Θανάσης Μαυρίδης

Και σαν να μην είναι αυτό αρκετό, έρχεται και η ανοησία μελών της κυβέρνησης να απομακρύνει κάθε ελπίδα για επενδύσεις. Η χώρα μοιάζει με αεροπλάνο που έχει καρφώσει το πιλοτήριό του κάθετα προς τη γη και βρίσκεται σε τροχιά σύγκρουσης... 
Τα ανοιχτά μέτωπα αυτή τη στιγμή είναι πάρα πολλά και διαρκώς προστίθενται νέα. Ο Μαρινόπουλος (από τους μεγαλύτερους εργοδότες στην Ελλάδα), για παράδειγμα, δεν αφορά μόνο τους 13.000 εργαζόμενους. Αφορά και τους εκατοντάδες προμηθευτές του, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι μικρές και μεσαίες ελληνικές επιχειρήσεις που απασχολούν με τη σειρά τους μερικές δεκάδες χιλιάδες ακόμη εργαζόμενους. Αν δεν σωθεί ο Μαρινόπουλος, κινδυνεύουν με κατάρρευση εκατοντάδες ελληνικές επιχειρήσεις. Χωρίς να είναι και πάλι βέβαιο ότι ένα σχέδιο διάσωσης θα αφορά όλο αυτό τον κόσμο και όχι μόνο τον Μαρινόπουλο. Σαν να μη φτάνουν, δηλαδή, όσα έχουν ήδη συμβεί, τα χειρότερα μάλλον δεν έχουμε αφήσει πίσω μας...

Επίσης, το θέμα των τραπεζών είναι πάρα πολύ σοβαρό. Αν οι τράπεζες περάσουν στον έλεγχο των κερδοσκοπικών funds, αυτή θα είναι μια ιδιαίτερα αρνητική εξέλιξη. Πέρα από το γεγονός ότι θα πρόκειται για διεθνή πρωτοτυπία, εγκυμονεί μεγάλους κινδύνους για την οικονομία. Σε διαφορετική περίπτωση, αν δεν υπήρχε ο κίνδυνος για τον οποίο μιλάμε, θα συναντούσαμε και σε άλλες χώρες το φαινόμενο funds να ελέγχουν εμπορικές τράπεζες. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει και μάλιστα είναι ο μόνιμος φόβος των Αρχών. Το πώς φτάσαμε στο σημείο να συζητάμε στην Ελλάδα κάτι διαφορετικό και μάλιστα με τη βοήθεια του... SSM, είναι κάτι πραγματικά αξιοπερίεργο.

Κι ενώ ξέρουμε όλοι ότι ο μοναδικός τρόπος για να βγούμε από αυτή την τρύπα μέσα στην οποία πέσαμε είναι οι ιδιωτικές επενδύσεις και η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, η κυβέρνησή μας φροντίζει να χαθούν και τα τελευταία ψήγματα της αξιοπιστίας που έχουν απομείνει σε αυτή τη χώρα.

Γιατί όταν φτάνει στο σημείο να αλλάζει στη διαδρομή, από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων μέχρι τη Βουλή, το τελικό κείμενο της συμφωνίας που έχει συνάψει με μία υπερδύναμη, όπως είναι η Κίνα, φανταστείτε τι μπορεί να συμβεί σε άλλους που δεν είναι υπερδύναμη! Και όλα αυτά γιατί; Ακουγα στο ραδιόφωνο τον κ. Πάγκαλο να λέει ότι και ο κ. Παπανδρέου στο παρελθόν είχε εναντιωθεί στην επένδυση, επειδή έκανε το χατίρι σε μερικούς συνδικαλιστές! Και ότι οι συνδικαλιστές εκείνοι ήταν τότε ΠΑΣΟΚ και σήμερα έχουν μετακομίσει μαζικά στον ΣΥΡΙΖΑ. Μας είπε, δηλαδή, ο κ. Πάγκαλος ότι η κυβέρνηση αποφάσισε να παίξει στα ζάρια τη σχέση μας με την Κίνα, επειδή κάποιος θέλησε να εξυπηρετήσει την πολιτική του πελατεία. Αν αυτό είναι αλήθεια, κάτι που φαίνεται πολύ πιθανό, τότε ας μας πει κάποιος πόσες πραγματικές πιθανότητες έχει αυτή η χώρα να σωθεί...

Η εικόνα που υπάρχει στο εξωτερικό για την Ελλάδα δεν είναι καλή. Υψηλοί φόροι, εχθρικό περιβάλλον για τις επενδύσεις, διαφθορά, γραφειοκρατία. Υπ’ αυτές τις συνθήκες μία κυβέρνηση θα έπρεπε να προσπαθήσει να κρατήσει τις ξένες επενδύσεις που ήδη υπάρχουν στη χώρα και με πρεσβευτές αυτούς τους επενδυτές να προσπαθήσει να αλλάξει σιγά-σιγά το κλίμα. Οχι ότι δεν χρειάζεται να αλλάξουν και οι αντικειμενικές συνθήκες, αλλά οι υπάρχοντες επενδυτές είναι εξ ορισμού σύμμαχοί σου!

Αντί γι’ αυτό, τι κάνουν; Δείτε την περίπτωση της Χαλκιδικής και τώρα της Cosco. Σαν να μην ενδιαφέρονται παρά μόνο για στενά μικροπολιτικά και μικροκομματικά οφέλη. Μόνο που όταν κάποιος ασχολείται διαρκώς με τα μικρά και αρέσκεται σε αυτό, θα πρέπει να αρχίσει να συνηθίζει την ιδέα να ζει σε μια φτωχή και μικρή χώρα. Τους επενδυτές που διώχνουμε με κάθε τρόπο εμείς τους αρπάζουν οι γείτονές μας. Στις μέρες μας το κυνήγι των επενδύσεων είναι σημαντική δουλειά. Για κάποιες κυβερνήσεις είναι η σημαντικότερη. Κι οι λαοί τους θα προοδεύσουν. Για κάποιες άλλες, προηγούνται οι ψηφοφόροι τους. Αυτοί οι λαοί, όμως, δεν έχουν πολλές ελπίδες επιβίωσης στο νέο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον.