Θανάσης Τσεκούρας

Παραδοσιακά η Ν.Δ., ακόμη και όταν ήταν κόμμα εξουσίας, ταλαιπωρήθηκε από δύο τοξικά «β»: τους «βαρόνους» και τα «βαρίδια».

Από την πρώτη παθογένεια ο Μητσοτάκης φαίνεται ότι δεν κινδυνεύει. Το κόμμα των «βαρόνων» ξέμεινε από «βαρόνους». Ο Καραμανλής συμφιλιώθηκε με την αποστρατεία, ο Σαμαράς δεν έχει κέφι για εσωκομματικά παιχνίδια, η Ντόρα κωλύεται, ο Μεϊμαράκης ετοιμάζεται να απολαύσει την πολυτελή εξορία του στις Βρυξέλλες. Νέας γενιάς «βαρόνοι» δεν διακρίνονται στον ορίζοντα. Ευτυχώς. Σε κανέναν δεν θα λείψουν, πολύ περισσότερο στον Μητσοτάκη που μένει με έναν πονοκέφαλο λιγότερο.

Για το δεύτερο «β», τα «βαρίδια», τα πράγματα δεν είναι παρομοίως αισιόδοξα. Ποια είναι τα «βαρίδια»; Με αξιομνημόνευτες εξαιρέσεις, το σύνολο του πολιτικού προσωπικού της Ν.Δ., οι βουλευτές, τα στελέχη, οι αξιωματούχοι, οι οποίοι μετά τις 8 Ιουλίου θα αναλάβουν τις θέσεις-κλειδιά στη διακυβέρνηση. Σε μέσους όρους το πολιτικό προσωπικό της Ν.Δ. (όπως και των λοιπών κομμάτων) σίγουρα δεν είναι και το απαύγασμα της χώρας. Απόδειξη; Οταν μιλούν έξω από το πλαίσιο, από τον Καραγκούνη για τον Πινοσέτ έως τον Κυρανάκη για τα Ελληνόπουλα, επιβεβαιώνουν την αξία της σιωπής.

Ακόμη και άνθρωποι που αντιμετωπίζουν επιφυλακτικά τον Μητσοτάκη εκτιμούν ότι διαθέτει τις δυνατότητες να προωθήσει μια ριζοσπαστική μεταρρυθμιστική ατζέντα με στόχο να ξεκολλήσει η κοινωνία από τον βούρκο της καθυστέρησης και της υπανάπτυξης. Υπάρχει όμως μια κρίσιμη μάζα μεταρρυθμιστών στο πολιτικό προσωπικό της Ν.Δ.; Και το ακόμη πιο σημαντικό: είναι η Ν.Δ. πραγματικά ένα κόμμα των μεταρρυθμίσεων; Οι απαντήσεις θα δοθούν στην πράξη, ο σκεπτικισμός όμως είναι εύλογος.

Ο Μητσοτάκης στα 3,5 χρόνια της αρχηγίας του έχει ακολουθήσει τη συνταγή της «ήπιας προσαρμογής» της Ν.Δ. Ανανέωση με μικρά βήματα, χωρίς ρήξεις και τομές στη φυσιογνωμία και τα πρόσωπα. Εκ του αποτελέσματος, η συνταγή απέδωσε.

Ομως πολλά από τα ελλείμματα εύκολα παραμερίζονται στην περίοδο της αντιπολίτευσης, αλλά μεγεθύνονται απότομα κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης.
Παράδειγμα το Μακεδονικό. Ο Μητσοτάκης αναγκάστηκε να ευνουχίσει τις προσωπικές διαχρονικές του απόψεις με στόχο την εξομάλυνση των αντιθέσεων στο εσωτερικό της Ν.Δ. Ανάλογες ασκήσεις ισορροπίας θα είναι παραλυτικές στη διακυβέρνηση.

Τα παραδείγματα μπορεί να είναι πολλά, αλλά ο παρονομαστής παραμένει κοινός. Το επόμενο στοίχημα του Μητσοτάκη είναι η υλοποίηση μιας μεταρρυθμιστικής ατζέντας από τις 8 Ιουλίου. Μεταρρυθμίσεις χωρίς μεταρρυθμιστές και χωρίς ένα μεταρρυθμιστικό κόμμα είναι εξισώσεις με πολύ δύσκολη λύση.

Ενα μεγάλο βοήθημα για τον Κυριάκο προκειμένου να αποφύγει τον ασφαλή οδηγό της αποτυχίας είναι ότι μπορεί να διδαχθεί από τα λάθη των προκατόχων του. Κλασικό παράδειγμα ο Σημίτης, ο οποίος όταν εγκατέλειψε το εκσυγχρονιστικό σχέδιο και το έριξε σε ασκήσεις ισορροπίας με το «άρρωστο ΠΑΣΟΚ», τη δεύτερη τετραετία, έχασε τον βηματισμό του. Ακόμη και ο Καραμανλής, στην αρχή τουλάχιστον, ήταν καλύτερος από το κόμμα του, αλλά αυτοκτόνησε από τη στιγμή που αποφάσισε να μην αλλάξει τίποτα από το «φθαρμένο προϊόν».

Το δίλημμα πλέον αφορά τον Μητσοτάκη. Προϋπόθεση για μια καλή διακυβέρνηση είναι η υπέρβαση της στενής και προβληματικής φυσιογνωμίας της Ν.Δ. Το μπορεί; Σύντομα θα γνωρίζουμε.