Σπύρος Γκουτζάνης

Το Παρίσι συμβολικά είναι η πρωτεύουσα του φωτός, του πνεύματος, της δημοκρατίας, των ελευθεριών. Οι Βρυξέλλες είναι η πρωτεύουσα της τερατώδους ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας. Οι ψυχοπαθείς ιδεοληπτικοί του ISIS αποφάσισαν να μεταφέρουν τον πόλεμο στις πρωτεύουσες της Ευρώπης. Φυσικά αποκλείεται να νικήσουν. Το μόνο που ίσως πετύχουν είναι να κινητοποιήσουν τις αποχαυνωμένες ευρωπαϊκές κοινωνίες εναντίον τους, ώστε να πιέσουν τις κυβερνήσεις τους να δόσουν ένα τέλος στο ισλαμικό έκτρωμα. Στρατιωτικά και επιχειρησιακά είναι πολύ εύκολο η επικράτεια του ISIS να ισοπεδωθεί ώστε να τελειώνουμε οριστικά. Πολιτικά όμως όχι, όσο η εξόντωση του ISIS προσκρούει στα διαφορετικά συμφέροντα όσων εμπλέκονται. 

Οι φανατικοί του ISIS πέτυχαν ένα πλήγμα στην καρδιά του ευρωπαϊκού πολιτισμού - σε ότι έχει απομείνει από αυτόν στο συμβολικό επίπεδο, μετά την λιτότητα που επιβάλλει το Βερολίνο και αποδομεί το κράτος πρόνοιας και τα κοινωνικά δικαιώματα και τα κλειστά σύνορα που επιβάλλουν οι δορυφόροι του. Στο δίλημμα ασφάλεια ή ελευθερίες που είναι το αιώνιο ερώτημα των ανοικτών κοινωνιών, η απάντηση πια είναι αυτονόητη. Συνθήματα του είδους “ο φόβος, το θρησκευτικό μίσος και ο ρατσισμός δεν πρέπει να νικήσουν την Ευρώπη”, θυμίζουν τα μοντέλα στα καλιστεία που επιθυμούν την παγκόσμια ειρήνη. Το να αντιμετωπίσουμε τις αιτίες που γεννούν τον φανατισμό, είναι απλώς κενό περιεχομένου. Τί σημαίνει αυτό; να τους κάνουμε όλους πλούσιους; Μα άνθρωποι της ευρωπαϊκής μεσαίας τάξης στρατεύονται υπό τα θρησκευτικά λάβαρα των ισλαμιστών. Αλλωστε και στις ευρωπαϊκές κοινωνίες υπάρχουν φτωχοί, άστεγοι, εξαθλιωμένοι. Να τους επιβάλουμε τον δικό μας πολιτισμό της ανοχής; Στα σχολεία των ευρωπαϊκών πόλεων μαζί με τα παιδιά των κατώτερων τάξεων πηγαίνουν οι τρομοκράτες. Όσο για τους αραβικής καταγωγής Γάλλους από το γαλλικό κράτος πρόνοιας συντηρούνται στα γκέτο που μόνοι τους δημιουργούν, το ίδιο που θέλουν να καταστρέψουν. 

Όσο θα περιμένουμε με αριστερές ευχές να εμπεδωθεί η επί γης ειρήνη και ανθρώποις ευδοκία, οι ιδεοληπτικοί θα ζώνωνται με εκκρηκτικά και θα πηγαίνουν να συναντήσουν τα ουρί του ισλαμικού παραδείσου, ενώ θα στέλνουν με τα τυφλά τους χτυπήματα -ενδεχομένως ακόμη και υποστηρικτές τους- στην χριστιανική κόλαση. 


Εν τω μεταξύ παρά τις άνευ περιεχομένου ευχές αριστερών πολιτικών, οι κοινωνίες γίνονται δεκτικές σε αύξηση της αστυνόμευσης και περιορισμό όλου του πλαισίου των ατομικών δικαιωμάτων, ενίσχυση του κράτους και των ιδεολογικών και κατασταλτικών μηχανισμών του. Αν μία πολιτική θεωρητικά τουλάχιστον θα ήταν προς την σωστή κατεύθυνση δεν είναι “αγώνας για την εξάλειψη των αιτίων που δημιουργούν την τρομοκρατία”, αυτό υπόρρητα ταυτίζει τους εκφραστές του με τους τρομοκράτες. Αλλά αντίθετα προσπάθεια δημοκρατικού έλεγχου του κράτους. Φυσικά μόνο εύκολο δεν είναι, αλλά σίγουρα λιγότερο δύσκολο από την επί γης ειρήνη.