Σωτήρης Χιωτάκης

Η πρώτη γεύση που έχουμε σχετικά με την Σύνοδο Κορυφής των ηγετών της Ευρωζώνης είναι γλυκόπικρη.

Παρά την ενθουσιώδη υποδοχή της οποίας έτυχε η απόφασης της Συνόδου Κορυφής από τις αγορές, αυτό που αφορά όλους μας στην καθημερινότητά μας είναι σε ποιο βαθμό μία επιλεκτική χρεοκοπία – ή selective default, για να μη στενοχωρούμε τον κ. Βενιζέλο – θα έχει παρενέργειες στις ελληνικές τράπεζες.

Λογικά, το σύστημα προστατεύεται από την ενεργό εμπλοκή του EFSF – θα μπει για τα καλά στη ζωή μας – στις αγορές ομολόγων.

Το Ταμείο θα μπορεί να αγοράζει ομόλογα μιας χώρας έστω και αξιολογημένης σε καθεστώς χρεοκοπίας από τους διεθνείς οίκους και να λειτουργεί έτσι ως εγγύηση προς την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία αν δεχόταν απευθείας ομόλογα σε καθεστώς selective default φοβόταν ότι θα υπήρχαν παρενέργειες συνολικά στο χρέος της Ευρωζώνης.

Το EFSF μπαίνει σε ένα ρόλο μεσολαβητή – εγγυητή, όπως όταν ένας μεγάλης ηλικίας γονιός παίρνει δάνειο και μπαίνει εγγυητής ο γιος ή η κόρη – για να το αντιληφθούμε καλύτερα.

Όμως, οι αγορές λειτουργούν πολύ συχνά με την ψυχολογία. Και όταν αύριο – μεθαύριο έρθει κάποιος από τους οίκους αξιολόγησης και υποβαθμίσει την χώρα σε selective default, όπως τώρα υπάρχει ένα κλίμα ευφορίας με φόντο τη διαφαινόμενη λύση, έτσι εύκολα μπορεί να προκύψει το ακριβώς αντίθετο.

Και, μάλιστα, να αρχίσουν αναλύσεις του τύπου λ.χ. “η εμπλοκή του EFSF ουσιαστικά δεν λύνει το πρόβλημα, γιατί ανεξάρτητα με το ποιος εγγυάται, δεν παύουμε να έχουμε να κάνουμε με ομόλογα χρεοκοπημένης χώρας” κλπ κλπ
Σε μία τέτοια περίπτωση, η ψυχολογία θα πέσει πάλι. Τα καλά θα ξεχαστούν, τα στραβά των τραπεζών μας θα έρθουν και πάλι στην επιφάνεια και τα πάντα θα κρέμονται σε μια κλωστή.

Για αυτό, καλύτερα να περιμένουμε τις επόμενες ημέρες.

Πιο σημαντικό, κατά την ταπεινή μου άποψη, κι από την εμπλοκή του EFSF είναι το μέγεθος της μείωσης του ελληνικού χρέους στην οποία θα οδηγεί μια λύση.

Υ.Γ. Πώς σας φάνηκε η πρόταση του κορυφαίου οικονομικού αρθρογράφου Matthew Lynn ως προς το ότι η μοναδική διέξοδος της Ευρώπης είναι να κόψει χρήμα; Προσωπικά, συμφωνώ κι επαυξάνω και κατ’ επανάληψη έχω ταχθεί υπέρ της αμερικανικής πρακτικής…