Τάκης Τρακουσέλλης

Πολλοί είναι αυτοί που αναρωτιούνται γιατί η ύφεση στην αγορά αυτοκινήτου είναι σχεδόν τετραπλάσια του μέσου όρου της ύφεσης της ελληνικής οικονομίας, κάτι βέβαια καταστροφικό για την αγορά. Πολλοί, επίσης, αναρωτιούνται γιατί οι Ελληνες βλέπουν πλέον το αυτοκίνητο ως… μπελά. Ιδιαίτερα αν αυτό είναι άνω των 1.600 cc, με τις κυβερνήσεις (και ιδιαίτερα της προηγούμενης) να έχουν δαιμονοποιήσει τα κυβικά, εφαρμόζοντας τη γνώριμη… πολιτική του αρμέγματος της αγελάδας.
Μόνο που πλέον αυτή η αγελάδα, δηλαδή το αυτοκίνητο, αντί για γάλα βγάζει αίμα. Και αυτό δεν έχει αντίκτυπο μόνο στους «αρμέγοντες», δηλαδή στην κυβέρνηση και στα αναμενόμενα δημοσιονομικά έσοδα, αλλά και στους κατέχοντες την... αγελάδα, που είμαστε όλοι εμείς. Οπως λοιπόν μου είπε χαρακτηριστικά ένας φίλος, το αυτοκίνητο πλέον αγχώνει τον κάτοχό του. Τον αγχώνει πολύ. Και όσο περισσότερα αυτοκίνητα στην οικογένεια τόσο περισσότερα άγχη.

Σίγουρα, η αιτία του άγχους είναι οι πάμπολλοι φόροι (η αγελάδα που λέγαμε), τα τέλη κυκλοφορίας, αλλά και τα ανούσια υπερβολικά υψηλά τεκμήρια που έχουν επιβληθεί. Από την άλλη, όμως, φταίμε και εμείς, οι αγοραστές. Φταίμε που επιλέγαμε αυτοκίνητα πολύ πάνω από τις δυνατότητές μας. Είχαμε την άνεση να το αποκτήσουμε, αφού στο ταχυδρομικό κουτί ήταν ήδη έτοιμο και προεγκεκριμένο το δάνειο από την τράπεζα. Φταίμε που αγοράζαμε αυτοκίνητο χωρίς να μπαίνουμε καν στη διαδικασία να μάθουμε πόσο θα μας κοστίσει στη χρήση.
Δεν ρωτούσαμε ποτέ πόσο είχαν τα σέρβις, τα ανταλλακτικά, τα ελαστικά που θα έπρεπε να βάλουμε. Επιλέγαμε αυτοκίνητο ίσα-ίσα να μπορούμε να πληρώνουμε τη μηνιαία δόση, χωρίς να αφήνουμε έναν «αέρα», προκειμένου να μπορούμε να αντεπεξέλθουμε σε περίπτωση που ένας υπουργός Οικονομικών δει τους κατόχους ενός 1.600 cc ως πολυεκατομμυριούχο και τον φορολογήσει σχετικά.

Φταίμε που επιλέγαμε αυτοκίνητο για να επιδείξουμε στον γείτονα έναν ανούσιο και -στο κάτωκάτω- μη υπαρκτό πλούτο. Φταίμε που επιλέγαμε αυτοκίνητα που απλώς δεν είχαμε ανάγκη. Είχαμε πέσει με τα μούτρα στα SUV κι ας βλέπαμε χώμα ή χιόνι μία φορά τη διετία. Δεν σκεφτήκαμε άτι αυτό το «ρημάδι» θέλει πολύ καύσιμο, ενώ η συντήρησή του κοστίζει σχεδόν τα διπλά σε σύγκριση με ένα μικρομεσαίο. Φταίμε που πέσαμε με τα μούτρα στα fashion cars κι ας είχαμε δύο - τρία κουτσούβελα να μεταφέρουμε. Ολα αυτά ο σοφός λαός μας τα έχει πει με μια απλή έκφραση: «Τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξιους κώλους». Και οι δικοί μας κάθε άλλο παρά επιδέξιοι ήταν όλα αυτά τα χρόνια.

Η αγορά αυτοκινήτου, λοιπόν, δεν ήταν ποτέ μια φούσκα σ’ ό,τι αφορά τον αριθμό των πωλήσεων. Hταν όμως στο είδος των αυτοκινήτων που αγοράζαμε. Και τώρα έχουμε βγάλει στο σφυρί για φραγκοδίφραγκα τα μεγάλα ενεργοβόρα αυτοκίνητα, ψάχνοντας απεγνωσμένα ένα μικρό, που να μην καίει και να μη χρειάζεται να βάλεις υποθήκη το σπίτι σου για να το συντηρήσεις. Και όσοι δεν μπορούν να ξεφορτωθούν αυτό το τετράτροχο άγχος, το στέλνουν στον βυθό της θάλασσας δηλώνοντας κλοπή.
Ρωτήστε έναν που βουτάει στα Λιμανάκια να σας πει. Τα δεδομένα, όμως, άλλαξαν και το πάθημα έγινε μάθημα. Ή μήπως όχι ακόμα;