Τάσος Καραμήτσος

Δεν ξέρω αν στη μεταμνημονιακή εποχή θα το πουν «εργαλείο» τελικώς οι δανειστές μας το νέο συμβόλαιο υποχρεώσεων της χώρας ή κάπως αλλιώς. Επίσης, δεν είναι σαφές για την ώρα αν... το ρελέ για να ξεκινάει ή να σταματάει η περικοπή του ελληνικού χρέους ανάλογα με τις επιδόσεις της οικονομίας μας θα το κρατάει ο Τόμσεν του ΔΝΤ -με ό,τι αυτός εκπροσωπεί- ή ο «νέος Σόιμπλε», δηλαδή ο Σολτς. Ολα έχουν φυσικά τη σημασία τους και ειδικά τα πρόσωπα-κλειδιά στην υπόθεση «μεταμνημονιακή Ελλάδα», αλλά πάντως ένα είναι σαφές: κανείς δεν θέλει να μας αφήσει μόνους και ειδικά σε προεκλογική περίοδο, γιατί απλούστατα έχουμε ροπή προς την καταστροφή όλων όσων με πόνο φτιάξαμε και συμμαζέψαμε.

Ο Τσίπρας μοιάζει να παρακολουθεί αμήχανα την όλη εξέλιξη και αντιλαμβάνεται ότι η ιδέα να κάνει προεκλογική καμπάνια με σλόγκαν την «καθαρή έξοδο» δεν πείθει πλέον... ούτε τον Καρανίκα.
Αυτό που φαίνεται να μπορεί να κάνει, αφού δεν γίνεται να μην περικόψει τις συντάξεις, είναι να μοιράζει φιλοδωρήματα σε όσο περισσότερους μπορεί. Και μάλιστα σε όσους νομίζει ότι μπορεί να πείσει να τον ξαναψηφίσουν.

Τι θα καταφέρει ακριβώς θα το δούμε τη νύχτα των εκλογών, αλλά από την πείρα ετών δεν φαίνεται να σώζεται κανείς με τις παροχές της τελευταίας ώρας. Αν και εδώ μιλάμε για μια φτωχοποιημένη κοινωνία που είναι πιο εύκολο να δεχτεί ενσυνείδητα την κοροϊδία.

Δεν ξέρω αν έχει άλλα δεδομένα ή άσους στο μανίκι για να σταθμίσει πότε θα κάνει το βήμα των εκλογών, αλλά κάτι ιδέες περί σκανδάλων τύπου Novartis δεν του πήγαν καθόλου καλά, ενώ και το Μακεδονικό μόνο ζημιά θα του κάνει στο εσωτερικό της χώρας.

Η μετά το καλοκαίρι περίοδος, εκεί μεταξύ μπάνιου και σχολείου, δηλαδή τον Σεπτέμβριο, έχει αποδειχθεί λόγω τουρισμού και χαλαρότητας η πιο καλή για την κυβέρνηση. Οι δημοσκοπικές μετρήσεις δείχνουν ότι μεγάλη μερίδα του κόσμου, που επηρεάζεται από τα 25-30 δισ. ευρώ που μπαίνουν στη χώρα από τους τουρίστες, γεμίζει την τσέπη της και ξεχνάει τον πόνο της. Το ίδιο και τα στοχευμένα μπόνους που έδωσε τα δύο τελευταία χρόνια. Μετά ξαναξεφεύγει η διαφορά σε διπλάσια νούμερα.

Αρα η λογική λέει τότε να πάει σε εκλογές, αλλά η ψυχή του είναι βέβαιο ότι θα ήθελε... να μην πάει ποτέ σε εκλογές. Γιατί απλά ξέρει ότι θα τις χάσει.

Ετσι λοιπόν και ο Μάιος του 2019 έχει τα υπέρ του: πρώτον, περί τους οκτώ μήνες ακόμα εξουσία και μπίζνες (το ’χουν τα παιδιά αυτό!) αλλά και δύο ήττες σε μία. Θα χάσουν εκλογές και ευρωεκλογές σε μία μέρα. Ασχετα αν, όπως πιστεύουν οι ίδιοι, μπορεί κανείς να εκτονωθεί στην ευρωκάλπη και να... τους τη χαρίσει στην εθνική κάλπη. Σε κάθε περίπτωση, ο Μάιος του 2019 έχει -ας μην ξεχνάμε- και τη φθορά μιας ακόμα χειμερινής περιόδου. Και η φθορά αρχίζει να παίρνει διαστάσεις γεωμετρικής προόδου.