Τάσος Καραμήτσος

Ας δούμε, όμως, ψύχραιμα και ρεαλιστικά τι σημαίνει ρήξη και μη υποταγή στην Ευρωζώνη. Ενα ζεστό πρωινό του καλοκαιριού, ας πούμε αυτό της 5ης Ιουνίου που λήγει μια δόση ύψους 307 εκατ. ευρώ προς το ΔΝΤ (και εφόσον δεν έχουμε συνεννοηθεί με τους δανειστές να την αναβάλουμε), ανακοινώνουμε στάση πληρωμών. Δεν πληρώνουμε και αμέσως η χώρα κηρύσσεται σε πτώχευση, λίγες ώρες μετά μπαίνουν περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων στις τράπεζες (100 ευρώ την ημέρα, ας πούμε, για κάθε κάτοχο λογαριασμού) και ξεκινούν οι διαδικασίες απεμπλοκής από το νόμισμα και την Ευρωζώνη.

Τεχνικά, λοιπόν, υπάρχουν δύο δυνατότητες: ή να συμφωνήσουμε με την Ευρωζώνη σε μια νέα ισοτιμία της δραχμής ή ευρωδραχμής προς το ευρώ (ας πούμε, ένα ευρώ ισούται με 1,40 ευρωδραχμή), αλλά με υποχρεώσεις έναντι του χρέους μας προς τους παλιούς μας δανειστές, ή να πάμε στη λεγόμενη άτακτη χρεοκοπία. Εκεί δεν χρωστάς τίποτα σε κανέναν, ξεκινάς από την αρχή, αλλά φυσικά ορίζεις μια ισοτιμία της δραχμής έναντι των κύριων νομισμάτων, η οποία μεταβάλλεται συνεχώς ανάλογα τις συνθήκες των αγορών.

Με άλλα λόγια, για να γίνει αντιληπτό σε μη ειδικούς στα οικονομικά (ή και στους συνειδητούς οπαδούς της ρήξης), αυτό σημαίνει ότι στην πρώτη περίπτωση της ελεγχόμενης-κλειδωμένης ισοτιμίας με το ευρώ η Ελλάδα θα πρέπει να εκπληρώνει τις δανειακές της οφειλές ακόμα και χωρίς να είναι στην Ευρωζώνη, με αντάλλαγμα να έχει ένα νόμισμα με αξία. Για να εκπληρώνει, όμως, τις υποχρεώσεις της θα πρέπει να μπει σε ένα μνημόνιο ώστε να έχει πρωτογενή πλεονάσματα. Αρα και μνημόνιο θα έχει -και μάλιστα κατά τεκμήριο σκληρότερο- και ευρώ δεν θα έχει. Θα δανείζεται από τις ελεύθερες αγορές πολύ ακριβότερα - κι αυτό αν τη δανείζουν.
Στη δεύτερη περίπτωση, αυτή της άτακτης χρεοκοπίας, απλά η χώρα θα βυθιστεί στο χάος και σχεδόν κάθε εβδομάδα θα υποτιμάται εκ νέου το νόμισμα σε σχέση με τα βασικά συναλλακτικά νομίσματα του κόσμου, δηλαδή το ευρώ και το δολάριο. Κάτι σαν τη Βενεζουέλα.

Αυτά, λοιπόν, τα έμαθε και τα αντιλήφθηκε πλήρως ο Τσίπρας και φυσικά πείστηκε απολύτως γιατί... το ευρώ είναι φετίχ και γιατί πρέπει να υπογράψει συμφωνία με τους δανειστές. Αλλο, λοιπόν, «διαπραγματεύομαι και επιτυγχάνω κάτι καλύτερο» και άλλο «γυρίζω τη χώρα στο χάος και έναν λαό στην εξαθλίωση». Αυτή είναι η ρήξη και έστω ότι οι μη συνειδητοί οπαδοί της δικαιολογούνται λόγω άγνοιας. Οι πολιτικοί και μάλιστα οι αξιωματούχοι της κυβέρνησης, όμως, όχι μόνο δεν δικαιολογούνται, αλλά εγκληματούν εις βάρος της χώρας και μάλιστα του φτωχότερου πληθυσμού της. Αν δεν θέλουν, υπάρχει βέβαια και η πιο έντιμη λύση από όλες, η παραίτηση.