Δημήτρης Παγαδάκης

Απρόσμενα, ίσως, στα μετρημένα ευρήματα τους αποτυπώνεται πως ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά κατάφεραν περαιτέρω απίσχνανσης των ποσοστών τους. Αντίθετα, Ελληνική Λύση και Πλεύση Ελευθερίας ενισχύουν περαιτέρω τα δικά τους.

Προφανώς, στις προτιμήσεις του εκλογικού σώματος κάπου σημάδεψαν στραβά τα τρία πρώτα και κάπου ευθύβολα τα υπόλοιπα δυο κόμματα. Άλλη ερμηνεία δεν υπάρχει. Εκτός πια αν σε συνθήκες γενικότερη σύγχυσης οι ακραίες λαϊκιστικές φωνές και οι απλοϊκές , επιδερμικές, καιροσκοπικές προσεγγίσεις φαντάζουν πιο θελκτικές. Παίζει κι αυτό.

Έτσι κι αλλιώς τα δυο κόμματα που προέρχονται από τη κοινή αριστερή ριζοσπαστική μήτρα δεν πρωτοτύπησαν. Κόλλησαν στη παλαιοδογματική μανιέρα της εξεγερσιακής σαγήνης. Πόνταραν στον αφορισμό «μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση» του μεγάλου τιμονιέρη Μάο. Και ατύχησαν.

Ψηφοθηρικά δεν επωφελήθηκαν στάλα. Υπερκεράστηκαν από τη τοξική αδρεναλίνη που προσφέρει αφειδώς η μηδενιστική αντισυστημικότητα. Όπως ακριβώς καθηλώθηκε και το κυβερνητικά έμπειρο και συστημικό ΠΑΣΟΚ. Η ηγεσία του οποίου δεν συνυπόγραψε μόνο την πρόταση μομφής. Τα έκανε ακόμη πιο μαντάρα.

Σύρθηκε εκουσίως πίσω από το συρφετό των τυχοδιωκτών χειραγωγών του κοινωνικού συναισθήματος στον δημόσιο χώρο. Συντάχτηκε με το περιθωριακό μπουλούκι των ψεκασμένων. Πράγμα που του κόστισε δημοσκοπικά.

Περίμενε, άραγε, εκλογικά οφέλη από τη στιγμή που στοιχήθηκε στο πλευρό των ερεθισμένων αγορητών θεωριών συνωμοσίας και τους υστερικούς κήρυκες ανεξέλεγκτης εχθροπάθειας;

Κανονικά θα έπρεπε να κρύβει το πρόσωπο του από ντροπή που συμμετείχε ως συνυπογράφων της μομφής στην αξιοθρήνητη θεατρική παράσταση που έδωσαν στη Βουλή ο Βελόπουλος και η Κωνσταντοπούλου.

Με εξαλλοσύνες και εμπάθεια αμφότεροι δρομολογήσαν ένα σόου σκηνοθετημένων ανακατασκευών που ελάχιστη σχέση είχε με το αφετηριακό γεγονός του τραγικού δυστυχήματος στα Τέμπη.

Με γκροτέσκο αμφισβητήσεις της πραγματικότητας, απαξίωση και λοιδορίες κατά των βουλευτών της πλειοψηφίας και της εκλεγμένης κυβέρνησης επιχείρησαν να εκμεταλλευτούν την κλιμακούμενη δυσαρέσκεια των πολιτών.

Και πέτυχαν να κλέψουν την εντυπώσεις. Αδιαφορώντας αν για ιδιοτελή μικροκομματική φηφοθηρία αποδημούσαν την εμπιστοσύνη στους θεσμούς και υπονόμευαν τους κανόνες τη δημοκρατικής νομιμότητας.

Υποτίθεται, ότι σε αυτό το κομματικά υστερόβουλο σκηνικό ο Ανδρουλάκης ως αρχηγός, έστω από σπόντα, της αξιωματικής αντιπολίτευσης όφειλε να διαθέτει ψύχραιμη και υπεύθυνη ρητορική, θεσμική ευπρέπεια και πολιτική μετριοπάθεια. Να δηλώνει έμπρακτα ότι το κόμμα του λειτουργεί ως διαφανής θεματοφύλακας της λογικής και της πολιτικής αξιοπρέπειας. Όχι ως φωτοβολίδα πανηγυριώτικου θυμού.

Δεν το έπραξε. Έσπευσε να ευθυγραμμιστεί ευκαιριακά με κλίσε αντιδεξιά αναθέματα μαζί με τους διασπασμένους κληρονόμους του Τσίπρα. Βιάστηκε με επιπόλαια φούρια να συναρθρωθεί με τις ανερμάτιστες ακροδεξιές κραυγές και το μονοθεματικό δικαιωματικό παροξυσμό.

Στη πρεμούρα του να μην κατηγορηθεί ότι ως νερόβραστος χαρίζεται στην κυβέρνηση, απώλεσε τη διακριτή ευρωσοσιαλιστική σφραγίδα του. Το χειρότερο, μπέρδεψε το όποιο μεταρρυθμιστικό βηματισμό του. Ο οποίος, ενδεχομένως, εγγυούταν προσεχώς μια ομαλή εκλογική μετάβαση της εξουσίας στη χώρα.

Αφότου όμως , χωρίς ιστορικά αντανακλαστικά, έμπλεξε με τους κατακερματισμένους τσαρλατάνους του αντισυστημισμού το αποτέλεσμα ήταν πλέον αναπόφευκτο. Η εκλογική προτίμηση των αλλόφρονων οπαδών τους θα προσανατολιζόταν στους αυθεντικότερους εκπροσώπους τους. Όχι στους ιμιτασιόν.

Ας μη γκρινιάζει λοιπόν το ΠΑΣΟΚ για τα στάσιμα δημοσκοπικά ποσοστά του. Σε άλλες ορθολογικότερες εκλογικές δεξαμενές έπρεπε ήδη με σοβαρότητα να αποτανθεί. Κυρίως στους απογοητευμένους ψηφοφόρους της κυβερνητικής παράταξης.

Οπότε, ας μην παραπονιέται που το πλησιάζει πλέον επικίνδυνα η Πλεύση Ελευθερίας. Ας πρόσεχε. Ιδιαίτερα από τη στιγμή που στρατολογεί ένα τσούρμο από διάφορους πολιτικά καραβοτσακισμένους. Για να σχεδιάσει μια ρότα εκλογικού ναυαγίου.