Θέμος Αναστασιάδης

Δεν σας κούρασαν τα μισόλογα; Είναι άραγε καλύτερα να το πάρει το ποτάμι και να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους; Ή μήπως θα ’ταν προτιμότερο να συνεχίζουμε να κοροϊδεύουμε ο ένας τον άλλον; Μεταξύ μας, δεν ξέρω τι είναι πιο σωστό για την περίπτωσή μας, γιατί ο ασθενής μπορεί να πάθει κάνα ξαφνικό κακό άμα του τα πουν όλα κατάμουτρα. Βλέπω π.χ. πολλούς να σκίζονται να τελειώσουν όπως-όπως τον Βενιζέλο... λες και θα μας έλυνε όλα τα προβλήματα ο αφανισμός του. Μέχρι και ο Γιώργος Παπανδρέου εμφανίζεται σαν σωτήρας, με βασική πλατφόρμα το «έτσι θα καθαρίσουμε μια και καλή τον Βαγγέλη». Λες και πέρασε καμιά χιλιετία και δεν θυμόμαστε όλοι ότι ο ίδιος ο Ευάγγελος είχε έρθει με τον ταυτόσημο σκοπό να απαλλαγεί το όλον ΠΑΣΟΚ από τον ΓΑΠ! Αν δεν είναι συνεννοημένο μεταξύ τους να παριστάνουν εναλλάξ τον αποδιοπομπαίο τράγο που μεταβάλλεται αίφνης σε εθνικό κεφάλαιο, τότε ψάχνουν απλώς χάννους και τους βρίσκουν.

Είναι γνωστό ότι ο Ευάγγελος Βενιζέλος δεν είναι μεταξύ των δημοφιλέστερων πολιτικών και ακόμη σαφέστερο το ότι βρίσκεται σε εξαιρετικά δυσχερή θέση. Συχνά, δε, κάνει ό,τι μπορεί για να επιβαρύνει περισσότερο τον εαυτό του. Πλην όμως δεν πρέπει κανείς να ξεχνά ότι αυτή τη στιγμή, έτσι όπως τα ’φερε η ζωή, λειτουργεί σαν εθνικό έρμα - και όχι με την έννοια της «σαβούρας», όπως θα σπεύσουν να καταχαρούν οι κακοήθεις. Ακόμη κι αν τον θεωρούν βαρίδι, σταθεροποιεί οριακά διά της παρουσίας του μια κυβέρνηση, που κι αυτή με τη σειρά της κάνει ό,τι μπορεί για να μας σταθεροποιήσει εντός Ευρώπης. Αν κάποιοι θέλουν να δουν να πηγαίνει όλη αυτή η προσπάθεια στράφι μόνο και μόνο για να τιμωρηθεί ο Ευάγγελος, σόρι, αλλά παραείναι ακριβό το τίμημα. Ας σημειωθεί ότι αν το βλέπαμε το θέμα σαν... «ΘΕΜΑ», έτσι στενά, θα ’χαμε κάθε λόγο να θέλουμε να τη φάει ο Βενιζέλος, μια που ο ίδιος ο κύ­ριος υπουργός ξέρει πολύ καλά τι βρόμικα παιχνίδια άφησε να παιχθούν εναντίον μας. Ομως πρέπει να βλέπουμε και λίγο παραπέρα από τη μύτη μας. Να μην κάνουμε τους πονηρούς μια ζωή.

Ο κόσμος άρχισε να διακρίνει ποιοι κάνουν πολύ τους πονηρούς αν κρίνουμε από τις δημοσκοπήσεις όπου ο ΣΥΡΙΖΑ -όχι και τόσο ξαφνικά- έχασε τον πολύ «αέρα νίκης» προτού καν εμφανιστούν τα Ποτάμια και τα σχετικά. Αυτό δεν είναι απαραιτήτως καλό, αφού η «απειλή» μιας αριστεράς ριζοσπαστικής κυβέρνησης στην Ε.Ε. ήταν για κάποιους από τους ευρωπαϊκούς κύκλους κίνητρο για να βοηθήσουν λίγο τον Σαμαρά. Γι’ άλλους όμως ήταν μάλλον μαγική λύση προκειμένου να μας εξωθήσουν γλυκά και «επαναστατικά» εκτός. Πλην όμως και οι μεν και οι δε λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο. Ο ίδιος ο λαός είναι που βάζει PAUSE, που λέμε και στα βίντεο, ένα «κράτει» δηλαδή, και όχι οριστικό STOP, στον Αλέξη Τσίπρα, που κακώς ψάχνει να βρει αν του φταίνε οι δημοσκοπήσεις-παραγγελίες ή τα κόμματα-μιντιακές κατασκευές, όπως δικαιολογούνται τα στελέχη του. Οταν ακόμα δεν έχει λύσει τα θέματά του σχετικά με το πώς θα αντιμετωπίσει το Μνημόνιο, όταν ακούγονται οι πιο απίθανες παλαβομάρες του τύπου ότι θα ξαναπροσλάβει 600.000 κόσμο, που κάνουν ακόμη και συνδικαλιστές να χασκογελούν, και όταν φλερτάρει με τις πιο παρωχημένες μορφές επαναστατικής βίας (διάβαζε «τρομοκρατία»), ποιος αληθινά να τον πάρει στα σοβαρά; Μπερδεύει από μόνος του τους γλουτούς του, όπως συνέβη και με το θέμα της άρσης ασυλίας των βουλευτών της Χρυσής Αυγής, όπου άφησε φίλους και εχθρούς άναυδους! Καλά, στ’ αλήθεια δεν έχουν καταλάβει ακόμα τι ακριβώς συμβαίνει και γιατί με τη Χρυσή Αυγή; Εδώ θυμήθηκαν να κάνουν τους πονηρούς; Ορισμένα πράγματα είναι να γίνουν και θα γίνουν. Το πώς έχει ήδη κριθεί. Τι άλλο θέλουν για να ξυπνήσουν;

Η όλη υπόθεση έχει κάποιες ομοιότητες με τη μυθική πια σύγκρουση Ελλάδας - Τρόικας. Τέσσερα χρόνια τώρα είμαστε στην κόψη του ξυραφιού έως το κάθε Σαββατοκύριακο, υποτίθεται, και μετά το παράλλο, μετά το Πάσχα, μέχρι τον Δεκαπενταύγουστο και πάει λέγοντας.

Ο επαγγελματίας κονφερανσιέ όλων των βολεμένων επαναστατημένων της Υφηλίου, ο ΜΠΟΝΟ, των πάλαι ποτέ εκρηκτικών U2, είπε μια σωστή κουβέντα για την Ιρλανδία: «Η Τρόικα μας ΠΗΔΗΞΕ, αλλά τελικά τα καταφέραμε». Η δική μας στάση, απ’ ό,τι φαίνεται, είναι ότι και μας «πηδάει», όπως το λέει τουλάχιστον ο Μπόνο, και ΔΕΝ τα καταφέρνουμε. ΓΙΑΤΙ αλήθεια; Είναι οι Ιρλανδοί πιο «παθητικοί» από μας, ζήτημα που πλέον δεν άπτεται των οικονομικών αλλά εντάσσεται στον διάλογο των extreme gay - Βερύκιου; Είναι μήπως αυτοί πιο κορόιδα κι εμείς οι πονηροί;

Ε, τότε, πώς τους έδιωξαν, αλλά εμείς τους έχουμε ακόμα καβάλα; Ή μήπως πολύ απλά τα ΔΕΚΑ πράγματα που, καλώς-κακώς, υπό την απειλή λαιμητόμου, κωλονοσκόπησης ή οτιδήποτε άλλου ΤΑ ΕΚΑΝΑΝ, ενώ εμείς όχι; Μήπως η διαφορά έγκειται στο ότι οι Ιρλανδοί όταν συμφωνούν κάτι είναι για να το τελειώνουν μια ώρα αρχύτερα, ενώ εμείς συμφωνούμε έχοντας εξαρχής το σκεπτικό πως θα το παραπέμψουμε στις καλένδες και πόσες αναβολές θα πάρουμε μπας και ΔΕΝ το κάνουμε; Τι είναι στο κάτω-κάτω καλύτερο; Να λες, όπως ο Μπόνο, «μας πήδηξαν αλλά τα καταφέραμε» ή «μας πηδάν-μας πηδάν, αλλά ξαναπάμε γιατί είμαστε παλικάρια και δεν πονάμε»; Συγγνώμη για τη φρασεολογία, αλλά ήταν όροι της ειδησεογραφίας των ημερών. Και τι θα κάνουμε αν η Ε.Ε. μας απαντήσει με το τραγούδι των U2, «With or without you»;

Με δυο κουβέντες, ΠΟΛΥ ΤΟΥΣ ΠΟΝΗΡΟΥΣ ΚΑΝΟΥΜΕ. Ολοι μας. Ξεκινώντας από την αυτοκριτική των ΜΜΕ, που δεν τους φτάνουν όσα τους φορτώνει ο κόσμος, θέλουν να πάρουν και λίγα από τα βάρη των πολιτικών κάνοντας, λέει, κι από ένα κόμμα. (Για μαζευτείτε λίγο - Ποτάμι και πολύ μάς είναι! Αλλο κριτική εκ του ασφαλούς κι άλλο να παίζεις στο έργο!) Πονηροί το παίζουν και οι πολιτικοί που αλλάζοντας βάρδιες (βλέπε Βενιζέλος - Παπανδρέου) νομίζουν ότι θα τη γλιτώσουν οι τεχνοκράτες που πιστεύουν ότι με πιστοποιητικά Τρόικας θα κάνουν διεθνή καριέρα (ούτε για καφέ στη Λαγκάρντ). Επίσης όσοι νομίζουν ότι με τους εισαγγελείς και τις κατασχέσεις μπορεί να λειτουργήσει μια οποιαδήποτε οικονομία, είναι οι πιο επικίνδυνοι πονηροί. όλοι ΜΑΣ κάνουμε ΠΟΛΥ ΤΟΥΣ ΠΟΝΗΡΟΥΣ. Ο καθένας μια μαγκιά, να κατηγορήσει, να την πει στον άλλον, να...  να... και δεν συμμαζεύεται.

Μήπως τελικά, απ’ όλους τους λαούς που μπήκαν σε κρίση, φερθήκαμε πιο άσχετα, πιο ανόητα, πιο υστερικά και πιο αναποτελεσματικά; Εκτός κι αν μας αρέσει το «πηδάτε με κι ας κλαίω», που δεν είπε και ο Μπόνο στον Τσίπρα που του έκανε και κριτική.