Τάσος Καραμήτσος

Οχι, η Ελλάδα δεν έγινε ξαφνικά επενδυτικός παράδεισος όπως περίπου εμφανίζονται σήμερα να πιστεύουν οι αγορές σε Ευρώπη και Αμερική. Δεν είναι πόλος έλξης για Κινέζους, διεθνή «γρήγορα και κοφτερά» funds που ανακάλυψαν την «ελληνική τίγρη» από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Ούτε και φαίνεται να φτάσαμε ήδη στην άκρη του σκοτεινού και επώδυνου δρόμου που κόστισε σε εκατομμύρια Ελληνες τη δουλειά τους, τις προσωπικές τους περιουσίες, τα όνειρα μιας ζωής. Αυτή είναι η ψυχρή αλήθεια. Αλλά εξίσου αληθές είναι ότι τώρα δεν μπορεί να αμφισβητήσει και ο πλέον καλόπιστος παρατηρητής ότι η χώρα μπορεί να μην έχει ξεφύγει από τον κίνδυνο να χρεοκοπήσει, αλλά διατηρεί ζωηρό και ακέραιο το δικαίωμα στην ελπίδα.

Τα πράγματα στη ζωή πολλές φορές είναι όπως φαίνονται, έτσι απλά και χωρίς πολλές επεξηγήσεις. Και φαίνεται ότι τα πράγματα, μετά από πολύ πόνο και κόπο, πάνε καλύτερα. Δίχως επιστροφή βέβαια στο βιοτικό επίπεδο που εξασφάλισαν τα δανεικά στη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων την τελευταία εικοσαετία, αλλά, ναι, υπάρχει φως. Γι’ αυτό άλλωστε εμφανίστηκαν και εμφανίζονται επενδυτικά κεφάλαια και πραγματικό ενδιαφέρον για την Ελλάδα σήμερα.
Θα δουν πολλοί το ποτήρι και μισοάδειο, θα πουν ότι φυσικά αφού όλα φτήνυναν, αφού οι τιμές κατέρρευσαν, έρχονται να τα πάρουν... τζάμπα. Η απάντηση είναι ότι, πρώτον, δεν τα παίρνουν τζάμπα, τις τιμές τις διαμορφώνει -ευτυχώς ή δυστυχώς- η ζήτηση είτε πουλάς ένα σπιτάκι, είτε τη ΔΕΗ και, δεύτερον, προσωπικά προτιμώ να έρθουν και να αγοράσουν φτηνά οι ξένοι απ’ ό,τι να βουλιάξουμε μόνοι μας... και περήφανοι, όπως ακούμε από τα κόμματα της αντιπολίτευσης.

Προτιμώ τον Πειραιά και τη Θεσσαλονίκη ως πύλες της κινεζικής παραγωγής στην Ευρώπη από μίζερα και πανάκριβα τσιφλίκια μιας κακομαθημένης αριστερής παρέας συνδικαλιστών. Τι να κάνουμε; Προτιμώ ιδιωτικά αεροδρόμια σε κάθε νησί, αν γίνεται, από το να προσαρμόζεται καλοκαιριάτικα η τσάρτερ πτήση με τους τουρίστες στο πρόγραμμα ενός βαριεστημένου υπαλλήλου της ΥΠΑ. Προτιμώ τους Ρώσους και τους Αζέρους επενδυτές στην ενέργεια από τους κρατικοδίαιτους διοικητές που νταραβερίζονται με εγχώριους κατασκευαστές και εκδότες.

Προτιμώ ό,τι είναι θετικό, δίνει ελπίδα, ανάσα και δουλειές σε αυτή τη χώρα, παρά να κάθομαι στην τηλεόραση και να βλέπω θλιβερές φιγούρες να τσακώνονται για τον Χίτλερ στη Βουλή. Εσείς;