Θάνος Παπαδόπουλος

Όσον αφορά τα τυραννικά και δικτατορικά καθεστώτα, αυτά πάντα βάσιζαν τη δύναμη και την επιρροή τους στο λαϊκισμό. Η Αριστερά παντού υποχωρεί για χάρη της Δεξιάς και της ακροδεξιάς. Επειδή η Αριστερά έχει χάσει εδώ και χρόνια τον προσανατολισμό και την αξιοπιστία της όσον αφορά την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων. Ο κρατισμός της Αριστεράς τη σκοτώνει επειδή τον συνδυάζει με τον συνδικαλιστικό κορπορατιβισμό, δηλαδή τον συνδικαλιστικό συντεχνιασμό των μεσαίων στρωμάτων και των στρωμάτων των διανοούμενων. 

Οι ΗΠΑ εγκαταλείπουν την παγκοσμιοποίηση για χάρη του προστατευτισμού (Τραμπ). Η Ευρώπη ταλαιπωρείται από τους εθνικισμούς και βρίσκεται σε τρικυμία επειδή οι λαοί των χωρών της και οι εργαζόμενες τάξεις δεν αντιλαμβάνονται ότι είναι η μοναδική προστασία τους απέναντι στην επίθεση των πολυεθνικών και των καρτέλ. Οι πολιτικοί του κομματικού σωλήνα σαν κουτοπόνηροι Βαλκάνιοι χωριάτες επιρρίπτουν τις ευθύνες των δικών τους λαθών και εγκλημάτων στην άφωνη Ευρωπαϊκή Ένωση και Ευρωζώνη.   

Ο 21ος αιώνας θα είναι ασιατικός. Το έχουμε γράψει ήδη από το 2000. Όπως ο 20ος αιώνας ήταν αμερικανικός κι ο 19ος βρετανικός. Η Ασία έχει έκταση 43,8 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα, καταλαμβάνει το 30% της ξηράς του πλανήτη και τρέφει πάνω από 4,5 δισεκατομμύρια ανθρώπους από τα συνολικά 7,5 δισεκατομμύρια της Γης. Η Σιβηρία η μεγάλη ενδοχώρα της Ασίας, διαθέτει άπειρους πλουτοπαραγωγικούς πόρους: πετρέλαιο, φυσικό αέριο, μεταλλεύματα και κάθε χρόνο παράγει το διπλάσιο νερό απ’ όσο χρειάζεται όλος ο κόσμος. 

Ατμομηχανή στην ανάπτυξη της Ασίας είναι η Κίνα, που μέσα σε τριάντα χρόνια από υποανάπτυκτη χώρα έγινε η μεγαλύτερη οικονομική δύναμη του κόσμου. Το σύμφωνο της Σαγκάης όπου συμμετέχουν η Κίνα, η Ρωσία, τα κράτη της κεντρικής Ασίας κι ως παρατηρητής η Ινδία, εύκολα θα μπορούσε να εξελιχθεί στο πλαίσιο που θα ενοποιεί τον οικονομικό χώρο της Ασίας. Η Κίνα, η Ινδία και το Βιετνάμ είναι οι ταχύτερα αναπτυσσόμενες χώρες του κόσμου, με μέση ετήσια αύξηση του ΑΕΠ πάνω από 6,5% για χρόνια, εκμεταλλευόμενες κεφάλαια και τεχνολογία από το εξωτερικό. 

Η Κίνα έχει ήδη εξαγγείλει το δόγμα της για τις επενδύσεις στο εξωτερικό. Επενδύει κυρίως σε υποδομές, δηλαδή σε λιμάνια, σιδηροδρόμους, αεροδρόμια, ενέργεια, τεχνολογία ρομποτική, κλπ. Αυτή η πολιτική υπερβαίνει τον ιμπεριαλισμό των πολυεθνικών και των καρτέλ. Διαμορφώνει μόνιμους ή έστω μακροχρόνιους δεσμούς με τις οικονομίες των χωρών που επενδύει, ενώ ταυτόχρονα ενοποιεί οικουμενικούς χώρους πολλών κρατών. 

Το πιο εντυπωσιακό παράδειγμα αυτής της πολιτικής είναι οι δρόμοι του μεταξιού και το πρόγραμμα OBOR (μια Ζώνη, ένας Δρόμος) όπου θα επενδυθούν 5 τρισ. δολάρια για την ανάπτυξη 64 χωρών σε τρεις ηπείρους: Ασία, Αφρική, Ευρώπη, με πληθυσμό 3 δισεκατομμύρια ανθρώπους. 

Ήδη λιμάνια και σιδηρόδρομοι στο Πακιστάν, στη Βομβάη της Ινδίας και στο Τζιμπουτί της ανατολικής Αφρικής απορροφούν δισεκατομμύρια δολάρια για την ενοποίηση της νότιας Ασίας, της Ινδίας και της κεντρικής Αφρικής. Φέτος το πρόγραμμα συμπλήρωσε στις 15 Δεκεμβρίου τον πρώτο χρόνο εφαρμογής του. 

Απέναντι σ΄ αυτή τη μεγαλόπνοη πολιτική της Κίνας που την καθιστά ντε φάκτο άτυπο ηγέτη της Ασίας, η Δύση αντιτάσσει την άνοδο του λαϊκισμού και την υπονόμευση της δημοκρατίας. Η Ευρώπη προσπαθεί να συνέλθει από τα τραύματα των ανόητων δημοψηφισμάτων που φέρνουν στο προσκήνιο τα παράσιτα της Δημοκρατίας Ν. Φάρατζ, Ζ. Μ. Λεπέν, Μπέπε  Γκρίλο και άλλα καθάρματα. 

Στις ΗΠΑ, ο Ντόναλντ Τραμπ πιστεύει ότι θα λύσει τα προβλήματα των ΗΠΑ με τον προστατευτισμό και τον οικονομικό πόλεμο στην Κίνα. Στη στρατηγική του εναντίον της ανάπτυξης της Ασίας εντάσσει την επίθεση φιλίας προς τη Ρωσία για τα ανοιχτά προβλήματα της Ουκρανίας και της Συρίας. Δηλαδή προσπαθεί να διασπάσει τη μεγάλη άτυπη συμμαχία της Ασίας αποσπώντας τη Ρωσία. Ως τακτική κίνηση εμφανίζεται καλή. Ως στρατηγική όμως είναι λάθος και βάζει τα θεμέλια της αποτυχίας της επειδή στοχεύει στην υπονόμευση της ανάπτυξης της Ασίας. 

Η Ασία δεν ξαναγυρίζει στο καθεστώς, στο κλουβί του νεοαποικισμού. 

*Ο Θάνος Παπαδόπουλος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας