Τάσος Καραμήτσος

Οποιος δει τα στοιχεία του πρώτου τριμήνου της Ευρωζώνης θα διαπιστώσει ότι το πράγμα δεν το πήγε και τόσο άσχημα η... μαντάμ Μέρκελ, που έλεγε και ο Τσίπρας πριν τη συμπαθήσει, αλλά και ο Σόιμπλε  που έχει φάει τόση ύβρη και κατάρα από τον ΣΥΡΙΖΑ όσο κανένας άλλος πολιτικός.

Οι εταίροι μας, λοιπόν, βρίσκονται όλοι στην ανάπτυξη, κατά μέσο όρο στο 1,7% του παραγόμενου προϊόντος, οι αδελφοί Κύπριοι που βίωσαν την κρίση και τα μνημόνια με capital controls πριν από εμάς είναι κοντά στο 3,5%, οι Πορτογάλοι, που είναι σαφώς πιο φτωχός λαός από εμάς, είναι πια... με τα μπούνια θετικοί και πάλι στο πρώτο τρίμηνο του 2017 (1,8%).
Τα νούμερα αυτά φυσικά δεν προέκυψαν έτσι ξαφνικά για πολιτικούς λόγους, δηλαδή επειδή οι Ολλανδοί, οι Αυστριακοί και οι Γάλλοι απέφυγαν τις ακροδεξιές λύσεις στις κυβερνήσεις τους. Αυτή η θετική εξέλιξη αποτυπώνεται εν μέρει στα νούμερα της καταναλωτικής πίστης που όσο πάει σήμερα όλο και αυξάνεται και ίσως  μετατραπεί σε περαιτέρω ανάπτυξη τους επόμενους μήνες.

Η βελτίωση των οικονομικών που διαφαίνεται στην Ευρωζώνη είναι προφανώς αποτέλεσμα της πολιτικής που  ακολουθείται και φυσικά τη μερίδα του λέοντος την κρατούν οι Γερμανοί για λογαριασμό τους, ειδικά τώρα που η Μέρκελ κρίνεται εκλογικά.

Στην Ελλάδα η εικόνα είναι βέβαια διαφορετική γιατί χάθηκαν αρκετά χρόνια από τα επτά των μνημονίων, σίγουρα τα πρώτα δύο με την ασχετοσύνη και την ατολμία του διδύμου Παπανδρέου - Παπακωνσταντίνου και με πλήρη βεβαιότητα το 2015 με την καταστροφική (δήθεν) διαπραγμάτευση του Βαρουφάκη αλλά και  την αδικαιολόγητη καθυστέρηση της δεύτερης αξιολόγησης. Αλήθεια, τώρα που ο πρωθυπουργός υπέγραψε ό,τι υπήρχε δεν μετανιώνει που δεν το έκανε από τον Δεκέμβριο;

Τα πλεονάσματα εδώ οφείλονται σε τρομακτικούς φόρους και στο ότι δεν πληρώνουν τα οφειλόμενα κυρίως στον ιδιωτικό τομέα, άρα η ανάπτυξη θα έρθει δύσκολα και οι επενδύσεις θα προχωρήσουν ακόμα πιο δύσκολα αν σκεφτεί κανείς ότι οι περισσότεροι στην κυβέρνηση δεν τις θέλουν.

Παρά ταύτα υπάρχουν και τα θετικά, για να μην τα βλέπουμε όλα ανάποδα τώρα που ο Τσίπρας μπορεί να τα τρέξει, αρκεί να ασχοληθεί με αυτά και όχι με τις διώξεις όσων δεν συμφωνούν μαζί του.

Πρώτα απ’ όλα, έστω και με καθυστέρηση επτά μηνών, έκλεισε η αξιολόγηση, άρα δεν έχει άλλο έργο μπροστά του από την υλοποίησή της, συν του ότι έχει καθαρό χρόνο μέχρι τον Αύγουστο του 2018 που τελειώνει το πρόγραμμα και τότε θα κάνει ταμείο.

Αν έχει τρέξει τις ιδιωτικοποιήσεις, κυρίως αυτές που θα δώσουν το σήμα στο εξωτερικό ότι η Ελλάδα κάνει comeback (βλέπε Ελληνικό), μπορεί να φέρει νέες  επενδύσεις, που είναι ο μοναδικός τρόπος για να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας και να περισωθεί ό,τι απέμεινε από τις συντάξεις. Ετσι μόνο θα γλιτώσει και τον περίφημο κόφτη.

Το θετικό οικονομικό περιβάλλον στην Ευρωζώνη τον βοηθάει, όπως επίσης και μια στοιχειωδώς καλή ρύθμιση που θα δώσουν στην Ελλάδα για το χρέος οι ξένοι. Ρύθμιση, όχι κούρεμα.

 Εκλογές βέβαια δεν θα πάρει με τίποτα -μεταξύ μας, ουδείς θα τις κέρδιζε ακόμη κι αν τα έκανε όλα τέλεια- εφαρμόζοντας μνημόνια. Αλλά, έστω και αργά μπορεί και να κάνει κάποιο καλό στην Ελλάδα, το οποίο φυσικά θα το βρει μπροστά του στο πολιτικό του μέλλον. Αν το κάνει το καλό.