοπτοι καλλιτέχνες. Προσωπικά με σοκάρει η αυτόχρημα σύνδεση του καλλιτέχνη με τις πολιτικές απόψεις του και η αξιολόγηση του με βάση τα μνημονιακά ή αντιμνημονιακά του αισθήματα. Από πότε η καλλιτεχνική φρόνηση έχει ανάγκη από πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων;

Από την ώρα που είδα τον Γιώργο Κιμούλη να αρθρώνει με το δικό του θεωρητικό λόγο επικίνδυνες λέξεις όπως «καπιταλισμός» και «φορείς της εξουσίας», ήξερα ότι η επίθεση εναντίον του θα είναι ανηλεής. Ότι οι ρέκτες του μνημονιακού καθωσπρεπισμού θα βρεθούν να επικαλούνται το καλλιτεχνικό του έργο ή τα λεκτικά του κτερίσματα για να τον χτυπήσουν για το μοναδικό πράγμα που ενοχλεί πραγματικά: τις πολιτικές του απόψεις. Το ίδιο συνέβη, από το αντίπαλό στρατόπεδο, πριν από μια βδομάδα με την Κική Δημουλά, όταν κάποιοι αντιμνημονιακοί έσπευσαν να τη συνδέσουν με τη «Δεξιά» παράταξη.

Ειδικά στις μέρες μας που η σύγκρουση ανάμεσα σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς τείνει να πάρει διαστάσεις θεωρητικού εμφυλίου, ο Γιώργος Κιμούλης έπεσε χωρίς προστατευτικά στα άγρια σκυλιά χάνοντας κυριολεκτικά το δίκιο του. Τον χαρακτήρισαν επικίνδυνο, τον έστησαν απέναντι, τον λιθοβόλησαν γιατί είπε τη λέξη-ταμπού: «Αριστερά». Ακόμη λοιπόν και αν οι απαντήσεις του Κιμούλη φάνηκαν αμετροεπείς, θαρρώ πως συγχωρούνται από έναν άνθρωπο ο οποίος δικαιούται να αμυνθεί λόγω ιστορίας, ταλέντου και-το κυριότερο-ονόματος.

Ο λόγος του παραμένει θεωρητικά αρματωμένος απέναντι στο λαϊκιστικό πολτό-αλήθεια, γιατί κανέναν δεν ενόχλησαν οι σολοικισμοί του Αρναούτογλου;-και η θέση του στο θέατρο ξεχωριστή. Παρεμπιπτόντως και ας μη θεωρηθεί διαφήμιση, η «Συνέντευξη» του είναι από τις καλύτερες παραστάσεις της χρονιάς με πρωταγωνιστή έναν ξεπεσμένο πολιτικό ρεπόρτερ που βρέθηκε στις σελίδες του λάιφσταιλ ακριβώς επειδή δεν έπαιξε πολιτικό παιχνίδι. Αλοίμονο λοιπόν αν οι καλλιτέχνες για να μιλήσουν, να χρειάζονται πλέον πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων..