Θέμος Αναστασιάδης

* Να κοιτάμε πώς θα βρούμε κάνα δάνειο σε ευρώ, όχι ιδανικό αρχηγό

Αν μας ρώταγαν, θα τους λέγαμε ότι κακώς γίνεται όλη αυτή η συζήτηση για το ποιος (ή... πόσοι) θα είναι αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, πότε θα τον βγάλουν, πότε θα τον βάλουν κ.λπ. κ.λπ. Κανονικά, αν ήμασταν σοβαρός λαός, επί κυβέρνησης Παπαδήμου θα ’πρεπε να ασχολούμαστε με ένα και μοναδικό ζήτημα: πώς θα πετύχει τους στόχους της η κυβέρνηση για να μη χρεοκοπήσουμε, με το λιγότερο δυνατό κόστος για το 30% των Ελλήνων που βρίσκεται ήδη στο όριο της φτώχειας. Ολα τα άλλα θα έπρεπε να περιμένουν ΜΕ ΝΟΜΟ και οι εκλογές να γίνονταν σε κάνα χρόνο. Διότι, αν θες πραγματικά να ’χεις αποτέλεσμα, είναι αδιανόητο τα 2/3 της κυβέρνησης Παπαδήμου -που είναι ΠΑΣΟΚ- να εγκλωβίζονται στον ενδοκομματικό πόλεμο και να μην κάνουν τη δουλειά τους! Δυστυχώς, όμως, τα κόμματα παραμένουν ΑΔΙΟΡΘΩΤΑ κι έτσι φτάσαμε στο... να μιλάμε για τον Γιώργο. Αν θα μείνει, πώς θα κάτσει, πώς θα φύγει, κι άλλα που στον δεδομένο χρονικό και χρηματοοικονομικό μας ορίζοντα μόνο αρνητικά επηρεάζουν την προσπάθεια να μη χρεοκοπήσουμε. Αλλά κατά έναν μαγικό τρόπο δεν ασχολείται κανείς με την ταμπακέρα, σαν να προτιμούν τις στάχτες. Εντάξει, λοιπόν, «πρέπει να μιλήσουμε για τον Γιώργο», παραφράζοντας τον τίτλο επίκαιρης κινηματογραφικής ταινίας για ένα μικρό παιδί, λίγο βίαιο και δύσκολο εξαρχής, το «Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν»: αληθινή ιστορία για το μακελειό που έκανε έφηβος σε αμερικανικό σχολείο. Οι γονείς του δεν πρόσεξαν ποτέ ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, όλο τον δικαιολογούσαν και μετά μάζευαν πτώματα συμμαθητών του. Προς Θεού, δεν κάνουμε κανέναν παραλληλισμό, πέρα από το ότι... δεν του φαινόταν του Παπανδρέου από μικρός ότι θα γινόταν άθελά του ο οικονομικός μακελάρης των Ελλήνων - φτωχών και μικρομεσαίων στρωμάτων.

Ολα αυτά δεν γράφονται με το σκεπτικό ότι ο Γ. Παπανδρέου «κατέστρεψε τη χώρα», όπως λένε πολλοί, αφού είναι δίκαιο να του αναγνωριστεί ότι την παρέλαβε ημιθανή. Ωστόσο, παρά τις εργώδεις προσπάθειές του, από ημιθανή την πήγε σε κώμα, σε κατάσταση «φυτού». Για να βρούμε την πιο επιεική έκφραση: «Απέτυχε να τη σώσει». Και γι’ αυτό άλλωστε παραιτήθηκε από μόνος του δύο φορές από πρωθυπουργός. Αν είχε παραιτηθεί ήδη κι από πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, θα προστάτευε πολύ καλύτερα το όχι αμελητέο πολιτικό κεφάλαιο που του είχε απομείνει. Αυτό κάνουν όσοι πρωθυπουργοί χάνουν στην κάλπη ή εκείνοι που τα παρατάνε πριν από την εκλογική αναμέτρηση, όπως ο Σημίτης ή παλαιότερα ο Εθνάρχης. Οταν παραιτήθηκε άμεσα και έντιμα μέχρι κι ένας Μητσοτάκης, παρότι οι συνθήκες τού επέτρεπαν να συνωμοσιολογήσει στο πολλαπλάσιο, η απόπειρα του Γιώργου Παπανδρέου «να μείνει στα πράγματα» πλήττει πρωτίστως τον ίδιο! Στο κάτω-κάτω, αν ήθελε να μείνει, ας έμενε κανονικός αρχηγός. Εχει όντως το δικαίωμα να κριθεί στις κάλπες. Αλλά να μείνει στα οφίτσια και να κριθεί άλλος από τον λαό, είναι πολύ βολικό για να ’ναι αληθινό. Κι όλοι όσοι τον παρέσυραν κατά καιρούς στην τακτική των «δεύτερων σκέψεων», του κάνουν πολύ χειρότερο κακό απ’ όσους τον υπονομεύουν στα σκοτεινά ή τον πολεμούν ανοιχτά. Αρα είναι η ώρα να κοιτάξει γύρω του και να αναρωτηθεί:  

Καλά, δεν διδάχτηκε τίποτα απ’ όσα του ’καναν οι καλοθελητές και το «περιβάλλον» τόσο καιρό και καταφέρνει κάθε φορά να στρέφει από μόνος του και εναντίον του οποιαδήποτε μεγάλη πολιτική πρωτοβουλία, με τη σημαδιακή τακτική των «δεύτερων σκέ­ψεων» - που όμως πάντα γυρίζουν μπούμερανγκ;

- Ουσιαστικά από μόνος του ο Παπανδρέου πήρε την πρωτοβουλία να πάει και να παραιτηθεί στον Α. Σαμαρά, ζητώντας να κάνουν συγκυβέρνηση. Κι ενώ όλοι επικροτούσαν την πρωτοβουλία, ξαφνικά το γύρισε και παρέμεινε, πάλι από μόνος του, στην εξουσία. Γράφτηκε ότι δεν τον άφησαν οι «δικοί του».

- Επανήλθε και ξαναπαραιτήθηκε μπροστά στο αδιέξοδο της οικονομίας συναινώντας σε διακομματική συγκυβέρνηση. Από μόνος του. Κι ενώ οι περισσότεροι είπαν «μπράβο, ακόμα καλύτερα», αμαύρωσε την πρωτοβουλία του, πάλι από μόνος του, με τις ανεκδιήγητες προτάσεις του περί πρωθυπουργίας Πετσάλνικου και Ελσας Παπαδημητρίου. Ηταν οι «δικοί του». Σκεφτείτε να ’ταν σήμερα αυτοί οι συνομιλητές της Τρόικας αντί του Παπαδήμου.

- Τρίτο και καλύτερο, από μόνος του ο Γ. Παπανδρέου είπε ότι θα κινήσει τις διαδικασίες στο ΠΑΣΟΚ! Ουδείς τον ανάγκασε, ουδείς τον άγχωσε με προθεσμίες. Αυτός τις προσδιόρισε και τώρα έρχονται ξανά οι μοιραίες «δεύτερες σκέψεις» για να μετατρέψουν μια γενναία, παρότι αναγκαία, πρωτοβουλία σε παρωδία που εκθέτει πρωτίστως τον ίδιο. Το «δεν είμαι κολλημένος με την καρέκλα» αρχίζει να θυμίζει το «λεφτά υπάρχουν». Μπας και η καρέκλα κόλλησε πάνω του;

Μήπως, εκτός από τα συμφέροντα απέναντί του, που θέλουν να τον ρίξουν, τον χτυπούν χειρότερα άλλα συμφέροντα γύρω του, τα οποία θέλουν να μείνει στην καρέκλα για να τον «εξαργυρώνουν» πολιτικά -και όχι μόνο- μέχρι την τελευταία στιγμή;

Ειλικρινά όμως... Πρέπει να μιλήσουμε για τον Γιώργο; Είναι μάλλον πια αργά τόσο γι’ αυτόν -σίγουρα- όσο και για μας.