Τάσος Καραμήτσος

Οταν, λοιπόν, συμβαίνει μια πανδημία, γεγονός ασυνήθιστο -αλλά διόλου άγνωστο στην παγκόσμια ιστορία-, είναι λογικό αρχικά να επικρατεί τρόμος, ανησυχία, ακόμα και πανικός. Δεν είναι εύκολο να αποφευχθούν οι υπερβολές και δεν πρέπει κανείς να εξηγεί τις αντιδράσεις της κοινής γνώμης με τη λογική.

Καλό είναι όμως -πριν πανικοβληθούμε- να γνωρίζουμε τα δεδομένα του νέου αυτού ιού. Ο κορωνοϊός, λοιπόν, αν δανειστούμε τα στατιστικά της Ιταλίας που πλήττεται περισσότερο από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες (και είναι και δίπλα μας), βρέθηκε σε περίπου 4.000 πολίτες, με μέσο όρο ηλικίας τα 61 έτη, και έπληξε θανάσιμα γύρω στους 150, με μέσο όρο ηλικίας τα 81 έτη, οι οποίοι είχαν βαρύτατα προβλήματα υγείας.

Η θνησιμότητα στην Ιταλία κινείται στο 3% των κρουσμάτων, αλλά κι αυτό μπορεί να αλλάξει σύντομα αφού ο ιός είναι πολύ μεταδοτικός, άρα μπορεί να τον έχουν πολλαπλάσιοι από όσους γνωρίζουμε διότι δεν έχουν κάνει το τεστ. Η συντριπτική πλειοψηφία των κρουσμάτων, λοιπόν... θα το πάθει αλλά δεν θα το μάθει, και, όπως λένε οι ειδικοί, θα το περάσουν σαν ένα μικρό ή μεγάλο κρύωμα με τα γνωστά συμπτώματα. Ποιος ξέρει και ποιος θυμάται ακόμα και στα χρόνια που ζούμε ότι κάθε χρόνο πεθαίνουν ένα εκατομμύριο άνθρωποι στον κόσμο από φυματίωση;

Αν όντως, λοιπόν, ισχύει η βασική αρχή που θέλει τους ιούς να υποχωρούν το καλοκαίρι, το πρόβλημα θα περιοριστεί δραστικά κάπου εκεί στον Μάιο με Ιούνιο και θα αντιμετωπιστεί πιο αποτελεσματικά έως τον επόμενο χειμώνα που θα έχει βρεθεί λογικά εμβόλιο ή φάρμακο ή και τα δύο. Κάπως έτσι έγινε και με τον H1N1 που μας ταλαιπώρησε προ δεκαετίας. Συνεπώς υπάρχει και η πιο ψύχραιμη αντιμετώπιση, όπου ο καθένας προσέχει τον εαυτό του, σέβεται τον διπλανό του και όλοι μαζί τους ηλικιωμένους και τις ευπαθείς ομάδες, γιατί αυτοί είναι που κινδυνεύουν πιο πολύ.

Από αυτό που κινδυνεύουν πάντως όλοι στα σίγουρα είναι η επίδραση της πανδημίας στην οικονομία. Δυστυχώς η αλυσίδα της οικονομικής δραστηριότητας δεν σπάει και η απόλυτη παγκοσμιοποίηση των αγορών δεν επιτρέπει σχεδόν καμία εξαίρεση. Δεν γλιτώνει κανείς από την επιβράδυνση της κατανάλωσης, ούτε ο εφοπλιστής αλλά ούτε και ο βοσκός.

Σε τέτοιες παγκόσμιες κρίσεις, πλην της ψυχραιμίας και της σωστής προετοιμασίας των υγειονομικών αρχών «μιλάνε» και οι κυβερνήσεις, οι «ενώσεις κρατών» όπως η Ε.Ε., οι κεντρικές τράπεζες και όλοι οι θεσμοί που συγκροτούν το σύγχρονο πολιτικό και πολιτισμικό στερέωμα.

Την προηγούμενη δεκαετία ένα μεγάλο οικονομικό γεγονός συγκλόνισε συθέμελα την παγκόσμια οικονομία. Ηταν η χρεοκοπία της Lehman Brothers, συνέβη στις ΗΠΑ, και φυσικά λειτούργησε ως ντόμινο παντού παραλύοντας σχεδόν όλες τις οικονομίες για να «θεραπευτεί» τελικώς από εκεί που ξεκίνησε. Οι ΗΠΑ διά της Κεντρικής Τράπεζάς τους τύπωσαν καμιά δεκαριά δισ. δολάρια και έκλεισαν την τρύπα που είχε δημιουργηθεί από τις παραβλέψεις των δικών τους εποπτικών αρχών, μετά ήρθαν όλα τα άλλα μέτρα και εντέλει ισορρόπησε η κατάσταση.

Ισχυρίζεται κάποιος σήμερα ότι ο κορωνοϊός θα έχει την ίδια επίδραση στην παγκόσμια οικονομία με τη Lehman Brothers; Οχι βέβαια, αλλά καθίσταται σαφές ότι οποιοδήποτε οικονομικό πρόβλημα μπορεί να αντιμετωπιστεί με το ίδιο «φάρμακο». Οταν πρόκειται για «ανωτέρα βία» -κι αυτό συμβαίνει σε μια πανδημία-, είτε κρατήσει δύο είτε δώδεκα μήνες θα πρέπει να βρεθούν τα λεφτά από τα κράτη για να αντικαταστήσουν εκείνα που χάθηκαν από την κρίση. Για να σταματήσει έτσι ο φαύλος κύκλος. Και για να το «φτάσουμε» μέχρι την Ελλάδα, εμείς θα πρέπει να πάρουμε τα διπλά από τους υπόλοιπους, αφού πέραν του ιού κρατάμε τα ευρωπαϊκά σύνορα κλειστά από την τουρκικής εμπνεύσεως μεταναστευτική εισβολή.