Σταύρος Λυγερός

Ο χρόνος που θα στηθούν οι κάλπες θα εξαρτηθεί και από τον τρόπο που θα εξελιχθούν τα πράγματα στο μέτωπο του Μακεδονικού. Εάν ο Ζάεφ κερδίσει το δημοψήφισμα και καταφέρει να ολοκληρώσει τη συνταγματική αναθεώρηση τον ερχόμενο Φεβρουάριο, η μπάλα θα έρθει στο ελληνικό γήπεδο. Η κυβέρνηση θα πρέπει να αποφασίσει εάν θα στείλει αμέσως τη Συμφωνία των Πρεσπών στη Βουλή προς κύρωση, ή θα αφήσει το έργο αυτό στην επόμενη Βουλή.

Στο Μέγαρο Μαξίμου επικρατεί προβληματισμός επί του θέματος. Από τη μία πλευρά, θεωρούν δικαιολογημένα ότι –εάν τελικώς επιλέξουν να στήσουν κάλπες τον Μάιο– η παραπομπή της Συμφωνίας προς κύρωση στη Βουλή στα τέλη Φεβρουαρίου ή στις αρχές Μαρτίου θα αναζωπυρώσει το Μακεδονικό και τις συναφείς κοινωνικές αντιδράσεις, ο απόηχός των οποίων θα φθάσει μέχρι τις κάλπες. Πιθανότατα, θα απομακρύνει εκλογικά όσους κυρίως κεντροαριστερούς, ειδικά στη βόρειο Ελλάδα, είχαν ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ το 2015 και είναι αντίθετοι με τη Συμφωνία.

Εκτός αυτού, υπάρχει και η ξεκάθαρη θέση του Καμμένου ότι οι ΑΝΕΛ θα αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους από την κυβέρνηση, με σκοπό να προκαλέσουν εκλογές. Ακόμα και σε μία τέτοια περίπτωση, βεβαίως, η κυβέρνηση δεν ανατρέπεται αυτόματα. Οπωσδήποτε, όμως, αποσταθεροποιείται και πολιτικά σε μεγάλο βαθμό ακυρώνεται. Μία τέτοια εξέλιξη ενδέχεται να φέρει τις βουλευτικές κάλπες και νωρίτερα από τον Μάιο.

Από την άλλη πλευρά, όσοι υποστηρίζουν ότι η Συμφωνία των Πρεσπών πρέπει αμέσως να κυρωθεί παρά τα ανωτέρω, προβάλουν ως επιχείρημα ότι εάν η κύρωση αφεθεί για μετά τον Μάιο, οι εκλογές θα γίνουν με κεντρικό θέμα το Μακεδονικό. Αυτό δεν συμφέρει τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος θέλει να παίξει και τότε το χαρτί της εξόδου από τα Μνημόνια και της εισόδου σε μία νέα ελπιδοφόρα εποχή.

Εκλογές Φθινόπωρο
Υπάρχει και η προσέγγιση εκείνων, οι οποίοι θεωρούν πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει να κερδίσει εάν –μαζί με όλα τα άλλα– παίξει προεκλογικά το χαρτί της Συμφωνίας των Πρεσπών. Είναι δεδομένο πως η Συμφωνία έχει δημιουργήσει στην ελληνική κοινωνία μία διαχωριστική γραμμή μεταξύ υποστηρικτών και αντιπάλων. Οι θιασώτες αυτής της γραμμής, υποστηρίζουν ότι ακόμα και αν γίνει αποδεκτό πως οι αντίπαλοι της Συμφωνίας είναι πλειοψηφία, οι υποστηρικτές είναι πάνω από το 40% και ως εκ της πόλωσης θα λειτουργήσουν σαν εκλογική δεξαμενή για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ακόμα και κεντρώοι φιλελεύθεροι ευρωπαϊστές, οι οποίοι δεν συμπαθούν τον ΣΥΡΙΖΑ, υπό το κράτος αυτής της πόλωσης θα ωθηθούν να τον ψηφίσουν για να αντιπαρατεθούν στους κατ’ αυτούς εθνικιστές. Αντιθέτως, η πλειονότητα των πολιτών που είναι εναντίον της Συμφωνίας δεν θα πάει όλη στη ΝΔ, αλλά θα κατανεμηθεί στο ΚΙΝΑΛ, στη Χρυσή Αυγή, στην Ένωση Κεντρώων κλπ.

Αξίζει, πάντως, να αναφερθεί ότι στο κυβερνητικό επιτελείο δεν λείπουν και εκείνοι, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι οι εκλογές πρέπει να γίνουν το φθινόπωρο του 2019 κι όχι τον Μάιο. Είναι τα στελέχη, τα οποία, εκτός από το γεγονός ότι θέλουν να εξαντλήσουν όλα τα περιθώρια παραμονής στην εξουσία, πιστεύουν ότι ο χρόνος κυλάει υπέρ της κυβέρνησης, με την έννοια ότι η οικονομική και κοινωνική κατάσταση θα βελτιώνεται σταθερά τον επόμενο χρόνο. Οι ίδιοι δεν παραλείπουν να θυμίζουν ότι το φθινόπωρο προσφέρεται για να στηθούν κάλπες, επειδή η κοινωνία έρχεται από τις καλοκαιρινές διακοπές και στην οικονομία έχει πέσει η μεγάλη ένεση του τουρισμού.